/Turka koło Lublina/ Pąk już w domu !

szymka, nie poddawaj się - idź go szukaj.

Pytanie - czy ktoś mógł go złapać i odwieźć do schroniska? Dzwoniłaś i pytałaś?

Tutaj nikt nie łapie kotów. Jak są jakieś uciążliwe psy , to czasem ktoś zadzwoni. Pąk nie dałby się złapać ot tak. Musiałaby być jakaś łapanka. Ale napisałam maile do dwóch schronisk.
Dzisiaj już nie dam rady nic zrobić . Porozwieszałam trochę ogłoszeń i powrzucałam do skrzynek w domkach z mojej strony osiedla. Ale w większości chodziłam niedaleko domu karmciielki ze złudną nadzieją.

Szymka, pamiętaj, że jak zaczniesz drążyć, to może być tak jak zdarza się gdy śledczy szykują czyjś portret pamięciowy, to im więcej pytań zadają tym ludzie bardziej się gubią i nabierają wątpliwości. To jest normalne. Dlatego zwykle przepytują wiele osób.
Kolejny raz zadane pytanie, czy kot miał białe łapki, a czy to były skarpetki, a może podkolanówki etc. powoduje, że pytany zaczyna wątpić i tracić pewność. Zwłaszcza osoby starsze.
Ale nie tylko te.
Dlatego nie lekceważ nawet takiego sygnału, gdy ktoś ci powie, że kot skarpetek nie miał.
Wielu osobom brak jest spostrzegawczości.

Nie bardzo rozumiem Twój wpis o kocie sąsiadki karmicielki. ,,Pojawił się'' tzn. Ty go widziałaś? Czy tylko karmicielka?
Ja bym poszła do tej sąsiadki i zobaczyła jej kotka i skonfrontowała czy tego widziała!

Dlatego poprosiłam ją żeby poszła do sąsiadki i zobaczyła tego kota, ale zanim ona tam pójdzie, a jak już pójdzie, to czy zastanie kota ? Nie chciałabym jej nękać codziennie , bo przestanie współpracować.

Przyjmij założenie, że karmicielka widziała twojego kota i staraj się go też zobaczyć. Obecność kota u sąsiadki nie przesądza o niczym - mógł wyjść i wrócić. A skoro dotąd nie był widywany, to raczej dziwna koincydencja by była.

szymka pisze:Izka Twoja historia na pewno tchnęła we mnie promyk nadziei, chociaż historia wydaje się nieprawdopodobna.

Bo jest nieprawdopodobna , a jednak prawdziwa. Na forum jest moja wnuczka , dzis juz dorosła kobieta, jest tez zarejestrowany mój syn , który znalazł Dalile.....

Skoro kotka , która przez 10 lat swego zycia była rozpieszczana , a potem potrafiła sie odnależć w życiu kota bezdomnego , to i Twój Pączuś da radę :ok:

Instynkt samozachowawczy działa cuda.

Iza, a czy odnalezienie dzikiej ulicznej kotki, z którą łączyło mnie tylko tyle, że codziennie przez prawie trzy lata stawiałam jej miskę z jedzeniem pod śmietnikiem - nie świadczy o tym, że niemożliwe jest możliwe?
Powtórzę nie moje słowa : KOT GINIE WTEDY, GDY SIĘ GO PRZESTAJE SZUKAĆ.

Iwonami pisze:Iza, a czy odnalezienie dzikiej ulicznej kotki, z którą łączyło mnie tylko tyle, że codziennie przez prawie trzy lata stawiałam jej miskę z jedzeniem pod śmietnikiem - nie świadczy o tym, że niemożliwe jest możliwe?
Powtórzę nie moje słowa : KOT GINIE WTEDY, GDY SIĘ GO PRZESTAJE SZUKAĆ.

