BABINIEC: Lola & Pixi & Mila część II.

Ja mam szansę na prędką siwiznę bo jestem obciążona genetycznie :lol:

. Chyba, że akurat babcia mnie obciążyła genami to nie, bo ona ma 76 lat i zero siwych włosów

.

Namawiam Milę na sik, może coś z tego będzie... :roll:

karola7 pisze:Namawiam Milę na sik, może coś z tego będzie...

I co, udało się? :roll:

Dzisiaj sikała na pewno bo widziałam, bez problemu i kręcenia się. Miała też zakusy na nr. 2 , obserwowałam ją z bezpiecznej odległości aby jej nie peszyć, ale pokręciła się, pokopała i wyszła ... a ja niedługo muszę wyjść i byłabym jej wdzięczna gdyby zrobiła to co ma zrobić bo obserwacje kupy to ostatnio moja obsesja.

Dziewuchy są od rana tak pobudzone, że nie wyrabiam, najdziksze szaleństwo.

Słuchajcie Pixi ma całe oczko załzawione, ale go nie mruży,czerwone też nie jest, wczoraj było wszystko ok, może coś ją tam podrażniło. Delikatnie wytarłam jej te łzy. Nie wiem czy to się powinno tak zostawić, czy czymś przemywać, kwestii załzawionego oka jeszcze nie przerabiałam...

Jak masz w domu srebro, to weź kilka kropel na wacik i jej przetrzyj to oczko.
A Mila pewnie Cię przetrzyma. :wink:

Jak czekałam na siuśki Noisa, to choć zazwyczaj siusia rano, potrafił mnie przytrzymać do godziny 13-tej.

Jak to dobrze, ze my już nie musimy łapać kocich siusków :ok:

To był zawsze stres. I dla nas i dla kota.

Och z tym łapaniem to chyba rzeczywiście będzie akcja życia. Myślałam, że złapię dziś bo zakupiłam już pojemniki...i patrze, że Mila podejmuje próby i się kręci i będzie sikać. Niestety nie nacięłam sobie wcześniej opakowania od pojemnika i nie zdążyłam ! A to cholernie gruba folia, nie miałam po ręką nożyczek, próbowałam w akcje desperacji zębami, ale jak to rozszarpałam to Mila już dawno się wysikała :roll:

.
Nie poddaje się, w poniedziałek musi się udać :ok:

.

karola7 pisze:Och z tym łapaniem to chyba rzeczywiście będzie akcja życia. (...)
Nie poddaje się, w poniedziałek musi się udać .

Do tej pory, chyba nie bardzo wiedziałaś co bredzę o łapaniu siuśków. :wink:

Życzę Ci, byś już bardziej nie musiała mnie zrozumieć. :mrgreen:

Za poniedziałkowe łapanie. :ok:

Witam Babiniec !
Śledzę wątek od czasu "sprzedania" Pixi Karoli.
Jestem pod wrażeniem Jej wspaniałych opisów kocich historii .
Karolinko wybacz,że się wtrącę ale Twoje życie w kocim świecie zasługuje na zapoznanie z nim większej rzeszy"kociolubnych".
Rzuć aktualne zajęcie i zacznij pisać książki. Robisz to fantastycznie !!!
Zamawiam już kilka egzemplarzy.
Przytulam Lolę,Pixi i Milę i oczywiście Ciebie ! Należy Ci się !!! :1luvu:

Ooo witamy serdecznie !! :dance2:

Ja to się tak cieszę, że to właśnie mnie Pixi została "sprzedana" , cieszę się, że mi zaufano i że ona tu jest. :1luvu:

Mamy taki swój rytuał z Pixi, często sobie drzemie gdzieś na drapaku, na łóżku czy parapecie, przebudza się nagle i mnie woła - miaukoli coś po swojemu, więc mówię do niej " Pixiu już idę Cię wyściskać " na te słowa Pixi momentalnie wywala się brzuchem go góry, zerka na mnie i czeka. Podchodzę, przytulam i już słyszę jak mruczy, jak przytulam się do jej puchatego futerka, to traktorek jest coraz głośniejszy, jak odejdę za szybko, to Pixi się na mnie złości i drze się na mnie i każe mi wracać i kontynuować - sama się nie ruszy, to ja muszę do niej przyjść. :mrgreen:

Niesamowity z niej pieszczoch, lubi być brana na ręce, tulona, całowana, musi wszędzie zajrzeć, jest najbardziej ciekawska z całej trójki. Jest rozgadanym, kochanym, proludzkim kotem.
Ja się nią zachwycam każdego dnia :1luvu:

. Zresztą każdą z babskiej trójki się zachwycam, każda jest dla mnie wyjątkowa, odkąd pamiętam marzyłam o zwierzakach, teraz mam 3 najcudowniejsze koty i nie wyobrażam sobie bez nich życia. :kotek:

karola7 pisze:Ooo witamy serdecznie !!

