Nulka i goście. Who is who?Nanuk ma cudny dom. Felicja.

czitka pisze:
ana pisze:
czitka pisze:[...] Charyzmatyczna, mądra, konsekwentna, nieugięta. O tym są książki o Simonie, o tym świadczy jej dorobek naukowy, audycje radiowe, które można sobie odsłuchać, kilka archiwalnych filmów na YouTube i wiele jeszcze innych materiałów, do których chcę zajrzeć. O tym nie jest film "Simona Kossak".
Czy na nazwisku Kossak można zarabiać? Pewnie tak, jak na każdym wielkim nazwisku. Myślę o tym, co napisała Ana. Ana, ale kto tu zarabia? [...]

Twórcy filmu.
Białowieża jest specyficznym miejscem.
W maleńkiej miejscowości, wsi właściwie (przynajmniej w czasach Simony), działają dwa instytuty naukowe: IBL (Instytut Badania Leśnictwa) i ZBS PAN (Zakład Badania Ssaków, teraz chyba jakoś inaczej się nazywa). I jeszcze dyrekcja Białowieskiego Parku Narodowego. Znakomita większość tamtejszych pracowników wybrała sobie Białowieżę jako miejsce do pracy i życia, bo mają/mieli te same przymioty co Simona: są charyzmatyczni, mądrzy, konsekwentni i nieugięci.
Oczywiście to w niczym nie ujmuje SK. Niemniej twórcy dokumentalni a i publiczność wolą czytać / oglądać materiały o kimś, kto kojarzy im się z czymś jeszcze, np. ze słynną rodziną artystów. Tym bardziej, że tu dochodzi jeszcze możliwość "popodglądania" i komentowania życia tychże.

Ana, bardzo ciekawe, co piszesz! A ci, co poza Simoną pomieszkiwali w tej Białowieży zostawili po sobie jakiś naukowy dorobek? Wiesz coś o nich? Tak z ciekawości pytam tylko.

Pewnie zostawili. Osobiście spotkałam człowieka, który prowadził badania nad nornicami. Kontakt się urwał, trudno stwierdzić, jak się potoczyła kariera naukowa.

Katarzynka01 pisze:
czitka pisze:Trudny temat. Na inną noc, na inny czas.
Też tak mi się wydawało. Teraz już mniej.
Ale dzisiaj...puśćmy to wszystko, puśćmy...
Nulka już śpi. Jak zwinięty w kłębek platoński ideał dobra, piękna i prawdy .
Pojechałam, co...
Śpijcie dobrze!

Mnie chodziło o coś innego. A mianowicie, czy moja wiedza o życiu prywatnym Iksińskiego zmieni postrzeganie go jako artysty? Otóż nie.
Do żadnego z artystów, których podziwiam jako twórców, a nie lubię jako ludzi, nie mam osobistego stosunku, nie łączyła nas żadna relacja, może na tym to polega.
Natomiast Simona, oddawszy jej sprawiedliwość w tym co robiła, jako osobowość byłaby dla mnie niestrawna. Wariatka z odchyleniem w stronę fanatyzmu, a przynajmniej ja ją tak odbieram. Szanuję, ale innych uczuć jak chocby sympatia, we mnie nie budzi

O artystach to osobno, doskonale wiem, o co Ci chodzi. Tak w skrócie, to potrafisz po prostu oddzielić dzieło od twórcy. Mnie się to nie zawsze udaje. Bywało, a i bywa, że coś wydaje mi się piękne. Piszę o dziełach stworzonych przez człowieka. Bardzo piękne. Zachwycające. Tak piękne, że zaczynam szukać wiadomości o artyście. I bywa, że...czar pryska :roll:

Gniewam się jak dziecko na dzieło, które stworzył, jest mi źle, przykro, coś mi się nie zgadza, nie pasuje, ktoś mnie oszukał...

Nigdy nie zawiodła mnie tylko natura.
Wiem, wiem, jest późno i chyba (nawiązując do Twojego wątku) słyszę głosy :wink:

, to może ten temat niech sobie jeszcze śpi. Albo już.
A Simona, oczywiście, totalna wariatka. I dlatego, między innymi, fascynująca. Ja jestem daleka od wielbienia jej, po prostu lubię pokręcone osobowości. Nigdy nie jest nudno! :smokin:

FuterNiemyty pisze:No juz cicho jestem, ciii.
Manula na wlosciach? Silver tupie?

