Proszę Państwa, oto Krzyś i Pozostali ['] a teraz Nemek

nie wiem co powiedzieć po tych wynikach

Cieszę sie,że Krzyś czuje sie dobrze, a nawet są momenty,że dokazuje

, co jest najlepszym wskaźnikiem dobrego samopoczucia :ok:

I całe szczęście ,że nie umie czytać -całe jednak zmartwienie przechodzi na Ciebie

Ma wetka jakąś propozycję, jak sie pozbyć tego paskudztwa przy obecnym stanie zespołu chorób?

Łee paskudnie z tym gronkowcem. Ale nawet tego olerstwa nie można zawsze jednakowo traktować, bo są różne szczepy. Trzeba mieć nadzieje ze tym razem lepiej pójdzie z jego zwalczaniem :ok:

Kurczę, ale Ty to nie możesz się nudzić, zawsze coś wynajdziesz u Puchatka :wink:

A on biedny, jak zwykle, chowa pyszczek w kocyk i żyje sobie spokojnie pomimo wszystkich rzepów,które się go namiętnie czepiają

Wyszedł ten gronkowiec, w sumie nie ma się co dziwić, epidermidis, wtedy był chromogenes, dobrze, że nie złocisty. Choć wetka zapewniała mnie, że to raczej na początek nowotworu nie wygląda, różne myśli do głowy mi przychodziły.
Mamy Neomycynę, smarujemy, chciałam maść, bo Krzysiowi kropli bez pomocy drugiej pary rąk nie podam. Ten tutaj okazał się wrażliwy na znane popularne antybiotyki. Zobaczymy, czy pomoże.

A u mojej siostry od wczorajszego popołudnia mieszka śliczna Mulinka. W schronie Jarmułka

Muszę poszperać w historii Lublina, zauważyłam, że dziwne czasem schroniskowe imiona są w jakiś sposób związane z nazwą ulicy, na której kot został odłowiony. Lublin ma bardzo bogatą żydowską historię, czy tamta ulica jakoś szczególnie się z nimi wiąże?

Kotka ma wg książeczki rok i osiem miesięcy. Urodziny - w dzień urodzin mojej siostry, przeznaczenie

Mulince bardzo się podobało, że jest taki "tłum" (rodzice, ja, później Krzysiek przyszedł), wszyscy się nią interesują. Jest bardzo ciekawska. Niech im się dobrze razem żyje, rudzielcom.

Slodka Mulinka :1luvu:

Dobrej myśli bądźmy, oby paskudztwo udało sie jak najszybciej wyeksmitować :ok:

Mulinka sliczna dziewczyna :1luvu:

żeby leczenie szybko dało efekty :ok:

Katia K. pisze:A u mojej siostry od wczorajszego popołudnia mieszka śliczna Mulinka. W schronie Jarmułka Muszę poszperać w historii Lublina, zauważyłam, że dziwne czasem schroniskowe imiona są w jakiś sposób związane z nazwą ulicy, na której kot został odłowiony. Lublin ma bardzo bogatą żydowską historię, czy tamta ulica jakoś szczególnie się z nimi wiąże?

Kotka ma wg książeczki rok i osiem miesięcy. Urodziny - w dzień urodzin mojej siostry, przeznaczenie Mulince bardzo się podobało, że jest taki "tłum" (rodzice, ja, później Krzysiek przyszedł), wszyscy się nią interesują. Jest bardzo ciekawska. Niech im się dobrze razem żyje, rudzielcom.

I od razu bezwstydnie brzuchol wywaliła :twisted:

Znaczy,że czuje się bezpiecznie i akceptuje domostwo.

To, co się dzieje, jest niesamowite. Nikt się nie spodziewał, zwłaszcza ja, która przecież cały czas czytam o kotach. Mulinka od momentu wyjścia z transportera - była u siebie. Zwiedzała, wcale nie na przygiętych łapkach, obcałowywała wszystkich po kolei, no, Krzyśka się przestraszyła trochę, jak przyszedł i z miejsca zahuczał o rudej, co tańczy jak szalona

Z Małgośką śpi od pierwszej nocy, choć też trochę rozrabia, tzn. sprząta

Siostra była zdziwiona wielkością tego, co znalazło się po raz pierwszy w kuwecie, cóż, schroniskowa dieta, ze Zmorką było podobnie

Ale sytuacja już w sobotę się unormowała. Chce jeść i prosi o jedzenie, prawie jak Krzysiunio, będzie musiała siostra jakoś to sobie poukładać. A poza tym: ugniata, ugniata i ugniata. I ssie róg koca. Choroba sieroca, co zrobić

Całuje i się przytula. I hit, czyli obcinanie pazurków. Moje koty są pod tym względem... ciężkie, tak to ujmę. Pozostałe koty, przy których asystowałam, też udawały, że bardzo cierpią. A to małe? Samo podawało łapki. Wszyscy jesteśmy w szoku, naprawdę.
A, brzuchol łysy, bo się przepuklina przyplątała, w dniu adopcji miała zdejmowane szwy.
Mulinka:

a to zdjęcie z www schronu, w którym była Jarmułką:

Krzysiunio w porządku, walczymy z gronkowcem. Powolutku.

