♥♥♥ Perełka i Chomisie ♥♥♥ wydanie VI! Dużo fot str. 89 :)

[Spilett]

no cóż ,chciałem być miły ,ale ta pani najwyraźniej faktycznie ma muchy w nosie .
za to wiesz jakich błędów unikać i w swoim domu zrobisz tak jak będziesz chciała

Tym zdaniem wylałeś dzban miodu na moje zbolałe serduszko! Dzięki Ci

Ja tam od dłuższego czasu bez teściowej i o tyle jestem zdrowsza
Niestety, w życiu swoim nie przydarzyła mi się żadna sympatyczna

Teściowe to nic przyjemnego jednak...

[kuba.kaczor13]

no cóż ,chciałem być miły ,ale ta pani najwyraźniej faktycznie ma muchy w nosie .
za to wiesz jakich błędów unikać i w swoim domu zrobisz tak jak będziesz chciała

Tym zdaniem wylałeś dzban miodu na moje zbolałe serduszko! Dzięki Ci

Ja tam od dłuższego czasu bez teściowej i o tyle jestem zdrowsza
Niestety, w życiu swoim nie przydarzyła mi się żadna sympatyczna

Teściowe to nic przyjemnego jednak...

mają jedną niezaprzeczalną zaletę której nie bierzecie pod uwagę

[AgaS1987]

No coz.. na 5 stronie to chyba nie grzech sie przywitac?

[vanesia1]

Jakaż to zaleta Kubo?

[kuba.kaczor13]

Madziś ,wysłałem do Ciebie Emila z wiewiórkami.

No,jest jeden pożytek z teściowych .Oczywisty .Są matkami.Dały nam tych których kochamy.Są jakie są ,ale to dzięki nim
nasi partnerzy są tacy jakimi ich znamy i kochamy .Oczywiście są wyjątki ,ale one potwierdzają regułę .

[Myszolandia]

Perełsonik te ślepka

i jak zdróweczko ?

[vanesia1]

Kuba, to prawda. chcąc nie chcąc, trzeba im to oddać

[Spilett]

Madziś ,wysłałem do Ciebie Emila z wiewiórkami.

No,jest jeden pożytek z teściowych .Oczywisty .Są matkami.Dały nam tych których kochamy.Są jakie są ,ale to dzięki nim
nasi partnerzy są tacy jakimi ich znamy i kochamy .Oczywiście są wyjątki ,ale one potwierdzają regułę .

Wiesz, oglądałam film i weszłam na miau żeby zobaczyć co tam.
I muszę Ci odpisać.
Tak, dzięki swojej matce Rafał jest jaki jest. Z zerową samooceną, skryty, nieufny i tajemniczy, bo jego mamusia miała i MA go porządnie w dupie, przez to że jego młodszy brat urodził się chory i to Pawłowi poświęcono całą uwagę a Rafała się wykorzystuje tylko w roli żywego robota domowego. Dzięki swoim 'kochanym' rodzicom Rafał miał depresję i nieciekawe myśli, uważa się za nieudacznika i sierotę i nie umie za bardzo funkcjonować przy ludziach, nie umie rozmawiać z obcymi, za to umie sam siebie dręczyć uważając się za niewiadomo jak beznadziejnego.
Super, mam jej podziękować?
To JA pracuję nad tym, żeby zaczął siebie doceniać, żeby nie traktował siebie jak śmiecia i zobaczył w sobie jakąś wartość. To dzięki MNIE jest teraz jaki jest, bo gdyby nie JA to dalej pozostałby wycofanym społecznie odludkiem i kto wie co by się z nim stało, gdyby mnie nie spotkał.
Tak, wyżaliłam się i co? Ku przestrodze, tylko ku przestrodze.
Dziękuję za uwagę i idę płakać do łóżka. Bo to smutne jest.

[Myszolandia]

tak,bardzo smutne to jest co piszesz Madzik
Niestety,życie nieraz tak potrafi dokopać,ze ciężko się podnieść
Dobrze.ze Raf ma Ciebie
Nie wiem aż co mam jeszcze dopisać ...
Mam nadzieję,ze już wychodzi z tego,chociaż powoli ?
Przykre jest to odrzucanie drugiego dziecka,bo chyba śmiało można to tak nazwać
Różne są sytuacje w życiu,ale jak jest dwójka dzieci,to miłość trzeba dzielić na dwójkę,bez względu na to co się dzieje....

