Moje koty XIX. Druid ['] Zawieszka ['] Dżygit [']Kocio [']

Lifter pisze:Cztery lata dobrego zycia, u schylku kociego zycia, to bardzo duzo.

Mama się z Tobą zgadza :1luvu:

Właśnie miałyśmy długą rozmowę o ostatnich chwilach Kocia. Po przemyśleniu, po odreagowaniu, mama stwierdziła, że jeśli Kocio cierpiał, to kilka godzin. Oczywiście i to jest zbyt długo, ale reakcja nie była wg niej spóźniona, przecież nie funduje się kotu eutanazji "na zapas".
Mówiłam, że jeszcze w poniedziałek on był (wydawało się) w niezłej formie. Tak nie zachowuje się cierpiący kot - Kocio jadł, miział się, załatwiał i mył dokładnie.

Dopiero przeczytałam i ślę Wam szczere wyrazy współczucia. Mocno przytulam.
Kocio [*]

Dobre dni i spokojny koniec, to naprawde przywilej dany tym, ktorych kochamy. I tak bylo z Kociem.
Dostal wszystko, co najwazniejsze. Odpoczywajcie, dbajcie teraz juz o siebie.

Caty pisała kiedyś w wierszu o Babuni
"rok to bardzo dużo przecież,
niejednemu brakło tego roku..."
Kocio miał u Mamy spokojną, szczęsliwą kocią emeryturę.

Dziękuję

Dbamy o siebie Futerku, staramy się w każdym razie.
Ładne te słowa o Babuni, jakieś takie optymistyczne mimo wszystko.

Kocio[*] biegaj zdrowy i szczęśliwy za TM. Niektóre choroby są nieubłagane i nie dają szans życiu. Współczuję Mamie utraty przyjaciela.

Masz rację Aga

Niektóre choroby nie dość, że nie dają szansy to terapia jest tak inwazyjna i obciążająca, że jej stosowanie jest wątpliwe. Poza wszystkim zaś nie wiedzie w takich przypadkach do wyzdrowienia

Nasz zaufany wet, z którym się zgadzam, twierdzi, że wszelkie inwazyjne badania i terapie mają sens tylko gdy istnieje szansa na wyzdrowienie. Albo gdy można komfortowo przedłuzyć życie - co w tym przypadku możliwe nie było bo każde z możliwych działań terapeutycznych łączyłoby się z bólem, stresem, a wynik... wiadomo

edit: moja mama zawsze twierdziła (i nadal twierdzi), że leczenie na siłę w podobnych przypadkach jest wyrazem egoizmu, że człowiek robi to raczej dla siebie, dla swojego samopoczucia, nie dla kota.
W sumie się z tym zgadzam, ale wiem jak cholernie trudno jest zamienic teorię na praktykę

Tak, teoria sobie, a nasze uczucia w konkretnym przypadku to inna sprawa. Ale Mama ma rację - leczenie na siłę to tylko dodatkowe cierpienie...

Raz jeden niepotrzebnie kota przez tydzien przetrzymalem, liczac na cud, karmias dopyszcznie itd.
Nic to nie dalo, pomijajac ze kot - ledwie zywy - wpadal w panike na moj widok, gdy probowalem mu podac karme.
Do dzisiaj mam kaca moralnego.
Dlatego Mopika uspilem gdy tylko zrozumialem, ze ma dosc (nawet pomimo tego, ze na drugi dzien zdawal sie byc w lepszej formie a lekarze sugerowali, ze moze da sie go wyciagnac) - ale wiedzialem, ze tak czy siak to juz kwestia tygodni raczej niz miesiecy, bo cukrzyca, bo nerki mial w kiepskim stanie juz, bo zdaje sie jeszcze nowotwor sledziony (nie zdazylismy zdiagnozowac...). To juz nie mialo sensu. I choc nadal zal mi drania, to uwazam ze to byla sluszna decyzja, szczegolnie pamietajac jak bardzo bal sie wizyt u weta.
22 maja bedzie cztery lata.

To są trudne sprawy, bardzo trudne. Ta granica pomiędzy udzielaniem pomocy a męczeniem jest cieniutka.
Ja cały czas nie potrafię sobie poradzić z myślą, że zamęczyłam Dżygita, że go zbyt długo ratowałam. To jest okropne uczucie.
Szczęśliwie to nie jest przypadek Kocia.
Lifter - to już 4 lata bez szatańskiego, cudownego Mopika?

Czas biegnie jak kenijski sprinter.

Dzisiaj mama stwierdziła, że jej smutno, że tęskni. Po śmierci Kocia rzuciła się porządkować wszystko co możliwe i to odsuwało na bok jej przykre myśli, że jego już nie ma

Mama się zapiera, ale ja się zastanawiam czy z czasem nie obdarzyć jej jakimś kocim towarzyszem.

Mama sama sobie znajdzie, a raczej jakiś kot ją znajdzie. Na razie musi wypocząć.

Nigdy nie wiadomo, jak lepiej. Chyba lepiej się nie spieszyć. Jak pisze miziel52 - Mama powinna trochę odpoczać.

Tak, to jest problem. Po prostu trzeba dać mamie czas na przetrawienie tego.
Ja chciałabym dla niej jak najlepiej. Za chwilę do nas przyjedzie na obiad, przykro bardzo, że tym razem nie będzie w domu jej witał Kocio. Ja się nakręcam, mam nadzieję, że mama nie.

Katarzynka01 pisze:Lifter - to już 4 lata bez szatańskiego, cudownego Mopika? Czas biegnie jak kenijski sprinter.
.

Niestety. A ja ciagle sie lapie, ze ostroznie wyjmuje naczynia ze zmywarki, bo Mopik nienawidzil dzwieku brzeczacych talerzy i natychmiast zaczynal lamentowac. Zawsze chcialem ten lament nagrac, bo byly to dosc specyficznego rodzaju dzwieku, ale coz...

Lifter pisze:
Katarzynka01 pisze:Lifter - to już 4 lata bez szatańskiego, cudownego Mopika? Czas biegnie jak kenijski sprinter.
.

Niestety. A ja ciagle sie lapie, ze ostroznie wyjmuje naczynia ze zmywarki, bo Mopik nienawidzil dzwieku brzeczacych talerzy i natychmiast zaczynal lamentowac. Zawsze chcialem ten lament nagrac, bo byly to dosc specyficznego rodzaju dzwieku, ale coz...

Mam całą listę zdjęć, których nie zrobiłam, dźwięków, których nie nagrałam, filmików, których nie nakręci\lam...
Smutne to

Moje koty XIX. Druid ['] Zawieszka ['] Dżygit [']Kocio [']

Kto przegląda forum