WĄTEK ILUSTROWANY. Norman na pokładzie ;-)

Bo warto być przyzwoitym, jak powiedział pewien bardzo mądry Pan.

za noworoczny domek dla Foresty :ok:

Joasiu, ja słusznie Cię uwielbiam.

Miłych, spokojnych, kominkowych Świąt życzę. :kotek:

A dla Foresty życzenia szybkiego znalezienia dobrego domu. :ok:

Dziękujemy za życzenia

Życzymy Wam również pięknych świąt :1luvu:

Robocze imię Foresty zostanie zamienione na jakieś normalne adopcyjne imię :lol:

Będę raportować co u niej

JoasiaS pisze:Dziękujemy za życzenia
Życzymy Wam również pięknych świąt

Robocze imię Foresty zostanie zamienione na jakieś normalne adopcyjne imię
Będę raportować co u niej

a jakie to jest normalne, adopcyjne?

mir.ka pisze:
JoasiaS pisze:Robocze imię Foresty zostanie zamienione na jakieś normalne adopcyjne imię
Będę raportować co u niej

a jakie to jest normalne, adopcyjne?

Jeszcze tego nie wiem :lol:

Dopiero je dostanie od opiekunki odpowiedzialnej za schroniskowy proces adopcyjny.
Przed sunią sterylizacja i ogólne przygotowanie do adopcji.
Podobno jest bardzo grzeczna, choć nie należy do psów, które już po jednym dniu akceptują nową sytuację.
Widać, że jeszcze układa sobie wszystko w główce

Dzwonię, dopytuję się o nią, a Piotr cierpliwie udziela informacji - wie, że musi mieć na nią baczenie, bo mi na tym bardzo zależy :ok:

Post się zdublował. Tak to jest jak się klepie na laptopie z łóżka :wink:

JoasiaS pisze:Post się zdublował. Tak to jest jak się klepie na laptopie z łóżka

jeszcze w łóżku? a kto koty nakarmił?

mir.ka pisze:
JoasiaS pisze:Post się zdublował. Tak to jest jak się klepie na laptopie z łóżka

jeszcze w łóżku? a kto koty nakarmił?

Małżon. Kropka zrobiła pobudkę jeszcze przed szóstą, pierwszy wymiękł i nakarmił ekipę

Zyskałam na tym, bo dostałam do łóżka kawę i makowca

Cudowne te święta :1luvu:

JoasiaS pisze:
mir.ka pisze:
JoasiaS pisze:Post się zdublował. Tak to jest jak się klepie na laptopie z łóżka

jeszcze w łóżku? a kto koty nakarmił?

Małżon. Kropka zrobiła pobudkę jeszcze przed szóstą, pierwszy wymiękł i nakarmił ekipę
Zyskałam na tym, bo dostałam do łóżka kawę i makowca
Cudowne te święta

moje wstały na śniadanie przed 7.00 jak mąż wrócił z pracy, ale śniadanie ja podałam kotom, a nie on

mir.ka pisze:moje wstały na śniadanie przed 7.00 jak mąż wrócił z pracy, ale śniadanie ja podałam kotom, a nie on

Na co dzień to ja karmię koty rano, ale w wolne dni śniadanie podaje ten, kto pierwszy nie wytrzyma Kropkowej pobudki.
A ona jest niezwykle skuteczna w budzeniu...
Funduje nam łażenie po głowach, uporczywe miauczenie, głośne drapanie w szafę i takie tam :twisted:

Ale cóż, leci nam czternasty rok razem, zdążyliśmy się przyzwyczaić do tych bezlitosnych pobudek :lol:

JoasiaS pisze:
mir.ka pisze:moje wstały na śniadanie przed 7.00 jak mąż wrócił z pracy, ale śniadanie ja podałam kotom, a nie on

Na co dzień to ja karmię koty rano, ale w wolne dni śniadanie podaje ten, kto pierwszy nie wytrzyma Kropkowej pobudki.
A ona jest niezwykle skuteczna w budzeniu...
Funduje nam łażenie po głowach, uporczywe miauczenie, głośne drapanie w szafę i takie tam
Ale cóż, leci nam czternasty rok razem, zdążyliśmy się przyzwyczaić do tych bezlitosnych pobudek

koty potrafią być skuteczne :mrgreen:

JoasiaS pisze:Tydzień temu w piątek wracałam z pracy późnym wieczorem. Ostatni odcinek mojej drogi do domu wiedzie przez las. Jechałam dość wolno, bo padający w ciągu dnia śnieg zasypał trakt grubszą warstwą. Na zakręcie drogi, w świetle reflektorów zobaczyłam sporego owczarka niemieckiego, który w irracjonalny sposób parł w kierunku mojego samochodu, zamiast przed nim uskoczyć. Ponieważ w okolicy już zaczęło się wieczorne wypróbowywanie petard przed Sylwestrem, pomyślałam, że to po prostu zdezorientowany wystrzałami pies z pobliskiej wsi, który za chwilę uspokoi się i wróci do domu. Ostrożnie ominęłam go i pojechałam dalej.

