Miau.PL

Houston, mamy problem...
viewtopic.php?f=1&t=185145

Zmień imię, tak kotecka spaskudzić

Próbowałam, za Chiny się Kropek czy Brudas nie przyjęły.
Ale zdjęlismy trochę odium z jego imienia, teraz jest Adolphe. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Adolphe_Menjou
Czyż uczesanie i wąsik nie są podobne?

Zdecydowanie podobne, Adolphe sprawia wrażenie amanta

To są nasze krwiożercze koty.
https://youtu.be/o_LjwUrwzqA

Kiedyś dwa takie wkurzona kopciuszki zapedzily Kotka do pracowni. Bo ileż można słuchać takiego zepsutego alarmu?

Ależ bezczelne ptaszysko - tak pyskować Kotkowi - no w pale się nie mieści.

Matka karmiąca

Ależ nie .To jest Kotek leniuszek.

Dla Kotka ptaszki nie pierwszyzna, od dziesięciu lat mu papużki pyskują, więc się przyzwyczaił.

Nic na to nie poradzę - Adolf mnie kocha. Jak nikogo innego - nikogo nie odprowadza do bramki i na nikogo nie czeka w tujach, aż wróci. I nikogo nie wita potem radosną piosenką i tańcem.
Wychodziliśmy kiedyś po pracy do domu - z przodu Siwy, za nim na smyczy Kotek, na drugim końcu smyczy ja. Idziemy sobie do bramki, a za nami podąża nowy kolega Kotka, Adolf. Wyszliśmy za bramkę, idziemy do samochodu, odwracam się, a Adolf idzie sobie jak po ogrodzeniu jak po drabinie. Wszedł na górę, zeskoczył i idzie za nami. Pojedzie z nami do domu. Musiałam zawrócić i zamknąć go w pracowni.
Kiedy mnie nie ma, szuka, miauczy, zdarza mu się przejśc przez ogrodzenie i pójść od drugiej strony na ogród. Kiedy ja jestem siedzi cały czas tak, żeby mieć mnie w zasięgu wzroku.
Wypuszczam go z rana na ogród, ale robi to niechętnie, ogląda się z miną ale muszę? nie zostawisz mnie tam? i wraca od razu kiedy go zawołam.
Nie gada już tyle, ale rano musi mi wszystko opowiedzeć i porozmawiac na temat miski, chrupek i kuwety.
Kotek zaakceptował go całkowicie, witają się rano noskami i często siedzą blisko siebie. Nawet kiedyś próbowali się bawić, co w przypadku Kotka jest czymś naprawdę niezwykłym, bo Kotek ma swój własny wewnętrzny świat i nie zna się na żartach. Co innego Adolf - czai się za rogiem, udaje że zaatakuje i nagle wyskakuje i ucieka w podskokach. Albo czeka, żeby go gonić - biegnie kawałek, przypada do ziemi, a potem znów pędzi przez podwórko jak szalony, żeby na końcu przybiec z mruczenie i się łasić.
Radosny, beztroski kociak.

A Kotek jest wreszcie całkowicie szczęśliwy - Siwy przez ponad miesiąc pracował poza firmą, dopiero w domu z Kotkiem się spotykali. Ale nareszcie skończył, siedzi przy swoim biurku i można mu wskoczyć na kolana, na biurko i porobić radosne baranki. Wprawdzie kocyk przez ten czas przeszedł przez ten czas zapachem Adolfa, ale jest cały stół, na którym można się rozciągnąć i wpatrywać się z uwielbieniem w ukochanego pana.