Iwonko, pamiętam przeciez sprawę Ogryni , pamiętam o czym rozmawiałyśmy na spotkaniu u Evy.
Moja Dalila nie była szukana.... Nie było nawet wiadomo , gdzie jej szukać, mój ówczesny mąż wywiózł ja dosłownie w nieznane, sam dobrze nie potrafił określic - gdzie. Ale jednocześnie ta moja historia udowadnia , że tak naprawdę nie znamy swoich kotów, że ich mozliwości są nieograniczone. TY szukałaś dzikiej ulicznej kotki , która wcale nie musiał do Ciebie przyjśc , to Twoja determinacja sprawiła , że niemożliwe stało sie mozliwe i Ogrynia jest dziś u Ciebie. Moja historia pokazuje , jak silna u kota jest wola przetrwania - nawet u tego, którego uważamy za kanapowego sybarytę.
Pąk sie znajdzie, to młody , silny kocurek. Ale nie wolno zaprzestać poszukiwań. Te domki w budowie ....tam jest mnóstwo mozliwości schowania

izka53 pisze:
Iwonami pisze:Iza, a czy odnalezienie dzikiej ulicznej kotki, z którą łączyło mnie tylko tyle, że codziennie przez prawie trzy lata stawiałam jej miskę z jedzeniem pod śmietnikiem - nie świadczy o tym, że niemożliwe jest możliwe?
Powtórzę nie moje słowa : KOT GINIE WTEDY, GDY SIĘ GO PRZESTAJE SZUKAĆ.

Iwonko, pamiętam przeciez sprawę Ogryni , pamiętam o czym rozmawiałyśmy na spotkaniu u Evy.
Moja Dalila nie była szukana.... Nie było nawet wiadomo , gdzie jej szukać, mój ówczesny mąż wywiózł ja dosłownie w nieznane, sam dobrze nie potrafił określic - gdzie. Ale jednocześnie ta moja historia udowadnia , że tak naprawdę nie znamy swoich kotów, że ich mozliwości są nieograniczone. TY szukałaś dzikiej ulicznej kotki , która wcale nie musiał do Ciebie przyjśc , to Twoja determinacja sprawiła , że niemożliwe stało sie mozliwe i Ogrynia jest dziś u Ciebie. Moja historia pokazuje , jak silna u kota jest wola przetrwania - nawet u tego, którego uważamy za kanapowego sybarytę.
Pąk sie znajdzie, to młody , silny kocurek. Ale nie wolno zaprzestać poszukiwań. Te domki w budowie ....tam jest mnóstwo mozliwości schowania

Podpisuję się pod tym, co napisałaś. Kot jest młody i przetrwa, oby tylko jego Duża się nie załamała i nie zaprzestała poszukiwań. Jeśli go kocha prawdziwie, z pewnością nie przestanie.

Dziękuję dziewczyny . Chcę wierzyć,że gdzieś tu jest, ale równie dobrze mógł pójść na oślep przez łąki i las w nieznanym mi kierunki. W sąsiadującej z osiedlem wsi powieszę na sklepie ogłoszenie ale nie obwieszę wszystkich wsi w promieniu 20 km.
Tyle jest na forum nieodnalezionych kotów, część z właścicieli na pewno nie ustaje w poszukiwaniach.
Dzisiaj rano widziałam kilka kotów, niektóre siedziały zaciekawione , a 3 które już wcześniej widziałam podbiegły i dostały karmę. Podszedł też duży kot, którego karmiłam pod moim blokiem rok temu. Miał zaropiałe oczy i chyba zwichniętą łapkę, bo jak szedł to na niej nie stawał.Podobno ma właściciela, ale sądząc po stanie w jakim jest kot to chyba nie. Właściciele pewnie dają mu tylko jeść i resztą się nie interesują.
Gdyby Pąka rozszarpało jakieś zwierze lub przejechał samochód , to na pewno gdzieś by leżał na widoku. ale jeżeli pogryzły go jakieś kocury , to wcisnął się w jakąś dziurę i czeka na śmierć, a ja nigdy się o tym nie dowiem.
To,że go nie ma nigdzie tłumaczę sobie tym,że wszystkiego się boi. ale czy kiedykolwiek przestanie się bać?
Czy znacie jakąś historię z forum, gdzie ktoś znalazł martwego kota?

szymka pisze:Tyle jest na forum nieodnalezionych kotów, część z właścicieli na pewno nie ustaje w poszukiwaniach.

