Kardamon i przyjaciele, Tymczasy...

[zuzzik]

[ASK@]

Strasznie namoknięte te koty emocjami som

[hanelka]

Strasznie namoknięte te koty emocjami som

Nooooo... uczuciowe zwierzęcia strasznie są... I wylewne

[hanelka]

Oczy Antosi pomału stają się kocie. Już nie takie wielkie i przerażone, z rozszerzonymi źrenicami, ale prawdziwe, magiczne. Zielone. Pragnienie bliskości z człowiekiem, czułości wciąż ostro walczy z lękiem. Jedyne miejsca, gdzie ostrożność przegrywa z potrzebą przytulania się są drapak (Antosia to kot wysokopienny i brak nóżki zupełnie nie przeszkadza jej w akrobacjach) i parapet (ech, ten parapet... chyba każę się z nim pochować...). Zaczyna sama szukać kontaktu. Wygląda to wzruszająco. Podchodzi w karesach, wypinając i szykując różne swoje części do głasków, krokiem tanecznym, mrużąc rozkosznie oczy, mrucząc i śpiewając. Przybliża się, przybliża... już za moment otrze się o nogi, wtuli w moje ręce... i nagle śmig - ucieka. Jednak zawraca i całe misterium powtarza się. Wciąż i wciąż...
Były już pierwsze próby wylegiwania się w łóżku. Udokumentowane fotkowo.

Tajfunki bardzo są zróżnicowane. Dla Kaja człowiek jest nieodłącznym fragmentem kociego organizmu. Jest do mnie dosłownie przylepiony. Przeważnie siedzi mi na ramieniu. Tineczka gustuje w pieszczotach, ale z dużo większym umiarem. Sama sobie dobiera momenty. I niekoniecznie na człowieku, ale zdecydowanie w pobliżu. W zasięgu ręki. Aktywizuje się w kuchni. Wtedy jej namolstwo może doprowadzić do rozpaczy. Oluś dziczy jednak. Już go wypuściłam, bo sam zaczął wskakiwać na ręce, gdy tylko otwierałam klatkę, mruczał nieziemsko. Zamknięty zaś wył tak, że moje emocje oscylowały między chęcią popełnienia samobójstwa a żądzą dzikiego mordu... Znów go będę musiała zapuszkować. Czy on się w ogóle uczłowieczy?...

[zuzzik]

Tosiulku rozkoszny, rozkoszna jesteś
Oluś- no bądź człowiek...

[hanelka]

Dziś Kaj pojechał do swojego domku. Moja broszeczka, szaliczek, przytulaczek... Będzie miał troszkę starszego kumpla i fajnych Dużych.
Siedzę, ryczę i czekam na wieści z domku...
Bądź szczęśliwy dzieciaku!

[ewan]

hanelka nie rycz, zaraz jakaś kolejna bieda wypełni pustkę po Kaju - bądź szczęśliwy chłopaczku w nowym domku

[zuzzik]

[ewan]

witam niedzielnie i ładną pogodę z Krakowa przesyłam

[ASK@]

Aniu, przytulam w tym "domowym" bólu Będzie ok, zobaczysz.
Dzikującego Olusia ogłaszałabym jako kota do towarzystwa.Bo rozumiem,ze człek nie koniecznie ale koty kocha.Jak zmieni zdanie to zmienisz ogłoszenia.
Trzymam kciuki za domki i za Antosię
Niech już dziewczyna się nie kryguje.

[Beasia]

Super, że Kaj znalazł domek
Są już wieści jak sobie radzi?

[hanelka]

Jeden mały czarny szkrabik zniknął z mojego przekoconego domu, a pusto się jakoś zrobiło i dziwnie... Nawet zmasowana pomoc w kuchni w wykonaniu Kardamosia, Wojtusia i Tinki nie ma już takiego rozmachu i wdzięku...
Malec siedział mi cały czas na ramieniu niczym mała papużka. Z nim ramieniu sprzątałam, zmywałam... Kiedy się pochylałam tup, tup, tup - przechodził na plecy, gdy się prostowałam tup, tup, tup - wracał na „swoje” miejsce. Prawie już głuchłam od nieustannie włączonej turbiny. Kiedy przyszli jego nowi ludzie dzielnie zniknął pod szafką w kuchni z twardym postanowieniem: nigdy w życiu stąd nie wyjdę!!!
No i tak kolejny raz zarządziłam czyimś życiem. Chociaż wiem, że będzie szczęśliwy i zapomni o mnie wkrótce całkiem, teraz jest mi podle.
Musiałam sobie pobiadolić i poużalać się nad sobą. Przepraszam.

Oluś odzyskał wolność. W sobotę. W sumie przypadkiem, ale i tak planowałam go już wypuścić. Siedział na środku klatki, bez ruchu i wył jednostajnie całymi godzinami. Cały dzień, całą noc, cały dzień, całą noc... Cichł na rękach, ale za mało tego było. Albo się oddziczy, albo będziemy mu szukać amatora dzików.
Generalnie uwielbia być na rękach. Kokosi się wtedy i mruczy obłędnie, ale puszczony natychmiast zapomina, jakie to było fajne.

Tineczka sama już przychodzi i już niekoniecznie musi to być pora posiłku. Słodka z niej i bardzo delikatna dziewusia

Antosia ośmiela się bardzo ostrożnie. Dziś odważyła się pierwszy raz przyjść na śniadanie do kuchni. Bardzo spięta i ostrożna, gotowa śmignąć na najmniejszy mój ruch. Jadła przy samych drzwiach, a ja próbowałam udawać, że mnie nie ma. Obok niej dzielnie pożywiał się Oluś. Czujny jak zając pod miedzą. Nakręcali się nawzajem. Jedno drgnęło, a już obydwoje zwiewali zgodnie. Za chwilę powrót... I tak w kółko.
Liczba miejsc, na których bywam dopuszczona do poufałości powiększyła się o fotel

Potwornie i okrutnie brakuje mi Kota. Tęsknie za nim tak bardzo. Zawsze siedział na brzegu wanny, kiedy się myłam. Był tak cichy, delikatny i nieśmiały. Prawie nie zajmował miejsca. Tak bardzo Go nie ma... Już dziewięć i pół miesiąca.

[ASK@]

Tęsknota ciągle w nas siedzi mimo upływu czasu. Nie świadomie same oczy biegną w miejsce gdzie zawsze siedział Ten jeden jedyny Kot.

Przytulam mocno.

[hanelka]

Pierwsze wieści z domku Kaja, teraz Ozyrysa:
Chłopaki przeprowadzili wnikliwą wzajemną obserwację, stojąc po obu końcach kaloryfera i bohatersko wyglądając jednym okiem zza żeberek.
Następnie starszy Mały potupał, posyczał i powymachiwał łapkami w powietrzu. Młodszy Mały poprzyglądał mu się z bliskiej odległości, przekrzywiając z zaciekawieniem główkę to w jedną stronę, to w drugą (przeszkolony przez wujcia Kardamosia, byle czego się nie lęka )
Po wstępnych karesach, całkiem są już zakumplowani, roznoszą mieszkanie, stadnie tratują śpiących Dużych, apetyty dopisują. Obydwaj śpią z Dużymi w łóżku.
Ozyrys siedzi Dużym na ramieniu. Bez przerwy. Ogłuszając ich rykiem nieustannie pracującej turbiny. <ikonka chlipania>
Będą fotki

[ASK@]