Opowieści z Kitkowego lasu - Koteczka wraca z giganta!

No i została biedna Micka pierwszym kotem wyczytanym w ogłoszeniach duszpasterskich na sumie.
Ksiądz miał lekki dylemat moralny, czy to w kościele wypada i siedziałam na tej mszy jak na rozżarzonych węglach z niepokojem, czy powie i z determinacją, że jak nie, dopadnę sama mikrofonu.
W każdym razie jeszcze jedno miejsce, gdzie ktoś się może dowiedzieć wykorzystane.
Dzięki za polubienia i udostępnienia FB

Myszka, może się orientujesz. Jest w Krakowie jakaś zbiorcza strona weterynarzy z ogłoszeniami?
Będę chciała porozsyłać maile do wszystkich lecznic, jak już ustalę sobie numer czipa. Może ewentualnie zwrócą uwagę na obce norwegi bez książeczek zdrowia.

Niestety, nic o niej nie wiem

Część weterynarzy nie ma swoich stron internetowych...

http://dragcave.net/user/JagaP

Tu jest dość sporo lecznic, choć nie wiem, czy wszystkie http://www.vetopedia.pl/weterynarz-6-0- ... lskie.html
Trzymam kciuki mocno za odnalezieni Mitzi!!!!

udostępniłam

Przeżyłam moment tak cholernej nadziei. Przed chwilą telefon. Wypadam z łazienki, patrzę, krakowski numer. Przedstawia się miły pan. Krzyczę: ma pan moją kotkę! A pan z urzędu w Kocmyrzowie, gdzie wysłałam prośbę o zamieszczenie ogłoszenia, czy to jeszcze aktualne

Uzupełniłam mu dane o numer czipa.
Tu też wstawiam
939000001009271
I czekam. Na cud.

Sigrid pisze:Założyłam koteczce profil na FB, będę wrzucać zdjęcia, może ktoś ją rozpozna.
Zapraszam do polubienia, im więcej osób się dowie, tym większa szansa.
https://www.facebook.com/pages/Mitzi-st ... n=timeline

Zrób koteczce wydarzenie, a nie stronę.
To jest jednak coś innego.
Wydarzenie ma tytuł: Zaginął kot. Ludzie w takim wypadku chętniej pomagają, czyli biorą udział i udostępniają.
W internecie, między innymi na fejsbuku, są też strony, na których można ogłaszać zaginione zwierzęta.
Trzymam kciuki za odnalezienie Mitzi.

Dzięki Mimblo. Ja mało facebookowa jestem. Podaję niżej adres wydarzenia, jeśli macie jakieś sugestie co zmienić, dopisać - będę wdzięczna.

https://www.facebook.com/events/575933329210656/

Dziewczynka wraca z giganta! :lol:

Powrót do Krakowa to mieszanina nadziei i zwątpienia. Na warszawski peron pociąg wjeżdża z półgodzinnym opóźnieniem, a potem jest już tylko gorzej. W Krakowie jest godzinę później niż powinien. 135 zł za bilet, nie dają ciasteczka do herbatki (darmowej - jak określa to pan wózkowy) i jeszcze jedzie dłużej niż przed wojną (i to nie tą w Jugosławii)! :evil:

Włącza mi się opcja: mały awanturnik i idę do kierownictwa pociągu po potwierdzenie, że umowa cywilno-prawna w postaci zakupionego przeze mnie biletu nie została przez spółkę PKP Intercity dotrzymana. TŻ mnie studzi: pośpiesz się, dzwoniła sąsiadka, że obcego kota u siebie widzieli, kicialiśmy ale nic. Jeśli to ona to wyjdzie tylko do Ciebie.
Chrzanić umowę z niesłownym Intercity. Dopadam domu, chwytam latarkę i ślizgając się na butach dopadam domu sąsiada.
Widzieli kota koło oczka wodnego. Są ślady łapek, ale jakieś takie malutkie. Nadzieja kurczy się do podobnych rozmiarów.
Świecę latarką w kierunku przybudówki na drewno i łowię lustrzany blask kocich oczu. Wężowych. Nie do pomylenia, chociaż reszty nie widać. Mica! - wrzeszczę.
-Miaaaauuuaaaauuuaauuuuu - słyszę w odpowiedzi.
Wyłania się łepek. Szary!
-Miiiica - łkam prawie
-Miaaaaauuaaaaauuaauu - kot wyłania się w całej okazałości (no dobra, niestety po tygodniu głodówki słowo "okazałość" nie jest najbardziej adekwatne. Ale: "tę burzę włosów każdy zna, przy pyszczku łapki chwiejny gest, tak to Micunia, Micunia, Micunia jest". Taaaa, balet trwał już cztery dni. A dokładnie pięć.
Nie wiem czy mi nie zwieje, czy mam dopaść jej susem, czy podchodzić łagodnie, rzucam latarkę w śnieg i chwytam futro i kości. -Maułauuułauuł - skarży się biedny, opuszczony kot.
Wycałowuję futro, dziwiąc się jak ładnie pachnie. Chowam ją pod kurtkę, wycałowuję sąsiadów i biegnę do domu.
Banda Rudego urządza komitet powitalny. Co masz pod ogonem? Igliwie? Suuuuper. :twisted:

Karmię ją delikatnie, w ilościach śladowych. Jest strasznie chuda, ale żwawa. I miziu i głasku. Tęsknota jest obopólna. Pieszczota jedną ręką jest potraktowane jako rażąca niesprawiedliwość. Koteczka ma dwa boki w końcu. :roll:

Podgryza mnie delikatnie w ramach rewanżu. I gada, gada bez ustanku. Ćwierka, gryząc chrupkę - grucha. I teraz śpi na swoim ulubionym miejscu.
A ja dziś w nocy znów mam na głowie norweską szlafmycę!

Dziękuję Wam za słowa otuchy. I szczęśliwego Nowego Roku!
:201494