Zabrała moje serce i poszła sobie. Kasia [']

[Beasia]

Co tam kochana?

JAK WYNIKI ?

Wyniki bardzo się pogorszyły. Krew już dodałam w pierwszym poście, mocz za chwilę.
Dostała cerenię na wymioty. Kroplówkujemy codziennie. Podaję leki. Karmię strzykawką.
Nie wiem czy to co robię jest dla jej dobra, czy to już dręczenie.
Zastanawiając się nad tym, zaniosłam ją do lecznicy na pobranie moczu. W lecznicy oczarowała wszystkich. Z każdym rozmawiała, przytulała się do wetki, mruczała.
Ale widzę, jak bardzo cierpi. Bardzo!
Nie wyzdrowieje. To tylko kilka jeszcze podarowanych chwil. Podarowanych? Te chwile to też okrutna udręka!
Zaufała mi całkowicie. Już nie wywija się brana na ręce, tylko tuli całym ciałkiem i zasypia spokojnie, mrucząc. Śpi zawsze na mnie. Śpię zazwyczaj na boku, zwija się w kłębuszek na moim ramieniu. Przez całą noc nawet nie śmiem drgnąć.
I co mam zrobić?! Nie jestem żadnym p... bogiem, żeby decydować o czyimś życiu. Nie potrafię... nie dam rady...

Chcę ją jeszcze umówić do Neski. Powiedziała alince6, kiedy już pozwolić odejść Andrzejkowi. Niech jeszcze obejrzy Kasię...

Myślę, że to doskonały pomysł aby spytać dr Neskę czy to już nadszedł TEN moment i w pełni Cię rozumię, że sama nie czujesz się na siłach żeby decydować o momencie zakończenia przez Kasię życia.
Z tego co opisujesz, jak koteczka bardzo cierpi i że nie ma najmniejszych szans na wyzdrowienie, chyba trzeba będzie dać za wygraną i pozwolić jej odjeść aby dłużej nie cierpiała.
Przytulam Cię Aniu z całych sił i myślami jestem z Wami.

[biamila]

Jesteśmy z Wami, mocno tulimy....

[Broszka]

[hanelka]

Maleńki, dzielny Tygrysek

[Broszka]

jaka biedulka...

[biamila]

kochana dziewczynka

[Szalony Kot]

Mocno trzymam kciuki za Was obie i za właściwe decyzje

[ASK@]

Jesteśmy z Wami, mocno tulimy....

Jesteśmy cały czas

[hanelka]

Dzięki, że jesteście. Jest nam to bardzo potrzebne.

Mocno trzymam kciuki za Was obie i za właściwe decyzje

Nie ma dobrych decyzji.
Właściwie powinno się pomóc odejść kotu w momencie zdiagnozowania choroby.
Ta choroba to wyrok. Coraz krótsze chwile poprawy, coraz większy ból, coraz dłużej. Udręczająca terapia - kroplówki, zastrzyki, wciskanie tabletek, karmienie na siłę. I wszystko kończy się tak samo. Zawsze.
Ktoś mi napisał: Walcz do końca. Każdy dzień się liczy.
Ktoś inny: Zmiłuj się nad tą kotką i pozwól jej odejść.
Obie strony mają rację...
Już parę razy byłam bliska, żeby ją zanieść w ostatnią drogę. Leżała jak mokra szmatka, a ja fizycznie czułam jej cierpienie.
Za chwilę idzie dzielnie za komputer, zrobić tam siku i po chwili wychodzi z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, wymalowanym na pysiu.
Idzie do dużego psiego poidła i wspina na paluszki, żeby napić się wody – jest taka malunia... Ale woda musi być z psiego poidła. Bo tak!
Zagaduje mnie tym swoim głosem skacowanej kozy i na wszystkie moje propozycje mówi głośno: NIE!
Łazi za mną krok w krok, ociera się o nogi, ręce, meble.
Zaufała mi. Całkowicie. Bez zastrzeżeń. Przychodzi na kolana, wspina do szyi i tuli. Całym drobnym ciałkiem. Wtapia się we mnie. Obejmuje łapkami za szyje, ociera o twarz i włosy, coś tam szepcze cichutko. Mruczy...
Śpi zawsze na mnie. Na moim ramieniu. Zwinięta w kłębuszek. Wtulona. Ufna.

Mam kamień zamiast żołądka. I podartą szmatę zamiast serca.

[dorcia44]

najtrudniejsza z decyzji i zawsze pełna wątpliwości...ale będziesz wiedziała

[Beasia]

Dzięki, że jesteście. Jest nam to bardzo potrzebne.

