Ogrynia i reszta ulicznych dzikusków - teraz w moim domu

kamari pisze:Nie sądzę, żeby istniała roślinność, która ukryje Karolę.

I nie bardzo wiem, po co miałaby istnieć

ty też chcesz w ryło ??
za dębem sie jeszcze schowam

Przypomniało mi się jak Tosia i Rysio nastali w moim domu......
Już wtedy wszystko robili razem.

Jakie biedactwa za kratami! Ale w oczkach smutku nie ma, widzocznie już wtedy kocięta wiedziały, że będą miały w tym domku raj

Ech, wspomnienia! Ofelia "nastała" u mnie w pudełku po butach, które dzieliła ze swoją siostrą. Carmen przyniosłam na rękach spod śmietnika i przez dobry tydzień mieszkałą w łazience. A teraz obie łaskawie panują, Książniczka i Hrabianka :lol:

Pozwoliłam sobie wkleić fragment wpisu osoby, którą jak wiele osób na forum - ogromnie cenię i szanuję, która rozwiała moje wątpliwości, czy dobrze zrobiłam pozbawiając wolnosci Ogrynię i Babunię. Agnieszko, dziękuję. :1luvu:

Cały post jest tu:
viewtopic.php?f=1&t=131307&p=9651161#p9651161

Prakseda pisze:Wiele przykrych spraw ostatnio dzieje się u mnie.
Nowotwory i nerki zabierają mi koty. W ciągu ostatniego miesiąca odszedł Misiek i Bambaryła.

Misio to staruszek z Powązkowskiego Cmentarza Wojskowego. Typowy macho, łajdus i powsinoga. Wiele przeszedł – wypadek samochodowy, skopanie przez meneli, walki z innymi kotami. Praktycznie nie miał uszu – poobrywane, poszarpane. Misiek trafił do mnie zimą na prośbę karmiącej go kwiaciarki, gdy miał silne zapalenie płuc. Po wyleczeniu miałam go puścić w jego rewirze. Ale, że mróz był wtedy minus 20, postanowiłam przetrzymać go do ocieplenia. W sumie przesiedział u mnie 2 miesiące. Na początku kwietnia zawiozłam go na cmentarz w jego miejsce. Otworzyłam transporter lecz Misiek nie chciał wyjść. Obeszłam więc z transporterem pokazując mu jego teren. Zaczął przeraźliwie miauczeć. Wyjęłam go na siłę. Obleciał, obwąchał i wpakował się znowu. Podjęłam kolejne próby – to samo. Patrzył mi w oczy i płakał. Wróciliśmy do domu. Misio od razu poszedł na swoją ulubiona poduszkę i rozmruczał się.
Ten brzydal i łajdus miał dla mnie szczególne znaczenie. Utwierdził mnie w przekonaniu, że ta okrzyczana kocia „wolność” jest w większości wypadków mitem. Koty są dzikie dopóki nie zaznają miłości i troski ze strony człowieka, dopóki nie poznają głaszczącej ręki, domowego ciepła i pełnej miski. Jasne, że bywają wyjątki ale w końcu 95% kotów w moim domu to dawne dziczki.
Misio mimo łajdackiej przeszłości był dżentelmenem. Zanim wpakował się do mnie do łózka zawsze czekał na zgodę. Stawał obok i pomrukiwał cichutko. Wskakiwał dopiero na moje „No chodź!” Uwielbiał pieszczoty, zwłaszcza drapanie pod szyjką.
Misiek był dość grubym, dorodnym kotem, po wyleczeniu z zapalenia płuc był u mnie jeszcze 3 lata, nie chorował, gdy nagle zaczął kasłać. Poszliśmy do weta. I………….. wet wymacał w brzuchu guza wielkości małej cytryny. USG to potwierdziło. Nowotwór uciskał na płuca i stąd duszność. Zaczęliśmy przygotowywać go do operacji, chociaż bez większej nadziei. Misiek nie dożył już operacji. Pomogliśmy mu odejść, bo cierpiał. Nowotwór postępował w zawrotnym tempie. Mam wyrzuty , ze nie zauważyłam nic wcześniej. Ale funkcjonował zupełnie normalne, prawie do końca jadł.

Kochany Misio [‘]

Iwonko nareszcie zrozumiałaś , cóż jest dobrego w wolności , ciągła walka o jedzenie o przetrwanie , ciągłe bijatyki , czujność żeby nie oberwać od człowieka , nie wpaść pod samochód., brak swojego spokojnego miejsca do przetrwania ...Koczowanie pod kontenerami na śmieci

nie ma w tym nic dobrego ...Koty kochają ciepło , pełną miskę i kanape takie moje zdanie .

smutny post,smutna historia,aż same łzy w oczach stają :cry:

Tak,tak ,kochany Misio :cry:

[*][*][*]

Dzisiaj jest rocznica odnalezienia Ogryni. Równo przed rokiem, 22 lutego, była to środa - wczesnym popołudniem pojechałam na Ochotę, na ul. Sękocińską żeby sprawdzić, czy koteczka karmiona w piwnicy przez dwie cudowne Kasie jest moją Ogrynią.
I to była ONA. Potem był horror z jej złapaniem, kolejni cudowni ludzie z forum ją złapali i dostarczyli do mojego domu. Łapanka trwała od czwartku do soboty.
Gdy teraz znajdę się na ulicach Ochoty, po których przewędrowałam kilometry w jej poszukiwaniu, oczy mi się robią mokre. Ile ja wtedy łez wylałam, ile przeżyłam tylko ja wiem.
Nikomu nie życzę takich strasznych przeżyć, współczuje mocno obecnie szukającym.....