WĄTEK ILUSTROWANY. Norman na pokładzie ;-)

Joasiu

Bardzo bardzo współczuję.

Szkoda Lolka :placz:

Tak krótko cieszyliście się sobą. Tak się cieszyłam, że został u Ciebie. Los nie jest sprawiedliwy.

Dziękuję Wam. Tak pięknie go żegnacie...

Nie wierzę, nie chcę wierzyć.
Tak niedawno uciekał do domu przed kurą, tak niedawno z Wami zamieszkał.
Tak niedawno jeszcze był.

Joasiu, nie umiem powiedzieć, jak bardzo mi żal.

Współczuję ogromnie, kochany, piękny kociak

Bardzo współczuję Joasiu, przytulam.
[*]

NIE

O rany... Joasiu, bardzo współczuję.
Choć wierzyć się nie chce - Lolku, światełko na drogę [*].

Bardzo współczuję, Joasiu. Bardzo.

Fuks, mój pierworodny, z braku możliwości wychodzenia, wylizywał kratkę na kuchence gazowej.

Staram się jakoś dawać radę, dziewczyny. Pracuję. Na szczęście dużo się dzieje w firmie i muszę się trzymać w garści.
Ale bywają momenty, że robię dobrą minę do złej gry, gdy w środku nagle strasznie zaboli

Niby już to znam, bo już przez to przechodziłam, ale na te emocje nie ma mocnych...

Jeżeli dajesz radę się nie rozpłakać to podziwiam, bo ja to jak z prysznica w najmniej oczekiwanym momencie wybucham. Bywało, że i w firmie w rozmowie z klientem.

Jest ciężko

I nie wiadomo jak ulżyć

Przytulam

To jeszcze bardzo krótko. Ma prawo

Asiu też podziwiam. Jesteś dzielna

Ja wchodzę do Ciebie na watek i jak czytam to co sie stało i widzę te cudne Lolkowe oczy to gula w gardle i łzy płyną same. I ryczę nad tym kochany kotem. Ale wiem że byliście dla niego czymś najlepsiejszym co go w życiu spotkało :1luvu:

MonikaMroz pisze:Asiu też podziwiam. Jesteś dzielna

My z Michałem całkiem inaczej przechodzimy te pożegnania z naszymi kotami.
Kiedy nadchodzi ten najcięższy, krytyczny moment, ja działam zdecydowanie, jestem wtedy jak w transie.
Mówię, że to już, bo wiem to z całą pewnością, wzywam weta i jestem przy odchodzącym kocie do samego końca.
Michał nie ukrywa płaczu, ale się lekko izoluje. Potem ma kryzys, a ja jestem spokojna i pocieszam go, że tak trzeba było i tak jest lepiej dla cierpiącego kota.
Za to totalnie rozkładam się następnego dnia... Na szczęście on już wtedy jest opanowany, mogę się w niego wtulić i wyryczeć, ile potrzebuję...
Michał zamyka w sobie sprawę, a ja mam nawroty żalu jeszcze jakiś czas.
Dziś rano miałam straszny kryzys, kiedy karmiłam koty... Bardzo płakałam.
Na szczęście teraz w pracy mam taki młyn, że muszę być dyspozycyjna i bardzo, bardzo dobrze.
To mnie mobilizuje do radzenia sobie z emocjami.

MonikaMroz pisze:Ja wchodzę do Ciebie na watek i jak czytam to co sie stało i widzę te cudne Lolkowe oczy to gula w gardle i łzy płyną same. I ryczę nad tym kochany kotem. Ale wiem że byliście dla niego czymś najlepsiejszym co go w życiu spotkało

Dziękuję Moniu

Cale szczescie, ze masz duzo pracy, to pomaga, chociaz ja trzymalam sie mocno po wszystkich moich kotach, a teraz, po odejsciu Kumy wybucham placzem co chwile i nie umiem sie pozbierac, mimo, ze Kuma odeszla w styczniu. Niby mam duzo pracy, jednak to nie pomaga, juz nie. Teraz oplakuje rowniez Twojego Lolka, przecudnego kotka, w ktorego zdjeciach sie zakochalam, strasznie mi przykro, chociaz to znacznie lepiej, gdy koty odchodza nam niz my im...... Bardzo, bardzo Wam wspolczuje.

WĄTEK ILUSTROWANY. Norman na pokładzie ;-)

Kto przegląda forum