Nulka na włościach, zimno wieczorami a ona mądrala jest, grzeje się przy kominku. Natomiast w dzień wymyśliła dla mnie nową torturę pod tytułem: wychodzimy razem :evil:

. Maltretowanie mnie polega na uciekaniu z przerażeniem do ogrodu i to takim, że o mało kotowi dziury nie wyłamie razem z klapką a następnie hamuje, siada przed schodami, patrzy mi głęboko w oczy i zaczyna, że bolioliboli.
Tak długo, aż przyniosę miseczkę pod iglak. Nauczyłam się szybko, ja pojętna jestem.
Silvera dzisiaj nie widziałam, wczoraj zajrzał. Dzisiaj zimno to pewnie w domu się grzeje. Swoim :evil:

.

A ja chyba wolę się nie wgłębiać kiedy coś mi się podoba. Bo ta świadomość jaki był autor dzieła u mnie chyba właśnie rzutowałaby na odbiór. Podoba mi się to wolę zostawić żeby nie prysnęło jak bańka mydlana. Oczywiście nie jest tak że kompletnie mnie nie obchodzi kto i dlaczego, ale nie wnikam głęboko.
Wiem że to słabe porównanie, ale kiedyś podobała mi się bardzo piosenka anglojęzyczna i byłam bardzo ciekawa o czym ona jest. To było w liceum, angielski dopiero wchodził do programu nauczania, nie było łatwo ale wreszcie miałam tłumaczenie. Zawiodłam się srogo, piosenka była właściwie o niczym.
Teraz doczytałam jeszcze o Nulce, jak to dobrze że jesteś taka pojętna, Nulka też na pewno się cieszy że szybko załapałaś. :201461

Bardzo szybko!
A porównanie znakomite, tak właśnie często bywa. Może rzeczywiście nie dociekać :20147

.

Niepochlebne informacje o autorze wpływaja mi trochę na odbiór dzieła, ale bardziej - na stosunek do autora. Kiedy się dowiedziałam, że Alan Milne był dosć wrednym, surowym ojcem, to go "znielubiłam", ale nadal bardzo lubię Kubusia Puchatka...

Głaski dla Nulki. Wiem, wirtualne. :201461

czitka pisze:
Katarzynka01 pisze:
czitka pisze:Trudny temat. Na inną noc, na inny czas.
Też tak mi się wydawało. Teraz już mniej.
Ale dzisiaj...puśćmy to wszystko, puśćmy...
Nulka już śpi. Jak zwinięty w kłębek platoński ideał dobra, piękna i prawdy .
Pojechałam, co...
Śpijcie dobrze!

Mnie chodziło o coś innego. A mianowicie, czy moja wiedza o życiu prywatnym Iksińskiego zmieni postrzeganie go jako artysty? Otóż nie.
Do żadnego z artystów, których podziwiam jako twórców, a nie lubię jako ludzi, nie mam osobistego stosunku, nie łączyła nas żadna relacja, może na tym to polega.
Natomiast Simona, oddawszy jej sprawiedliwość w tym co robiła, jako osobowość byłaby dla mnie niestrawna. Wariatka z odchyleniem w stronę fanatyzmu, a przynajmniej ja ją tak odbieram. Szanuję, ale innych uczuć jak chocby sympatia, we mnie nie budzi

O artystach to osobno, doskonale wiem, o co Ci chodzi. Tak w skrócie, to potrafisz po prostu oddzielić dzieło od twórcy. Mnie się to nie zawsze udaje. Bywało, a i bywa, że coś wydaje mi się piękne. Piszę o dziełach stworzonych przez człowieka. Bardzo piękne. Zachwycające. Tak piękne, że zaczynam szukać wiadomości o artyście. I bywa, że...czar pryska Gniewam się jak dziecko na dzieło, które stworzył, jest mi źle, przykro, coś mi się nie zgadza, nie pasuje, ktoś mnie oszukał...
Nigdy nie zawiodła mnie tylko natura.
Wiem, wiem, jest późno i chyba (nawiązując do Twojego wątku) słyszę głosy , to może ten temat niech sobie jeszcze śpi. Albo już.
A Simona, oczywiście, totalna wariatka. I dlatego, między innymi, fascynująca. Ja jestem daleka od wielbienia jej, po prostu lubię pokręcone osobowości. Nigdy nie jest nudno!

