Chester & Roman - pożegnanie Czesia

Jutro miną cztery tygodnie od pożegnania Romusia.
Chciałam Go jakoś wspomnieć.
Ale tyle wspólnych lat zamknąć w kilku słowach?...
Miłość, ciepło, serdeczność, oddanie
Miłośne mruchania
Kochającą obecność
Wspólne łapanie słońca na balkonie
Ogniste baranki
Chwile zadumy
Z kotem tulącym cię w objęciach
Mały koci doktor
Wielki pocieszyciel
Ściska cię za rękę mrucząc kojąco
Radosne powitania
Buziaki o poranku
Wspólne podziwianie świata ze wszystkich okien
Rzyg kłaczkiem na łóżku
„Romuś! W sypialni???!”
Ach ten wstyd i spłoszenie (nigdy więcej wypadeczku)
Trzy pręgowane plamki
Bury „doklejony” ogonek
Zafrasowane fałdki futerka na czółku
Piękne oczyska
Różowy nonio
I pysio, który umie robić „dzióbek”
Wściekły udept
Mruch opętańczy
I wąchy wciskane do ucha
Romuś, Romcio, Romanek, Romeczek
Ileż to wiosennych zachłystów słońcem
I zimowych fochów na białą zimność
Niezwykle dzielny w chorobie
Ściskał mnie za rękę
Oboje potrzebowaliśmy czasu, by się ostatecznie pożegnać
Tęsknię
Czesio też

Moja ulubiona tapeta z chłopakami

A to kiedyś w sieci znalazłam...

Cudownie wspomnienie Maraszku, wzruszyłam się bardzo. Niech tam majta sobie ogonkiem z chmurki i wypuszcza kłaczki w niebieskiej sypialni...

koty potrafią przechodzić do światów równoległych - i stamtąd nas podglądają
tam są zdrowe, wolne od choróbsk wszelakich....

uściski

o to-to właśnie

oraz Wiórka 20.04.2016-26.11.2018

Brucek na Romusia też na pewno czekał.
Ciężko mi się czyta wspomnienia o Romusiu, bo do tej pory i śmierć Brucka budzi we mnie bardzo silne emocje.
Poczucie nieuchronności, bezradności oraz tęsknota.
Nie ułożyłam sobie tego jeszcze.

Mam nadzieję, Anju. Że Wódz poprowadził Romusia...
Ja wciąż mam gonitwę myśli...

Dziwnie u nas.
Jesteśmy tacy… pojedynczy.

Nie tupią żadne platfusie.
Nikt nie biegnie „odebrać” telefonu..

Wciąż po powrocie do domu lustruję mieszkanie – czy nie ma wymiotów lub kupek…

I nie mogę sprzątnąć Romuszego chorobowego gniazdka. Gdy tylko złożę kocyki lub je uporządkuję – Czesio się na nich lokuje, bądź je sobie rozkłada. Też tęskni...

A poza tym rozwinął mi się w domu cudny, tulaśmy, tęskniący, ruchliwy mruczero

przytulam

Wieki nie pisałam, mam zaległości w relacjonowaniu wspaniałej czesiowej metamorfozy…

A tymczasem chciałam się podzielić cudną wiadomością – moje konstytucyjne kocięcie (tak, tak – urodzone 3 maja!) właśnie ukończyło 18 lat. Kocięcie, czyli Czesio.
Kocięcie, bo to taka po dziecięcemu dobra, poczciwa kocia dusza. I wyraz mordki wciąż ten sam – zadziwiono wybałuszony :wink:

Cudny koci przyjaciel. Totalny pacyfista. I zażarty miłośnik podkotnika, tzn. człek ma się ułożyć, przykryć kocykiem polarowym (bez względu na temperaturę!!), a wtenczas kociątko się gramoli i zaszczyca jestestwem, tudzież patrzy miłośnie, dudni aż miło i udeptuje jak stado człowieków wyrabiających ciasto.
I towarzyski się zrobił. I jeszcze bardziej gadatliwy. I przytulasty przepadliście.

:birthday: