Kroilam im w kuchni kurze udka na podwieczorek. Szał pał, dziewczyny tańczyły, Bureł wrzeszczał jak to on. Krojąc, rzuciłam każdemu po 1 kąsku, a potem poszłam porozdzielać do misek, one za mną.
Po chwili Bureł wrócił do kuchni i Dej-dej-dej-DEJ! Dejdej! Myślę sobie, zjadł? Zaglądam do pokoju, dziewczyny pędzlują ze swoich misek, a jego miska pełna. Dziadowi się ubzdurało, że on sobie mięsko rzucane na podłogę kuchenną życzy
Zignorowałam, wzięłam się za mycie deski, a on wrzeszczał DejdejDEEEEJ!!Gdy wreszcie dotarlo pod tę burą grzywkę, że nic nie ma ponad to, co dostał w misce, wrócił się do pokoju, ale Stefa ze Skrobką nie próżnowały i zaopiekowały się jego porcją.
Teraz chodzi, płacze, spogląda na mnie z żałością i kwili Dej, dej, dej... A kura się skończyła. Chrupek nie chce.
( szkoda Burełka 
Wierz mi, Bureł to nie kot który komukolwiek da się odgonić od miski, dlatego zawsze dostaje michę pierwszy, bo tak się pcha. Potem Skrobka szatanek, a na końcu grzeczna Stefcia - bo ona jako jedyna czeka. Taką pierdółką, której trzeba było miski czy smaczków pilnować był Bratek - on odchodził od miski, jak tylko któryś spojrzał w jego kierunku. To wycofanie tyczyło się tylko pory posiłków, poza nią, potrafił dać się innym futrom we znaki.
Jednak miałaś rację 
głos ma słowiczy kotuś. Miałam taką Psocię, nie żyje już trzustka ją zabiła 
albo siedziała pod drzwiami darła japę, żeby ją wpuścić- wypuścić lub skrobała pod drzwiami były takie chwile, że myślałam, że doskrobała się już do Australii tylko ja nie widzę dziury. Bardzo mi jej brak. Przepraszam za wtręt, skojarzyło mi się, też bura była.