W sobotę rano znów musiałam pokonać tę trasę, tym razem w drodze do pracy. Zastałam psa w tym samym miejscu. Gdy jego zachowanie powtórzyło się, nie miałam już żadnych wątpliwości, że ktoś wyrzucił go na tym zakręcie z samochodu, a on podbiega do każdego auta z nadzieją, że ten ktoś właśnie po niego wraca...

Z ciężkim przekleństwem, głośno zadałam pytanie losowi dlaczego to ZNÓW WŁAŚNIE NA MNIE trafiło zwierzę potrzebujące pomocy i DLACZEGO WŁAŚNIE WTEDY, GDY W DRUKARNI TRWA SZCZYT SEZONU I NAPRAWDĘ MAM TAM CO ROBIĆ

Potem rozpoczęłam niełatwą, trzydniową walkę z urzędniczą materią. Nic mi tym razem nie sprzyjało . Był weekend, a więc czas generalnie nieczynnych instytucji. Policja nie pomoże, bo nie ma takich interwencji w zakresie swoich obowiązków. Okres przedświąteczny – nikt nie ma głowy do swoich obowiązków. Koniec roku, a więc fundusze gminne uruchamiane w takich przypadkach wyczerpane lub właśnie na wyczerpaniu. Fatalna lokalizacja psa – dokładnie na granicy dwóch gmin, których urzędnicy przez kilka poniedziałkowych godzin odsyłali mnie jeden do drugiego, po czym zalecili, żebym sama zadzwoniła do schroniska, a oni jedynie łaskawie potwierdzą, że pies faktycznie potrzebuje pomocy. Wierzcie mi, rozmowy nie były ani łatwe, ani miłe...

Pies też niczego nie ułatwiał, gdyż był bardzo nieufny. W dzień warował cały czas na poboczu drogi, a po zmroku wycofywał się w głąb lasu, gdzie widocznie czuł się bardziej bezpieczny. W oczekiwaniu na pomoc ze strony schroniska, przez trzy dni podjeżdżaliśmy do niego na przemian z Michałem, dając jedzenie i próbując zdobyć jego zaufanie. Jako że uparcie siedział w lesie, nazwałam go Forest i tak wołałam go do michy. Szło opornie, ale w końcu skrócił dystans i pozwolił gadać do siebie z odległości trzech metrów

Gdy we wtorek rano schronisko potwierdziło, że wysyła do mnie specjalistę z psią klatką-łapką, nie posiadałam się z radości .
Michał przejął obowiązki w firmie, a ja z niecierpliwością czekałam w domu na przyjazd pracownika schroniska.

Jako ciekawostkę dodam, że gdy w moim wegetariańskim domu rozszedł się zapach wiejskiej kiełbasy, którą rano kroiłam jako przynętę dla psa, Putek i Lolo gotowi byli sami zapakować się do schroniska, byle dostać kawałek

Przyznam, że po opisywanych tu na forum doświadczeniach z kotami, które klatki-łapki omijają szerokim łukiem, nie do końca wierzyłam w skuteczność tej metody, ale postanowiłam zdać się na doświadczenie człowieka, który przybył z pomocą. W przeciwieństwie do Foresta, od razu skróciliśmy dystans, przechodząc na ty, by łatwiej nam się współpracowało . No i poszło jak z płatka. Piotr uważnie słuchał moich uwag odnośnie dotychczasowego zachowania Foresta, a ja starałam się powstrzymać emocje i nie przeszkadzać mu w pracy . Forest wszedł do klatki ścieżką wyłożoną kawałeczkami kiełbasy. Po krótkiej chwili paniki, gdy zatrzasnęła się za nim zasuwa, zaakceptował nową sytuację, a mnie spadł z serca młyński kamień...

Dzięki informacjom uzyskanym przedwczoraj od Piotra, wiem, że trochę nie trafiłam z imieniem, bo Forest okazał się dziewczyną, której wiek oceniono na 4-6 lat . Ale to przecież nieważne. Dla mnie istotne jest to, że sunia pozwoliła sobie pomóc, sprawiając mi tym samym piękny, świąteczny prezent . Nie miałam okazji zrobić jej ładnych fotek. Ale moim zdaniem ma adopcyjną urodę i jak się postara, zrobi mi jeszcze piękniejszy prezent, znajdując w Nowym Roku dom na zawsze .