Permanentny PMS 4 (bez S). Życie kula się spokojnie.

Dla mnie to też nie do pojęcia i pogodzenia się, choć nie znałam Sopelka osobiście. Jak grom z jasnego nieba, najpierw ta straszna wieść o chłoniaku i niemal od razu "Nie ma Sopelka" :cry:

Cudowny czarny dumny koczur. Klasyka czarnej koczurowatości, czyli jak dla mnie najpiękniejsza, najdoskonalsza wersja kota, jaka tylko być może. W dodatku to wszystko, co piszecie o Jego wujkowaniu młodocianym, niepewnym wszystkiego tymczasom. I to, że wychowałyście Go i tak bardzo kochałyście od 3-tygodniowej ziaby... :cry:

Mój najukochańszy Dziabu i umownie też Królewna Busiunia - choć jej daty urodzenia nikt nie zna - 30 maja skończą po 10 lat. Żabinsyn od urodzenia żyje o jednej działającej nerce, ostatnio wyniki znów się pogorszyły. Królewna od zawsze była wątła i przedelikacona na wszystko, właśnie odezwały się też te cholerne nerki. A ja na każdy najnieśmielszy podszept, że którekolwiek z nich mogłabym stracić, natychmiast wpadam w panikę, serce podchodzi mi do gardła, brakuje powietrza. Muszę momentalnie to "wyłączać", żeby z miejsca nie oszaleć. Bo też kocham tę dwójkę bardziej niż całą resztę i obrzydliwie faworyzuję - niestety tak jest i nic na to nie poradzę. Co byłoby ze mną i przede wszystkim z resztą moich ogonów, w tym z drugim z nich dwojga, gdybym któreś straciła??? Nie wiem. Bo nie ma takiej opcji. Ale kiedy odszedł tydzień temu Brucek Anji, a teraz Sopel, znowu uświadomiłam sobie, że niestety, k^&*a, jest taka opcja i jest ona całkiem realna, bo najukochańsze czarne koty wcale a wcale nie są wieczne

Nie umiem napisać nic, co mogłoby pocieszyć, wiem tylko, że po jakimś czasie boli już inaczej, znacznie spokojniej (27 maja minie rok od śmierci Glamcia[*], a 17 listopada 5 lat od dnia, kiedy odeszła Bidusia[*]) - ale Wy przecież też to wiecie, bo straciłyście już kiedyś Nitulkę[*]...

joshua_ada pisze:Sopello był w moim świecie zawsze kochanym Wujkiem Tasi.

A jakże

Jeszce raz Wam wszystkim dziękuję za wsparcie.
Powrót do domu dziś był bardzo ciężki. Mruf i Pestka przywitały mnie przy drzwiach, miaucząc i chodzą za mną krok w krok, co w przypadku Pestki było wcześniej rzeczą nie do pomyślenia.
Dziwnie jest.
Pestka, kiedy Sopelek leżał u nas na łóżku podbiegała do niego i uciekała, stawała w progu, cofała się, była bardzo niespokojna.
Mruf leżała w innym pokoju, przybiegła tylko wtedy, kiedy Sopel zamiauczał.
Widzę teraz, że im też coś się bardzo niezgadza w rzeczywistości.

Niestety, tak jeszcze potrwa pewnie

Piękne zdjęcia.

Eh

Na jednej z fotek , które ostatnio pokazałyście z wujciem Soplem dostrzegłam moje małe Szkodniki. Zafundowałam sobie sentymentalna podróż w czasie i przeczytałam "po latach" wątek adopcyjny Zojki i Gabora. Łezka w oku się zakręciła. Sopel ma stałe miejsce w moim sercu i pamięci.

One tez musza sobie na nowo pokladac rzeczywistosc

bardzo Wam współczuję

[']

zwinka pisze:Na jednej z fotek , które ostatnio pokazałyście z wujciem Soplem dostrzegłam moje małe Szkodniki. Zafundowałam sobie sentymentalna podróż w czasie i przeczytałam "po latach" wątek adopcyjny Zojki i Gabora. Łezka w oku się zakręciła. Sopel ma stałe miejsce w moim sercu i pamięci.

Pamiętam doskonale to tymczasowanie, bo dzieciaki dostałyśmy jakoś tuż po naszym wypadku samochodowym i siedziałyśmy z nimi i naszymi futrami w domu przez ponad miesiąc głownie leżąc,machając nogami i robiąc zdjęcia. Nawet Ruda się wtedy załapała na niańczenie dzieci. Bardzo dziękuję zwinka za ciepłe słowa.

zuza pisze:One tez musza sobie na nowo pokladac rzeczywistosc

Tak myślę. Dziś też cały czas szukają kontaktu. Wcześniej Pestka nawet nosa nie wystawiała spod kapy gdzie spała, kiedy wracałam do domu. Teraz od dwóch dni czeka razem z Mruf pod drzwiami. Nie mam za dużo doświadczeń z tym jak zachowują się koty po odejściu kogoś ze stada. Mruf z Nicią spędziła tylko niecały rok, a zaraz po stracie Nici, wpakowałyśmy ją w niekończące się pasmo tymczasowania i rozgardiaszu. Tutaj jednak one były ze sobą prawie 9 lat razem. I od jakiegoś czasu tylko we trojkę.

Wczoraj oglądałyśmy z Uschi stare zdjęcia i filmiki. Malutkiego Sopla, tak malutkiego, że mieścił się w jakieś szpary pod sofą i stamtąd zaczepiał Mruf, rosnącego razem z Pestką, matkującego tymczasom. Poza zachwytami nad Soplem nasze najczęściej powtarzające się kwestie przy oglądaniu tych zdjęć brzmiały:
- co to za koty?
- co ja mam na sobie?
- dlaczego mamy taki bałagan?

A Pestunia ma chrypkę i chrumka i kaszle. Jak chrypka się nie skończy jedziemy w czwartek do naszej Pani doc.

Ja pamiętam ten dzień, kiedy zabrałyście Sopelka. Pamiętam, jak tanita usłyszała o kociaku który spędził noc bez matki, na zimnie, pamietam wyraz twarzy tanity i nieśmiałe słowa, że go zabierze.
Pamiętam też sesję zdjeciową na różowym tle, gdzie na pewno ubaw mieli sąsiedzi.
Pamiętam.

Bede w czwartek u pani doc z Szara, ale zycze Pestuni, zebysmy nie mialy okazji sie spotkac

bardzo mi przykro

śpij spokojnie kotku [']

Tajdzi, bo wiesz, że gdyby nie Ty nie miałabym Sopelka. Bo pewnie nie przyszłoby mi do głowy ganiać po lecznicach w poszukiwaniu zmarzniętego jak sopelek malca, który leży na kaloryferze w pudełku po butach. To dzięki Tobie miałam kota, który miał kawał mojej duszy i zabrał ją ze sobą.
A sesję pamiętam. Generalne to były bardzo wesołe dni. Począwszy od jechania samochodem z lecznicy z drącym się wniebogłosy Sopelkiem i wtórującym mu zachrypniętym Marcelem.