Łomatulu, jaka cudna :love:

Długich lat z Dużymi :ok:

A co do ugniatania, to robi tak moja Puszeczka, którą 4 lata temu ściągałam z drzewa na rynku w Augustowie, po tym, jak mądre inaczej bachorki zagoniły ją kilka metrów w górę. Miała wtedy około miesiąca

Ale kocyk ugniatała też moja nieodżalowana Królewna Pysia, która była przy matce przez pierwsze trzy miesiące życia.

Głaski dla wszystkich futerek :201461

Katia K. pisze:To, co się dzieje, jest niesamowite. Nikt się nie spodziewał, zwłaszcza ja, która przecież cały czas czytam o kotach. Mulinka od momentu wyjścia z transportera - była u siebie. Zwiedzała, wcale nie na przygiętych łapkach, obcałowywała wszystkich po kolei, no, Krzyśka się przestraszyła trochę, jak przyszedł i z miejsca zahuczał o rudej, co tańczy jak szalona Z Małgośką śpi od pierwszej nocy, choć też trochę rozrabia, tzn. sprząta Siostra była zdziwiona wielkością tego, co znalazło się po raz pierwszy w kuwecie, cóż, schroniskowa dieta, ze Zmorką było podobnie Ale sytuacja już w sobotę się unormowała. Chce jeść i prosi o jedzenie, prawie jak Krzysiunio, będzie musiała siostra jakoś to sobie poukładać. A poza tym: ugniata, ugniata i ugniata. I ssie róg koca. Choroba sieroca, co zrobić Całuje i się przytula. I hit, czyli obcinanie pazurków. Moje koty są pod tym względem... ciężkie, tak to ujmę. Pozostałe koty, przy których asystowałam, też udawały, że bardzo cierpią. A to małe? Samo podawało łapki. Wszyscy jesteśmy w szoku, naprawdę.
A, brzuchol łysy, bo się przepuklina przyplątała, w dniu adopcji miała zdejmowane szwy.
Mulinka:

a to zdjęcie z www schronu, w którym była Jarmułką:

Krzysiunio w porządku, walczymy z gronkowcem. Powolutku.

LAe cudna, bardzo podobna do mojego Amberka [*] Tez tak zareagowal , jak przyjechał, rozejrzał sie i od razu na oknie sie ulokował wygodnie

Kciuki za Krzysiulka :ok:

U mnie tak sie zachowaywala Szara. W poprzednim domu siedziala tylko pod szafa, wszystkiegos ie bala, nie chciala jesc, sikala tylko w nocy.
U mnie od razu po przywiezieniu uzyla kuwety, wrabala miske zarcia i podeszla do drzwi lazienki, ze jest gotowa wyjsc dalej. Otworzylam drzwi. Obejrzala przedpokoj, Czarna i Białą i już. Była u siebie...
Zamykałam ja przez chyba 3 dni jak szłam do pracy nie wiedząc, czy jakiejś awantury nie będzie, ale nadszedł weekend. Zero spięć, więc od poniedziałku już ich nie izolowałam...

Krzysiu kochany, nie dawaj się :1luvu:

Mulinka cudna :1luvu:

Moja Ciastusia, też tak ugniata. Biszkopcik mniej.

To ugniatanie mnie nie dziwi, oprócz Niuni ugniatały/ugniatają wszystkie nasze koty, rezydenci i tymczasy, ba, nawet moje kochane nie żyjące już dzikunki. Ale to ssanie kocyka - z tym spotykam się po raz pierwszy, choć wiem, że to się zdarza i jest właśnie objawem choroby sierocej.
Mulinka rozrabia jak pijany zając w kapuście, moja siostra już się od tego odzwyczaiła. A nasze koty chowają sie po budkach, kawalerkach, pogoda "pod psem"

Oj tak, zimno i mokro się zrobiło. U mnie piecyk poszedł w ruch, kociaste się wczoraj grzały.

U Was chyba tak nie wiało, ja spać nie mogłam, w tym roku jeszcze takiej wichury nie było, nad ranem w Parku co chwilę coś się łamało

A to "kot ze Shreka", czyli Mulinka:

Proszę Państwa, oto Krzyś i Pozostali ['] a teraz Nemek

Kto przegląda forum