Mocno trzymam kciuki za Was obie i za właściwe decyzje

Nie ma dobrych decyzji.
Właściwie powinno się pomóc odejść kotu w momencie zdiagnozowania choroby.
Ta choroba to wyrok. Coraz krótsze chwile poprawy, coraz większy ból, coraz dłużej. Udręczająca terapia - kroplówki, zastrzyki, wciskanie tabletek, karmienie na siłę. I wszystko kończy się tak samo. Zawsze.
Ktoś mi napisał: Walcz do końca. Każdy dzień się liczy.
Ktoś inny: Zmiłuj się nad tą kotką i pozwól jej odejść.
Obie strony mają rację...
Już parę razy byłam bliska, żeby ją zanieść w ostatnią drogę. Leżała jak mokra szmatka, a ja fizycznie czułam jej cierpienie.
Za chwilę idzie dzielnie za komputer, zrobić tam siku i po chwili wychodzi z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, wymalowanym na pysiu.
Idzie do dużego psiego poidła i wspina na paluszki, żeby napić się wody – jest taka malunia... Ale woda musi być z psiego poidła. Bo tak!
Zagaduje mnie tym swoim głosem skacowanej kozy i na wszystkie moje propozycje mówi głośno: NIE!
Łazi za mną krok w krok, ociera się o nogi, ręce, meble.
Zaufała mi. Całkowicie. Bez zastrzeżeń. Przychodzi na kolana, wspina do szyi i tuli. Całym drobnym ciałkiem. Wtapia się we mnie. Obejmuje łapkami za szyje, ociera o twarz i włosy, coś tam szepcze cichutko. Mruczy...
Śpi zawsze na mnie. Na moim ramieniu. Zwinięta w kłębuszek. Wtulona. Ufna.

Mam kamień zamiast żołądka. I podartą szmatę zamiast serca.

Nie umiem znaleźć odpowiednich słów, nie wiem co Ci poradzić i jak pocieszyć Ufam Twoim decyzjom, bo to Ty znasz Kasię najlepiej i Ty będziesz wiedziała czy nadszedł już jej czas...

[biamila]

Wczoraj minął miesiąc od kiedy osierociła nas Małgonia.... to była sobota. A ja już w czwartek wiedziałam, że to są nasze ostatnie wspólne chwile....tak oprócz tego, że wet mój powiedział "to już, już czas" to instynktownie wiedziałam...to taka podświadoma rozmowa z Małgonią, spojrzenie jej w oczy...
Mam nadzieję, że w waszym wypadku stanie się cud, modlę się o to, jesteśmy z wami. To wszystko zdaje się nie do zniesienia...

[mokkunia]

bardzo Ci współczuję tego co przed Wami
i jest tak jak dziewczyny piszą
będziesz wiedziała, czuła kiedy ten moment nadejdzie
z całego serca życzę Wam cudu
trzymaj się

[mamut]

[Szalony Kot]

Napisałam też do Alix, bo ma Gołąbkę, ale i tu napiszę. Tigunia była jedną z pierwszych kotek, która trafiła do DS między innymi przeze mnie.

Wczoraj rano odebrałam wyniki, były gorsze, anemia zatrważająca. Od kilku dni koteczka nie jadła, siusiała pod siebie, nie myła się, nie chciała, żeby ją głaskać, nie przyjmowała leków, nie reagowała na kroplówki. Nie cieszyła się na widok człowieka. Tylko leżała i siusiała. 2 kg. Karmiłam ją ze strzykawki, ale wywoływało to w niej mdłości. Dziś ok. godz. 13 poszłam na dokarmianie dożylne. Ale już wiedziałam, że nic z tego nie będzie, nawet najbardziej entuzjastyczni lekarze w klinice stracili nadzieję. Decyzja szybka - byłam sama, ale mówię: proszę to zrobić, bo wiedziałam, że jeśli pójdę do domu z kotką i myślą, że mam z nią wrócić, to stchórzę. Lekarka mówi: będzie zasypiać przez około 10 minut. Wystarczyła jej minuta, żeby odejść, była tak zmęczona.

Dziękuję wszystkim za pomoc. Dzięki Wam Tiga przeżyła te dwa miesiące. Tak bardzo ją kochałam, dała mi tyle radości, że nie żałuję ani minuty, ani sekundy, ani łzy. Mimo że od początku, odkąd była u mnie, była chora.

Zostały mi leki i karmy. Oddam je komuś, kto tego potrzebuje. Zostalo mi troche alusalu, cala paczuszka ipakitiny, zdazylam ją otworzyć. I 5 tabletek psiego phytophale. I cala torba karmy nerkowej, troche suchej. Może jest ktos, kto potrzebuje? I zostala cala kroplowka, nienapoczeta, igły i dwie nabrane strzykawki catosalu, ale to pewnie odniose do weta, zeby sie nie zmarnowało. Chyba, że jest ktos kto potrzebuje.