Permanentny PMS 4 (bez S). Życie kula się spokojnie.

[zwinka]

A kuku


no po prostu nie sposób się nie przywitać












oficjalnie ma na imię Imbirek, zwany bywa też Titusem bądz Mańkim (od Manfreda)

[Uschi]

a co to za cudo i skąd się wzięło???

[zwinka]

a tak sobie urokliwie patrzyło na mnie ze zdjecia w ogłoszeniu, no nie można było się oprzeć


Uschi, tak za mną już od jaiegoś czasu chodziła mysl, żeby dokocic stado, dwójka jest fajna ale trójka to magiczna liczba i tak sobie przeglądałam leniwie to tu, to tam kociaki do adopcji. Mamy czarną, mamy buraska, to jakby nie patrzeć brakowało rudzielca do kompletu. I nagle chyc wyskoczył taki mały smyk

[Uschi]

No i w sumie macie teraz taki skład kolorystyczny jak my

Bardzo się cieszę

[zwinka]

Dążyliśmy do ideału

[tanita]

o! jaka śliczna trójka
przez dwa tygodnie byłam odcięta od świata, także dopiero teraz mam możliwość wyrażenia zachwytu

[joshua_ada]

WESOŁYCH ŚWIĄT!

[Jana]

[jopop]

siemka

ja tak perfidnie zapytam czy aby nie znacie chętnych na rude kotki

np. na taką:



więcej rudości, szylek, tri i innych dziwadeł tu (szukamy DS i DT):
viewtopic.php?f=1&t=140660&p=8761268#p8761268

[Uschi]

No to wracamy. Po dwóch i pół roku od ostatniego wpisu Mam nadzieję że ktoś nas tu jeszcze pamięta . Wracamy, bo w życiu zmiany, a i o kotach byłoby fajnie znowu zacząć pisać.

To znaczy, zmiany jak zmiany. Koty są nadal trzy, tymczasów brak i zapewne już nie wrócą, no chyba że jakaś kocina (oby nie psina!!!) nas napadnie w jakichś krzakach.

Dla przypomnienia: Mrufka, zwana obecnie zazwyczaj Grubą Beką (no niestety, z faktami się nie dyskutuje), Pestka aka Rudy_Kotek_bez_Muzgó (no, istnieje podejrzenie, że ze dwie komórki się uchowały, i niestety czasem dochodzi do ich spotkania), oraz Sopel Lukrecjusz aka Landrynek herbu Czarna Zaraza.

Zdjęcia postaram się wkleić w poście poniżej, na razie podlinkuję album na Facebooku o statusie publicznym, więc powinno się go dać zobaczyć nawet bez logowania.

Przeprowadziłyśmy się wiosną do dwa razy większego mieszkania, z chyba cztery razy większym balkonem . Oczywiście, oznacza to głównie dwa razy więcej przestrzeni do ganiania się kotów o trzeciej nad ranem: można wziąć porządny rozbieg, z łomotem wpaść na drapak i zawrócić na ostrym zakręcie z głośnym chrobotem pazurów na panelach.

Mruf i Sopel zniosły przeprowadzkę dość nieźle (poza tym wszystkie były na feromonach już dwa tygodnie przed Wielkim Dniem), natomiast Ruda zafundowała nam niezły hardkor. Uznała albowiem, że jej się nie podoba i ona wraca do domu. Przez cały pierwszy dzień myszkowała po wszystkich kątach usiłując znaleźć wyjście, a potem zaczęła wyć. Wyła trzy dni i trzy noce, robiąc sobie niewielkie przerwy na kilkunastominutowe drzemki, w ciągu dnia. Wetka, która wtedy się nią zajmowała (nie nasza stała) upierała się, żeby poprzestać na feromonach i Kalm-Aid podawanym z jedzeniem, ale trzeciej nocy, zdesperowane i nieprzytomne ze zmęczenia, podjechałyśmy do najbliższej całodobówki, Ruda dostała głupiego jasia, po którym spała jakieś trzy godziny (co za ulga!!!), a następnie weszłyśmy z hydroksyzyną. Która zadziałała niemal od razu. Od tego czasu Rudej odpaliło jeszcze ze dwa razy (pakowała się za lodówkę i pod szafki kuchenne, za cokoły), ale każdorazowo hydroksyzyna pomagała.

Natomiast o co chodzi ze słodkim kotkiem? Otóż Sopelek ma cukrzycę. Wykrytą zupełnie przez przypadek - "dzięki" jego permanentnemu problemowi z SUK-iem staramy się co jakiś czas badać mu mocz, no i w pewnym momencie, ku naszemu zdziwieniu, z moczu zniknęły kryształy, natomiast pojawiły się kolosalne ilości glukozy.

Cukrzyca jest nieswoista, bo kotek ani otyły nie jest (a wręcz przeciwnie, schudł bardzo), ani nie był na sterydach. Po różnych badaniach, z USG na czele, wyszło, że to prawdopodobnie skutek długotrwałego stanu zapalnego, który toczył się w ukryciu w trzustce. Z dużym prawdopodobieństwem nie ma nowotworu, ale oczywiście trzeba to monitorować.

Od tygodnia uczymy się żyć z cukrzycą. Nie jest łatwo. Sopel nie współpracuje przy pomiarach cukru (nietykalski jest strasznie), nie możemy też jakoś utrafić z dawką insuliny. Wspieramy się wiedzą z forum dla cukrzyków (http://www.kotycukrzycowe.pl/), nasza pani wet też jest mądra, ale na razie jest trochę stresu. Będziemy o tym na bieżąco opowiadać.

Wpisujcie miasta!

[Uschi]

Tu będą zdjęcia, kiedyś. Na razie jest fejsik.
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10204390926027073&type=1&l=f28d11df14

testowo: http://plus.google.com/photos/117642516689523822205/albums/6076832494145446401?authkey=CKGg1MWK2pTnYA

[Ais]

fajnie widzieć was znów.

bedem czytac.

no i ofkors powodzenia z prowadzeniem słodkiego kotka.

[Hana]

Od tygodnia uczymy się żyć z cukrzycą. Nie jest łatwo. Sopel nie współpracuje przy pomiarach cukru (nietykalski jest strasznie), nie możemy też jakoś utrafić z dawką insuliny. Wspieramy się wiedzą z forum dla cukrzyków (http://www.kotycukrzycowe.pl/), nasza pani wet też jest mądra, ale na razie jest trochę stresu. Będziemy o tym na bieżąco opowiadać.

Opowiadajcie.
Ja uczę się żyć z cukrzycą Kitki już prawie 2 miesiące.
I już wiem, że utrafienie z dawką insuliny to jak trafienie w totolotka - czyli coś co praktycznie się nie zdarza (... mam nadzieję, że kiedyś zmienię zdanie...)

[Hańka]

Sopoty witają!

[tangerine1]

no proszę, to wyrównała nam się liczba kotów, bo u mnie też trzy
Nawet podobne, gruba beka Masza, głupiutki Duszek i Szkaradzia z wadą serca.

naszemu cukrzycowemu psu poziom cukru bardzo dobrze regulowała dieta. Z tym, że na jakiekolwiek gotowe karmy , także te weterynaryjne dla cukrzyków, reagowała fatalnie. Musieliśmy gotować.