Hmmm...
A kotki biorą się... z doniczki. Tak, z doniczki. A dlaczegóż by nie?
No więc doniczka stoi sobie spokojnie w piwnicy. Stoi i czeka - na zawartość. I pewnego dnia zawartość się pojawia - maleńka, puchata, cieplutka i miaucząca. Tak bardzo pragnąca miłości, czułości, troski. Ale ten świat jest przecież okrutny, zwłaszcza dla maleńkich, bezbronnych koteczek.
No więc co? Nie zostawisz przecież maleńkiej koteczki na pastwę losu, wystawionej na niebezpieczeństwa świata ludzi! Przygarniasz do siebie - do swojego serca - mięciutką, mruczącą kruszynkę. Ofiarujesz kocyk, miejsce na twoim ulubionym fotelu, własną miekką poduszkę, podsuwasz pod najukochańszy pyszczek najsmaczniejsze kąski. I oto bezbronne maleństwo przeistacza się w Księżniczkę. Władczą, zaborczą, elegancką, dumną - Księżniczkę. A Księżniczka jest tylko jedna.
Jednak pewnego dnia los stawia na twojej drodze Kopciuszka. Kopciuszek mieszka pod chmurką, głodny, chory, zabiedzony - i tak bardzo spragniony miłości, czułości, troski, bezpieczeństwa. No więc co? Nie zostawisz przecież malutkiego Kopciuszka na pastwę losu! Przygarniasz do siebie - do swojego serca - mięciutką, mruczącą kruszynkę. Oferujesz kocyk, miejsce na twoim ulubionym fotelu, własną miekką poduszkę, podsuwasz pod najukochańszy pyszczek najsmaczniejsze kąski. I oto Kopciuszek przeobraża się w hrabiankę.
Czemu nie w Księżniczkę?
No bo Księżniczka jest tylko jedna
I ma wielkiego FOCHA!
Maruda coraz bardziej przytulacki. Od pewnego czasu, co rano muszę odprawić z nim parominutowy rytuał pieszczot bo inaczej nie zacznie dnia, wieczorem przed spaniem też. Mruczy jak traktor i depcze na cztery łapki. Wspanialy kot się w nim odnalazł. Choć jeszcze czasem przypomina sobie cośtam-cośtam i zmyka w ukrycie. Nie można przy nim robić szybkich ruchów, nie wolno podchodzic do kota z czymś długim w ręce. Dziś niechcący wystraszyłem go zeskakując ze stołu po kolejnym zawieszeniu firanki, (oczywiście - urwał nocą Albert, bo któżby? 
) Marutek czmychnął gdzieś pod meble i powiedział "jak wrócem to bendem". 
A teraz to jest już dostojny, brzuchaty, spokojny, poważny kocur - doskonały towarzysz dla brzuchatego starszego pana. No, może nie do końca poważny, bo ze smarkiem Albertem uprawia często zapasy, gonitwy, udawane zaduszanie i nieudawane oblizywanie uszu.
Kuleje nadal. Nie może się nawet nią podrapać. Unosi ją tylko trochę i macha w powietrzu nie sięgając karku czy grzbietu. Jak widzę - to go tam drapię, a on się wtedy uśmiecha jak uśmiechnięty kot. I jakoś dajemy sobie radę.
