to mój pierwszy mail na tym forum, ale czytam Was już od jakiegoś czasu.
Mojego Feniksa wzięłam z adopcji, ale kontakt z kotami miałam od dzieciństwa, właściwie można powiedzieć, że "wyrosłam wśród kotów". Mój pierwszy ukochany kot Jinks przeżył z moją rodziną 19 lat: od mojego 7mego do 26 roku życia. Moja babcia miała trzy koty, które również dożyły późnej starości w zdrowiu i szczęściu. Również mój brat z żoną mają kota, więc można podsumować, że cała moja rodzina od zawsze "miała kota";)
Stąd też mieszkając już "na swoim" zdecydowałam się zaadoptować Feniksa, który najpierw nazywał się Feluś. Urodził się pod koniec kwietnia 2013 roku, a dzieciństwo spędził w osamotnieniu i oddzieleniu od matki na cmentarzu, ze swoim braciszkiem, który zginął pod kołami samochodu.
Feniks jest towarzyski, pogodny i wrażliwy, a także dobroduszny i odrobinę "walnięty";), jak to na młodego, dobrze rozwijającego się kotka przystało. Cieszy się zdrowiem i dużym apetytem. Wykastrowałam go w listopadzie ubiegłego już roku.
Mieszkamy z nim z moim narzeczonym - Włochem, który bardzo ceni sobie jego kocie towarzystwo. Choć może okazuje to w trochę mniej serdeczny sposób, gdy Feniks przegryza mu kable do jego licznych ładowarek
- ale czego się nie znosi z miłości do Futerka...Póki co je suche i czasami Winstona, czy gotowane przeze mnie podroby. Chwali sobie śmietankę od czasu do czasu, gdy zasłuży
Jajek wprost nie znosi, a jak już zje, to się to źle dla niego i dla nas kończy;)Ma dość niecodzienny zwyczaj ssania łapy... Ale nie staramy się go na siłę odzwyczajać, tylko okazywać dużo czułości, której nie dostał od mamy w dzieciństwie: bo myślę, że z tego wynika jego zachowanie. Tylną łapeczkę ssie, kiedy jest bardzo rozemocjonowany, szczególnie, gdy okażemy mu niespodziewanie razem z moim TŻ dużo czułości. Wtedy nie wytrzymuje i urządza sobie małe "ssanko", zakończone totalnym obślinieniem wszystkiego, co się napatoczy pod łapą
Przez pewien czas zmagaliśmy się z problemem siusiania tu i tam, na razie (tfu, tfu, odpukać) zażegnanym. Pojawił się za to z kolei inny problem, ale o tym napiszę może szerzej w osobnym wątku (chodzi o bawienie się kupami...
).To chyba na razie tyle, jeśli chodzi o Feniksa.
Chętnie umieściłabym tu zdjęcie naszego Futrzaka, ale najpierw muszę sprawdzić, jak to zrobić, bo jakoś mi nie wychodzi
Póki co pozdrawiam Was serdecznie raz jeszcze i do przeczytania niebawem
P.S. A oto i pan Feniks:)
... i podczas rytuału ssania łapy:
Przyznam, że zaczęłam się bać, że się pomyliliśmy, chociaż to był dopiero drugi dzień i nauczona Waszymi doświadczeniami wiem, że nie powinnam tak szybko rezygnować. Jednak widząc mojego milusińskiego w takim stanie ściskało mi się serce.
