Krowa Niezłomny. 16 lat 9 m-cy 19 dni i już. Tom II ostatni

Powoli dochodzę do siebie. Fizycznie. Jestem bardzo zmęczona. Cały czas odsypiam i próbuję się rozjeść. Cały wór żarcia poszedł do śmieci, bo od majówki do śmierci Kró jadłam może ze 4 razy, to i wszystko się popsuło.
Układam zdjęcia Krowy do jednego folderu, przeglądam od początku, jak się pojawił, dochodzę do połowy i myślę sobie, ale to było przecież niedawno, dopiero co wstawiałam na forum i się z tego śmialiśmy... No i było tak niedawno, zaledwie 4-5 miesięcy temu

Nikt się chyba nie spodziewał, że Krowie tyle czasu u mnie jeszcze pożyje, wiek, historia nowotworowa, stan zdrowia, jednak to i tak taki malusieńki wycinek czasu, który płynie tak dziwacznie długo-krótko jednocześnie

I ta nieznośna myśl, która zostanie do końca moich dni, że już nigdy nie da się pogłaskać Tego futerka.
Który kot da tak bezkarnie i zawsze wymiędolić brzucha i się utulić do niego kiedy trzeba :placz:

Bardzo współczuję :placz:

Tulaka przesylam.

Dzięki Wam.
We wtorek po raz pierwszy też wyszłam z domu, nad rzekę. Dla mnie miejsce, gdzie można poczuć, że czas nie biegnie, nic nie jest ważne, nikt nie przeszkadza, za plecami jedynie jednostajnie płynie woda, można się wyciszyć słuchając śpiewu ptaków i patrzeć jak źdźbła trawy uginają się i falują na wietrze. Dziś też się tam wybieram.
Nie lubię czasu, gdy wszyscy postronni dowiadują się co się stało, współczują i próbują "pocieszyć", a nie znali choć trochę Krowia. To nie pomaga i jest niepotrzebne. Chce jak się da przedłużyć ten moment.

Mam nadzieję że nie spotkałaś takich którzy "pocieszają " słowami "przecież to tylko kot"

To da się odczuć w domyśle, przy obcych daję wymijające informacje, by uniknąć takiej sytuacji, w kręgu znajomych nikt by się nie odważył powiedzieć na głos. Denerwują inne teksty, którymi próbują się ratować w niezręcznej dla nich sytuacji. Współczują, ale nie rozumieją. Życie jest równe życiu (ludzkie=zwierzęce), a na świecie właśnie zabrakło jednego. Nie ważne jak, nie ważne ile miał lat, nie ważne, że tak to już jest i nie ważne, że mogę sobie wziąć następnego. Teraz, TU, została pustka, która jest i będzie częścią mnie.

To chyba tylko jest w stanie zrozumiec osoba ktora stracila przyjaciela na 4 lapach, ktorego kochala bezgranicznie i bezinteresownie.
Ktos kto nie ma zwierzat, albo traktuje je tylko jak "zwierzeta" czytaj przedmiotowo. Nigdy tego nie zrozumie.

Po czasie chyba powiem tak - im mniej osob wie tym lepiej.

Im jesteśmy starsi tym więcej takich doświadczeń. Ale to nie musi być pustką - to może być dobrym wspomnieniem. Może nie od razu, ale jednak..

Nie trzeba kochać zwierzaka bezgranicznie, żeby to zrozumieć. Wystarczy szanować każde życie, każde zwierze. Można nie mieć swojego i nie przeżywać odejścia w sensie fizycznym, by trudno było zaakceptować śmierć. Może tak być z potrąconym gołębiem, jeżem czy szczurkiem na ulicy. I całkiem sporo jest takich ludzi.

Na razie najbardziej jest odczuwalna pustka na kanapie. Nawyki, nawyki

Chęć odwrócenia się i przytulenia. Wyczulenie na stuknięcia, szurnięcia, wyobrażenie w pamięci domu, gdzie kot jest najzwyczajniej jego integralna częścią.. a potem w myślach musisz wymazywać ten element, bo Go już nie ma.

Dni są maczane w smole przysięgam... ciągną się w nieskończoność, jedna godzina równa pięciu. Nie wiem co robić, to słucham. Gwaru, szumu startujących samolotów, samochodów, szczeku psów, odgłosów ptaków, piskania jerzyków, kumkania żab.
Jest tak spokojnie.

Więcej czasu. Dużo więcej czasu. Ale niekoniecznie przydatnego..

Musi jeszcze trochę czasu minąć.
To wszystko jeszcze jest świeże
Daj sobie czas...
To najlepsze lekarstwo

Krowa spełnił wszystkie moje marzenia. Począwszy od tego jaki był, Jego sposobu bycia, do tych najmniejszych, ostatnich, gdy wiedziałam, że nie wyjdzie z tego, powiedziałam Mu, że tak bardzo bym chciała jeszcze zobaczyć, jak ze smakiem pudłuje michę, bo nie można tak umierać z pustym żołądkiem. To był przedostatni dzień. Dobry.

Jak każdy, wyjątkowy kot, bardzo dobrze dopasowany do mnie i mojego trybu życia, dzięki czemu było nam razem na prawdę fajnie. Skłamałabym, gdybym powiedziała że łatwo, ale nie wyobrażam sobie lepszego towarzysza. Myślę, że i On tak uważał. Wypracowaliśmy sobie takie kompromisy, by każdemu z nas żyło się dobrze i wygodnie. Kró pozostał ufny, cierpliwy, zadowolony, nigdy w złym humorze. Choć stary zrzęda

600 dni wspomnień
Obrazek

Och...

Splakałam się....

Jestem zaszczycona że mogłam go poznać. I potwierdzam że był wyjątkowy.
Ujął mnie swoim zrzedzeniem
Tym że leżał pod moją chusta pomimo że podobno nie lubi być przykryty

Pamiętam jego wzrok rano w kuchni, jego poziom zainteresowania zabawka która dostał.... "Pomachalas? Skończyłaś? Tak? Super dzięki!"

Kot idealny. Taki domowy, domator. Kanapowiec i oaza spokoju

Już nigdy nie zapomnę jego oczu i wyrazu mordki. Wyjątkowy.

Żałuję że nie było dane nam się ponownie zobaczyć

Bardzo go polubiłam... I serce boli że już go nie ma ale też wiem że dostał to co najlepsze od Asi. Dostał miłość i ciepły dom na który zasługiwał. Asia zrobiła dla niego więcej niż niejedna inna osoba. Jestem pewna że odszedł czując się kochany i wyjątkowy. Tak jak na to zasługiwał.

Cudowne zdjęcia ❤tez się poplakalam ;(

Krowa Niezłomny. 16 lat 9 m-cy 19 dni i już. Tom II ostatni

Kto przegląda forum