Ja to się tak cieszę, że to właśnie mnie Pixi została "sprzedana" , cieszę się, że mi zaufano i że ona tu jest.

Mamy taki swój rytuał z Pixi, często sobie drzemie gdzieś na drapaku, na łóżku czy parapecie, przebudza się nagle i mnie woła - miaukoli coś po swojemu, więc mówię do niej " Pixiu już idę Cię wyściskać " na te słowa Pixi momentalnie wywala się brzuchem go góry, zerka na mnie i czeka. Podchodzę, przytulam i już słyszę jak mruczy, jak przytulam się do jej puchatego futerka, to traktorek jest coraz głośniejszy, jak odejdę za szybko, to Pixi się na mnie złości i drze się na mnie i każe mi wracać i kontynuować - sama się nie ruszy, to ja muszę do niej przyjść.
Niesamowity z niej pieszczoch, lubi być brana na ręce, tulona, całowana, musi wszędzie zajrzeć, jest najbardziej ciekawska z całej trójki. Jest rozgadanym, kochanym, proludzkim kotem.
Ja się nią zachwycam każdego dnia . Zresztą każdą z babskiej trójki się zachwycam, każda jest dla mnie wyjątkowa, odkąd pamiętam marzyłam o zwierzakach, teraz mam 3 najcudowniejsze koty i nie wyobrażam sobie bez nich życia.

pamiętam twój pierwszy post

pełen obaw...wiedziałam,ze to się tak skonczy

kotx2 pisze:pamiętam twój pierwszy post pełen obaw...wiedziałam,ze to się tak skonczy

Ja tam już niczego nie pamiętam, życie "przed kotami" mi się zupełnie zatarło, wszystko zapomniałam

.

Nie pamiętam domu przez mruczenia, miauczenia, rozwalonego żwirku, wylanej wody z miski, kociej sierści, obserwacji sików/kup, przytulanek, chłodnych, mokrych nosów, głaskania, popędzania mnie gdy szykuję jedzenie... dało się bez tego żyć kiedyś ? Dziwne

.

Wczoraj koty się na mnie trochę zezłościły bo przyszłam "śmierdząca" psem... byłam u znajomych którzy mają psa, kochany 50kg cielaczek, który zawsze najbardziej kocha gości, więc nie odstępował mnie na krok. Zapachu swojego pewnie zostawił na mnie sporą ilość i jak koty to poczuły to na początku szok i konsternacja

. Potem solidarnie się zjeżyły, a ogony zrobiły im się prawie perskie, potem gdy rozpoznały, że ja to ja , nie pies, rozpoczęły obwąchiwanie, nos przy nosie, dokładność wąchania co do milimetra i analiza co to za dziadostwo. Co raz to spoglądając na mnie i na siebie nawzajem z minami lekko zdziwionymi. :twisted:

Ciuchy poszły do prania i koty odetchnęły z ulgą bo wyraźnie psiowy zapach im nie odpowiadał :twisted:

.

karola7 pisze:
kotx2 pisze:pamiętam twój pierwszy post pełen obaw...wiedziałam,ze to się tak skonczy

Ja tam już niczego nie pamiętam, życie "przed kotami" mi się zupełnie zatarło, wszystko zapomniałam .

Nie pamiętam domu przez mruczenia, miauczenia, rozwalonego żwirku, wylanej wody z miski, kociej sierści, obserwacji sików/kup, przytulanek, chłodnych, mokrych nosów, głaskania, popędzania mnie gdy szykuję jedzenie... dało się bez tego żyć kiedyś ? Dziwne .

Wczoraj koty się na mnie trochę zezłościły bo przyszłam "śmierdząca" psem... byłam u znajomych którzy mają psa, kochany 50kg cielaczek, który zawsze najbardziej kocha gości, więc nie odstępował mnie na krok. Zapachu swojego pewnie zostawił na mnie sporą ilość i jak koty to poczuły to na początku szok i konsternacja . Potem solidarnie się zjeżyły, a ogony zrobiły im się prawie perskie, potem gdy rozpoznały, że ja to ja , nie pies, rozpoczęły obwąchiwanie, nos przy nosie, dokładność wąchania co do milimetra i analiza co to za dziadostwo. Co raz to spoglądając na mnie i na siebie nawzajem z minami lekko zdziwionymi. Ciuchy poszły do prania i koty odetchnęły z ulgą bo wyraźnie psiowy zapach im nie odpowiadał .

no znam te uczucie,znajomi mają psa ,ogon wiewiórzy ma tylko młoda moja na całej długosci,wyglada jak przeszczep,poluje czasami z aparatem ale upolowac nijak nie mogę,u starszej puszy się tylko dół ogona