Lejdi ['] i Gagatek, czyli Kocie Zawieszenie Broni

Tak sobie myślę... to nie my ratujemy koty, to one ratują nas

Niebieski kot

Śmiechu
Śmiechu mi potrzeba
Gdy moje życie nad brukiem zawiśnie
Śmiechu zdrowego
Jak kromka chleba
Tego naszego codziennego

Kiedy tak leżę kurczowo
Trzymając się deski tonącej
Spadam... i nagle słyszę:
„Przeszedł tu człowiek
Z kotem na głowie”
Może niebieskim?

Śmiechu mi trzeba
By cofnąć się w locie
Znowu głód życia poczuć zachłanny
Ten krzyk wciąż nie ostatni
Rozproszyć śmiechu mego
Echem

(autor: Coalla, kwiecień 2005)

A wszystko zaczęło się od... powodzi.
Jadąc do pracy przejeżdżam Wisłę, najczęściej mostem Łazienkowskim. W maju 2010 roku codziennie spoglądałam na kamienne podpory drugiego mostu, Poniatoszczaka, i mierzyłam poziom wody: cztery kamienie do mostu... trzy... dwa... i na tym chyba stanęło, już nie pamiętam. Ot, taka dygresja, ale przecież nie o mosty tutaj chodzi.

Pewnego dnia zadzwoniła do mnie kumpela, że jej kumpele, psiary i koniary, walcząc o konie i dobytek w stajniach (woda podtapiała stadninę), znalazły maleńką rudą kicię i nie bardzo wiedzą jak się toto obsługuje

A ponieważ zawsze wyrażałam się o kocim rodzie z pokorą i uwielbieniem, koniec końców łańcuszek dobrych serc dotarł do mnie. I tak oto w moje życie nieśmiało i delikatnie wkroczyła ruda dama, roboczo nazwana Wiewiórką:

Na początku wcale nie wyglądała jak dama, choć jej dostojne spojrzenie i nienaganne maniery nie pozostawiały wątpliwości, że to nie żaden gryzoń z ADHD, tylko prawdziwa Lady. Przywróciłam więc jej godność oficjalnym wpisem do kocich papierów, i zabrałam się za przywracanie wizerunku bardziej zewnętrznego.
Teraz, po przeczytaniu kilkuset już stron na forum miau, uważam, że jestem szczęściarą, bo pomimo wycieńczenia moja ruda kruszynka była w stosunkowo dobrym stanie: wszystkie łapki sprawne, oczy, nos i uszy w miarę czyste, żadnych strasznych chorób na F i poważniejszych urazów.
Niemniej jednak była bardzo wychudzona, troszkę zapchlona, z łysymi plamami na brzuszku i w pachwinach (myślę, że od długiego siedzenia w ciasnym miejscu), jak również łysą nasadą ogona. Poza tym, jak już pisałam w innym wątku, brakuje jej siekaczy (ostatni wypadł niedługo po tym, jak się u mnie zjawiła), prawdopodobnie miała złamany mostek i ma ołowianą pamiątkę za uchem od jakiegoś ćwierćmózga z wiatrówką.
Podczas pierwszej wizyty u weta oczywiście padło pytanie: ile ona ma lat? Cóż, do dzisiaj nie wiem

Z początku odpowiedź wydawała się prosta: matowa sierść, niezbyt ładnie pachnąca, no i ten brak zębów... zapewne staruszka. Jednak po nakarmieniu (wet zalecił RC Growth, żeby kocinkę szybko "odbudować"), podleczeniu, wyczesaniu i wygłaskaniu nagle spod kołtunów wyłoniła się młoda kicia - zresztą sami zobaczcie:

(można trochę zauważyć ubytki przy ogonku, który wtedy jeszcze wyglądał mizernie)

Sądzę, że Ruda ma ok. dwóch lat, i na pewno kiedyś już była u ludzi. Po wkroczeniu na jej obecne włości (bo przecież nie moje

) obadała teren i bez chwili namysłu skorzystała z kuwetki. Nie bała się blokowych hałasów, na dźwięk odkurzacza dostojnie i bez pośpiechu udała się za kanapę, a po ustaniu przyczyny irytacji dumnie zasiadła na parapecie i liżąc łapę stwierdziła: no! nareszcie!

I tak Ruda Królowa zaczęła panować nad naszym małym królestwem

Ciąg dalszy nastąpi niebawem.