[Spilett]

Różnie z tym bywa
Ja go bardzo kocham i on mi wierzy, ale chciałabym żeby mówił tak jak mój kolega mówi o sobie - "Ale jestem zajebisty" a nie "Ale jestem beznadziejny"
I prawdopodobnie mnie opierdoli jak 150 za to że to tu pisam, ale trudno gdzieś się trzeba wyżalić


I wiecie co jeszcze? Moja matka, moja biedna jak mysz kościelna, zbzikowana matka, daje mu więcej ciepła i akceptacji niż jego własna. A mój ojciec mnie poucza, żeby Rafał był ze mną szczęśliwy, bo kocha go jak syna. A jego własny ojciec uważa go za wymoczka, bo nigdy nie był dobry w sportach i bieganiu - jak on. I Rafał chce biegać i chcieć umieć kiedyś przebiec półmaraton tylko dlatego, żeby chociaż raz ojciec mu powiedział, że jest z niego zadowolony.

[Rilla07]

No smutne Madzia co napisałaś, ale... niestety tak to czasem wygląda.
Przykre to jest, ale nie zawsze zawdzięczamy rodzicom to kim stajemy się w dorosłości, a nawet czasem jest to próba bycia zupełnie kimś innym na przekór.
Fajnie, że macie siebie nawzajem i trzymacie się razem

Ps. Cudne fotki Perełki i chomisi z banankiem

[Myszolandia]

Różnie z tym bywa
Ja go bardzo kocham i on mi wierzy, ale chciałabym żeby mówił tak jak mój kolega mówi o sobie - "Ale jestem zajebisty" a nie "Ale jestem beznadziejny"
I prawdopodobnie mnie opierdoli jak 150 za to że to tu pisam, ale trudno gdzieś się trzeba wyżalić


I wiecie co jeszcze? Moja matka, moja biedna jak mysz kościelna, zbzikowana matka, daje mu więcej ciepła i akceptacji niż jego własna. A mój ojciec mnie poucza, żeby Rafał był ze mną szczęśliwy, bo kocha go jak syna. A jego własny ojciec uważa go za wymoczka, bo nigdy nie był dobry w sportach i bieganiu - jak on. I Rafał chce biegać i chcieć umieć kiedyś przebiec półmaraton tylko dlatego, żeby chociaż raz ojciec mu powiedział, że jest z niego zadowolony.

Ja powiem Ci szczerze,nie wiem czy bym sama chciała,jakbym była na miejscu Rafała,żeby mój ojciec powiedział mi,ze jest zadowolony,chyba by mi to wisiało po takim traktowaniu,nie wiem,tak na gorąco sobie dumam,sama rodziców nigdy nie miałam

Ano widzisz,dobrze,ze ma Twoich rodziców.Jak weźmiecie ślub,będą mieli dodatkowo syna
Dobrze,ze chcą mu to wynagrodzić.I powtórze się ,dobrze,ze ma Ciebie

[barbarados]

Cześć .
Tak to bywa . Rodzice nie zawsze chcą widzieć , że robią coś źle . Z moją teściową nie rozmawiałam 3 lata . Oni patrza tylko na to ,, co ludzie powiedzą " . I bajki opowiadają . Żadnej realnej pomocy , dobrych , madrych rad . A jak sobie przypomnę , jak ciepło mnie przyjęli ....
Dacie radą . Macie siebie .

[vanesia1]

Madziu, nie chcę się wymądrzać, ale prowadzę taki przedmiot "praca z rodziną dziecka niepełnosprawnego". I to, co prezentują rodzice Rafała, to klasyczne mechanizmy obronne w obliczu niepełnosprawności dziecka plus strategie radzenia sobie ze stresem = w tym przypadku krótkofalowe, długofalowe są o wiele lepsze. Nie chcę nikogo bronić ani usprawiedliwiać ale ich postawa wynika z tego, że nie poradzili sobie z sytuacją, utknęli gdzieś na początku, w pierwszych fazach przeżywania niepełnosprawności swojego dziecka, co jest ogromnie przykre. No i jak widać, rzutuje na całą rodzinę. Na pocieszenie dodam, że rodzini bardzo ciężko przejść przez to samej, w obecnych czasach dąży sie do tego, żeby wsparcie psychologiczne było normą. Ale kilkanaście, czy kilkadzieścia lat temu było inaczej. Wiem, że to dla Ciebie pewnie niczego nie zmienia, ale ja ich rozumiem co nie znaczy, że pochwalam. Mam na ten temat trochę materiałów, gdybyście byli zainteresowani

[Sarah DeMonique]

się meldujemy.

Rafał... Wiesz, ja kiedyś usłyszałam, że miłość nie powinna być bezwarunkowa i jednocześnie nie powinna zbyt wiele od drugiego człowieka wymagać. To, jakimi ludźmi jesteśmy nie wynosimy tylko z domu, ale w dzisiejszych czasach również ze środowiska, w którym przebywamy. Dobrze, że Rafał ma Ciebie, ma znajomych, ma Twoich rodziców... Dzięki temu ma siłę.