Ale też jest i dużo odnalezionych. Bo właścicele szukali ich do skutku.

Po co Ty myślisz tymi kategoriami? Dlaczego nie wierzysz, że kot się znajdzie? Musisz wierzyć w jego odnalezienie, wtedy i szukać będziesz inaczej. Wiara czyni cuda, pamiętaj. :love:

A tego chorego kota nie dałoby się jakoś wyekspediować do weterynarza?

Myślałam o tym kocie z chorą łapką, jestem tak pochłonięta sobą i swoim cierpieniem,że nie widzę cierpienia innych. Jak znowu go spotkam to spróbuję coś z tym zrobić.

Bójki kocurów rzadko się kończą poważnymi ranami. Słabszy zazwyczaj szybko ustępuje silniejszemu. To nie pies, żeby walczyć do upadłego. Zwłaszcza, że Twój jest wykastrowany, więc dla pełnojajecznych nie stanowi konkurencji. Niczym się nie zrażaj, wyklejaj ogłoszenia - i to nie tylko w miejscach, do których kot mógł dojść, ale też w takich, gdzie więcej osób może je przeczytać - przystanki, okolice sklepów, weterynarz, sklep zoologiczny.
Kotka Iwonki zaszła do miejsca, które było na tyle odległe, że nie brano go pod uwagę w poszukiwaniach i ogłoszeń tam nie było. Karmicielka zauważyła fotkę przypadkiem całkiem gdzie indziej i skojarzyła Ogrynię.
Gdyby mnie ktoś zapytał o długość skarpetek moich kotów, to nie umiałabym określić, kto ma jakie, dlatego nie jest to żadne kryterium - kota trzeba samemu zobaczyć. Jeśli będzie najmniejsze podejrzenie, że to może być Twój - organizuj łapankę z klatką łapką - najwyżej wypuścisz delikwenta.

Dopóki nie mam pewności gdzie jest, to nie ma sensu klatki tam wstawiać. Przychodzi tam dużo kotów, więc na pewno jeden za drugim będą się łapać. Tym bardziej jak poczują przysmak Pąka- wątrobę wołową.
Rozklejałam dzisiaj ogłoszenia, obkleiłam jedną część bloków i powrzucałam do skrzynek większości domków jednorodzinnych. Żeby tylko się ujawnił. Nie wierzę,że po 6 dniach opuścił osiedle. 3 dni pewnie siedział w ukryciu. Zanim przemierzy osiedle w poszukiwaniu jedzenia to trochę minie.
Dzwoniłam też do schroniska w Lublinie, podałam rysopis kota i zostawiłam tel. Mojego maila oczywiście nikt nie odczytał. Podejrzewam,że mój telefon też został zapisany na karteczce, której jutro nie będzie. Ale porozmawiałam sobie o szansach Pąka na przeżycie i Pan mnie zapewnił,że nawet w większych mrozach koty potrafią przeżyć i tydzień bez jedzenia. Odbija się to oczywiście negatywnie na ich zdrowiu ale przeżyją.
Wczoraj rozmawiałam znowu z założycielką fundacji, z której mam Pąka. Pani rozmawiała ze mną ze zniecierpliwieniem i nieprzyjaznym tonem, dam sobie z nią spokój.
Od karmicielki żadnych wiadomości. Mam nadzieję,że oprócz Pąka spotkam dzisiaj tego biednego kota, którego wczoraj zostawiłam na pastwę losu.
Coraz rzadziej płaczę...W domu bałagan, nie ma obiadów, nie odzywam się do nikogo , albo chodzę po osiedlu albo siedzę przy komputerze. Nie wiem kiedy się opamiętam i ile wytrzyma moja rodzina.
Sama się trochę sobie dziwię,że wpadłam w taki dół. Nagle wszystko przestało istnieć liczy się tylko znalezienie Pąka. Co roku o tej porze zaczynam wysiewać kwiaty na balkon.Wszystko stoi nie ruszone i jak tak dalej pójdzie balkon w tym roku będzie pusty.

/Turka koło Lublina/ Pąk już w domu !

Kto przegląda forum