Moje koty XIX. Druid ['] Zawieszka ['] Dżygit [']Kocio [']

Kocio *)
Przytulam

bardzo mi przykro Kasiu, wyobrażam sobie, co Mama przeżywa :evil:

Przytul Ją, proszę...

Dzięki dziewczyny :cry:

Iza, przytuliłam mamę od Ciebie. Bardzo podziękowała. To dla niej ogromny cios.
Bardzo się o nią martwię. Po raz pierwszy dom będzie pusty

Powiedziała mi, że teraz musi się zająć sobą, przede wszystkim odpocząć bo choroba Kocia bardzo dużo kosztowała i ją, przede wszystkim w sensie emocji, ale też normalnego, fizycznego zmęczenia.

Powiem tak - do dupy

Kasiu, ogromnie Ci współczuję, wiem, co przeżywasz. Wszystkie słowa brzmią pusto w takiej chwili
Kocio miał szczęście, ze trafił pod opiekę Twojej Mamy. Bądź teraz przy niej.
Kociu[*][*][*]

Kocio [*]

Ja tak zgrzebnie napiszę, Kocio powędrował tam, gdzie wszyscy wkrótce powędrujemy ale Twoja Mama przeżywa dramat i wyrazy współczucia głównie dla niej ślę. Kocio był (chyba) jedynakiem więc pustka jest bardziej pusta

Dla Kocia szerokiej drogi do TM.
Ech, mam nieodparte wrażenie, że tym co odeszli to lepiej niż tym, co zostali

Szkoda Kocia i mamy

ech, do d*py ten rok....w sobotę synowa moja starsza musiała uśpić swoją pierwokotną, piętnastoletnią Ścierę, znalezioną jako maleńkie kociątko utytłane w blocie. Kotka zdrowa, szalejaca po ogrodzie, po drzewach jeszcze tydzień wcześniej. We wtorek odmówiła jedzenia, w środę wieczorem zaczęła się gubić w domu. W czwartek u weta - wszystkie wyniki super (podobnie jak pół roku wcześniej), jedynie ciut zagazowany żolądek. Rutynowo przeciwzapalne, itp, kontrola w sobotę. Noc z piątku na sobotę - kotka zupełnie bez kontaktu z rzeczywistością, błądząca, płacząca.W sobotę okazało się, że straciła wzrok, być może był udar. Synowa podjęła decyzję...

Bardzo przykra i bardzo smutna wiadomość

.
Żal, rozpacz, pustka zostają Tutaj z nami, pocieszeniem, że Tam już jest spokojnie, bez bólu i cierpienia..
I tego chyba trzeba się trzymać teraz ze wszystkich sił i powtarzać sobie milion razy, chociaż to bardzo, bardzo trudne...
Ogromnie Wam współczuję

.

Śpij spokojnie Maleńki (*).......

Kocio [*]
Przytulam Ciebie i Mamę...

Dziękuje Wam

Ale dzisiaj już nie ogarniam. Dzisiaj wszystko mnie przerasta z lekturą biletu tramwajowego włącznie.
I jakoś nie mam weny, żeby sklecić parę słów.

Kocio

Bardzo mi przykro...

Dzisiaj, po raz pierwszy (niestety) od kilku miesięcy nasza poranna z mamą rozmowa nie dotyczyła Kocia. Nie było relacji o tym czy zjadł, czy przyjął leki, czy kichał, jak ocenić jego samopoczucie. Smutno jakoś i pusto w domu.
Najbardziej mi żal, że dostał tak w sumie niewiele czasu w domu, w którym był niewątpliwie szczęśliwym kotem (jakoś niecałe 4 lata). Nie wiemy ile miał lat, ani w jakich okolicznościach stracił dom, bo że go miał kiedyś, nie ma wątpliwości. Mama uważa, że kiedyś w tamtym domu był jakby "tresowany". Tak wyglądało jakby bał się wchodzić na stół czy blaty kuchenne. Nieśmiało zaczął to robić dopiero po dłuższym pobycie u mamy. Był mądrym i bardzo słodkim kotem, spokojnym i zrównoważonym pieszczochem.
Podstawowym założeniem było, że on nie może cierpieć. I niestety nie do końca nam się to udało. Mama sygnalizowała, że on się źle czuje, a ja tego nie chciałam słuchać. Zmylił nas (niestety głównie mnie) zresztą bo jego ostatnie dni były bardzo dobre. Cały czas miał apetyt, przychodził na mizianki, chodził za mamą krok w krok. Aż w poniedziałek się załamał. W poniedziałek rano nic na to jeszcze nie wskazywało, ale później pogorszyło mu się (w sensie izolowania się i kompletnego braku zainteresowania jedzeniem i kontaktem, wręcz niechęcią do fizycznego kontaktu) i tak biedak dotrwał do wizyty weta. Ta opóźniona reakcja to niestety moja wina i źle mi z tym.
W domu jest po prostu pusto, w domu w którym zwierzęta były zawsze, a teraz nie ma. Nie wiem jak mama sobie z tym poradzi. Z drugiej strony objawił sie przy okazji Kocia w całej krasie problem ludzi starszych i ich zwierząt, zwłaszcza zwierząt, które chorują. Widziałam jak mama ogromnie przeżywa chorobę Kocia, jak sobie z tym emocjonalnie nie radzi, jak ją to dołuje. To oczywiście zawsze jest dołujące, ale w młodszym wieku po prostu lepiej się to znosi. Było też kiepsko od strony fizycznej m.in. z powodu notorycznego nie dosypiania. Coś, co nie jest problemem, od pewnego wieku się nim staje.
Chciałam też powiedzieć, że nigdy nie jest si.e na odejście bliskiego gotowym. Czy to jest długa wyczerpująca choroba, czy nagłe odejście (tak jak pisałaś o kotce synowej Izo, straszna też historia) nie da się na to przygotować

Nie jestem pewna czy to jest dokładnie to, co chciałam napisać w pożegnaniu Kocia, ale się starałam.
I bardzo Wam wszystkim dziekuję za wyrazy współczucia i wsparcie

Cztery lata dobrego zycia, u schylku kociego zycia, to bardzo duzo.

Moje koty XIX. Druid ['] Zawieszka ['] Dżygit [']Kocio [']

Kto przegląda forum