Raz miałam odwrotnie. Z Hrabalem, którego bardzo lubiłam i namiętnie czytywałam aż niestety przeczytałam "Auteczko" :strach:

Straciłam dla niego całą sympatię i ochotę na dalsze z nim obcowanie

A co do meritum to siostry Kossak są doskonałym przykładem. Fakt jakimi były ludźmi nie zmieni mojego upodobania do poezjo Pawlikowskiej Jasnorzewskiej czy do satyr Samozwaniec. Wyidealizowane "Zalotnica niebieska" oraz "Maria i Magdalena" praktycznie nic nie mają wspólnego z rzeczywistością. A jednak lubię je nadal jako autorki, z nimi jako ludźmi chyba nie chciałabym mieć nic wspólnego.
To samo Simona, a raczej podobnie. Może i fascynująca, ale nie chciałabym np pracować z taką osobą, brr

Nie wiem, u mnie gorzej, pogłębia się stan, nie tylko słyszę głosy, mam też omamy wzrokowe :strach:

No właśnie, bywa, że boli. Ja nie palę w kominku poezją Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, bardzo lubię...
Tylko jest tak, że czasem zostaje taki żal, smuteczek, tak by się chciało, żeby rysy nie było na czmś/kimś
kogo się kocha. Można mnożyć przykłada w nieskończoność, ale to bez sensu, bo zaraz wejdziemy w dyskusje na temat :czy artyście wolno więcej, itd.
Jola wczoraj nocą napisała:

jolabuk5 pisze:Niepochlebne informacje o autorze wpływaja mi trochę na odbiór dzieła, ale bardziej - na stosunek do autora. Kiedy się dowiedziałam, że Alan Milne był dosć wrednym, surowym ojcem, to go "znielubiłam", ale nadal bardzo lubię Kubusia Puchatka...

O!

No przecież, Kubuś Puchatek to żywe zwierzątko, nie można nie kochać! Ale z martwą naturą to już chyba inaczej :strach:

Przepraszam, nastrój mam podły, wbrew pozorom nie jest mi do żartów. Niech sie ten zły rok skończy, za dużo

.

Bywa, że boli. Bywa, że gdzieś tam w duszy zostaje jakiś osad, ale...
Masz rację przykładów multum można mnożyć i mnożyć albo nawet podnosić do potęgi, tylko po co?

Nie posłuży to poprawie nastroju

Popatrz na Piorunka, zaraz Ci się poprawi i odetchniesz, że nie wyglądasz jak kotlet siekany

Tak, czitka nie jest posiekana, jest nieco przewiana i regularnie się wietrzy :lol:

Ale zgodzę się, patrzenie na Piorunka poprawia nastrój i trudno się nie uśmiechnąć.

Idę sobie uliczką obok mnie. Przed jednym z domów siedzi coś na kształt Nulki. Właściwie na bank Nulka. Obok siedzi coś na kształt Silvera. Niby identyczne. Nulka czarna jak smoła, może ciut mniej puchata ale Nulka. Ten obok- Silver, może pysio troszkę inny, ale ciut, reszta się zgadza.
Stoję i gadam do tej Nulki. W tym momencie wychodzi z domu pani z córeczką i trzema pieskami na trzech smyczach. Widzi, ze przemawiam do czarnego kota i informuje mnie, że to kocur, postrach wszystkich kotów okolicy. A ten obok to dziewczyna. Aha...
Więc zaczynam snuć sąsiedzką opowieść o Nulce i Silverze, ze takie podobne koty, a pani na to, że....
że kocur Mietek to śpi w domu na kanapie właśnie

.
Jak to na kanapie, jaki Mietek????

A jajcarz- pytam? No jajcarz....
Myślałam, że zemdleję. Czy chcę zobaczyć? Ja że oczywiście i wchodzimy.
No, na kanapie śpi Silver

! Rozwalony, zadowolony, lekko zmieszany moją obecnością. Podniósł się, ale nie nerwowo, powolutku, wstał sobie i usiadł parę kroków dalej. Grzecznie, łapki razem, jak to Silver.
Domowy pieszczoch do noszenia na rękach. Mieszka sobie niedaleko, ma opiekę, dom, miłość i pełne michy!
Pani się właśnie bardzo denerwowała, bo dwie ostatnie noce nie spał w domu i gdzie on był? No gdzie???? :roll:

Uprzejmie doniosłam, że dwie ostatnie noce spał u mnie w piwnicy, na zapasowej kanapie

.
Obie musimy ochłonąć, mam nadzieję, że Pani Opiekunka Silvera opowie nam kiedyś tutaj o Mietku, oczywiście, jak znajdzie chwilę czasu. Już widziałam jego zdjęcie, jak był malutki :1luvu: