. I dlatego się tak przechwalam - bo wiem, że kot aż tak obsługiwalny to rzadkość i cudo niezmierne 
*zanim weterynarze pozwolili MI robić zastrzyk u mojej psicy (która ufała mi bezgranicznie i pozwalała na wszystko na równi z Tulką) to procedura podawania zastrzyków wyglądała następująco - bardzo silny pan trzymał psa (pies spory, bo prawie 30 kg, z obowiązkowym kagańcem na pysku), ja wychodziłam z pomieszczenie i wołałam psa. Psica natychmiast brała na celownik najkrótszą drogę do mnie, zapierała się 4 łapami z całych sił i CIĄGNĘŁA (dlatego pan musiał być silny). Weterynarz miał wtedy ułamek sekundy, kiedy pies nie zwracał uwagi na absolutnie nic i zrobienie zastrzyku nie kończyło się atakiem kudłatej furii... a gwarantuję, że pies tych rozmiarów nawet w kagańcu może człowiekowi krzywdę zrobić... a że kaganiec był mocny i metalowy, to była nawet szansa na połamanie paru kości
. Jak już weterynarze pękli i dali mi strzykawkę do ręki to rzuciłam komendę "stój" i spokojnie, na luzie zrobiłam zastrzyk - miny wetów były wtedy bezcenne .
). I też mi weci nie wierzą że ja w domu sobie z nią poradzę. 
. Przez rok żyła u mnie z „wyrokiem w zawieszeniu”. Ze względu na ilość ludzi jaką pogryzła przed trafieniem do mnie podjęłam decyzje, że jeżeli u mnie tez kogoś pogryzie (czy. „mimo moich starań będzie niebezpieczna dla innych ludzi”) zostanie uśpiona. Do pogryzionych zaliczał się też behawiorysta 
". A później przyszedł mi do głody koszt tej 
celu, nie mogą być tanie 
.
. Już tylko dwa, Lucian (przepiękny kocurek, jakbym mogła to bym go do jakiejś hodowli wypchała