"I tak człowiek trafił na kota..."

Coś tam wykombinuję, ale o tyle o ile koty są niesamowicie fotogeniczne to są równie niesamowicie niefotograficzne. Albert wręcz nienawidzi celowania w niego obiektywem. Zanim zdążę coś zrobić to on wstaje i odchodzi. Na zdjęciu zostaje jedynie powiewający ogon. Ale popróbujemy. Mam dość sporo dawniejszych zdjęć Alberta, tylko już są dwa piękne koty, i byłoby nietaktem pokazywać jednego z nich. Zwłaszcza, że Odik jest przecudnym kocurkiem o oczach, w których utonąłem. Zrobię co się da. Na pewno coś tu się jeszcze pokaże. Cierpliwości. :wink:

Król Albert.

Książę Odi.

Centrum Wszechświata.
Lodówka.

Ależ one są śliczne.

Kaprys - ja jakiś czas temu kupowałam od forumowej Caty jej książki - mówiła, że ma na stanie i nie ma problemu. Napisz do niej priva i się dopytaj.

Koloryferowe kotecki ?
Bardzo proszę, u mnie Tola cały czas próbuje wcisnąć się między żeberka :wink:

Król Albert :ok:

Książę odi :ok:

kocurki jak się patrzy

Czy one wiedzą jakie miały szczęście, że trafiły na Villentretenmerth ?
A pyskują jak ....kocice :wink:

Villentretenmerth pisze:
Król Albert.

Książę Odi.

Centrum Wszechświata.
Lodówka.

Chłopaki przystojniaki : :1luvu:

1luvu:
I to spojrzenie, takie maczo koty :mrgreen:

Cudne są, pomiziaj ich ode mnie : :1luvu:

1luvu:

agusialublin pisze:
Villentretenmerth pisze:
Król Albert.

Książę Odi.

Centrum Wszechświata.
Lodówka.

Chłopaki przystojniaki : 1luvu:
I to spojrzenie, takie maczo koty
Cudne są, pomiziaj ich ode mnie : 1luvu:

My tez pozdrawiamy

)

...Bardzo proszę, u mnie Tola cały czas próbuje wcisnąć się między żeberka...
Zgrabnie kombinuje, bestyjka. I jakie ciekawe umaszczenie.

...A pyskują jak ...kocice...
Ciii. Bo się kocice obrażą. A z nimi to ja wolę nie zadzierać. :wink:

...takie maczo koty...
Polemizowałbym. Do "maczo" jednak im paru rzeczy brakuje. Każdemu dokładnie jednej pary. :wink:

I nie mówmy o tym więcej, bo "...w domu wisielca nie wspomina się o sznurku...".
Ale za to Odiś chodzi jakby z wojny wrócił, a Albert to już w ogóle ma maniery władcy i robi dzikie awantury o to, że o szóstej rano miska nie podana. Jak klasyczny "maczo".

...Czy one wiedzą jakie miały szczęście...
Eeeee... Szczęście to raczej ja miałem. Dwa piękne stworzenia mi zaufały i zechciały ze mną zamieszkać. Albert był całkiem przypadkowy. Siedział pod autem i wyszedł wyraźnie do mnie. Po godzinie już czuł się jak w domu (choć na początek nieświadomie zafundowałem mu "odrzutową" biegunkę - jeszcze wtedy nie wiedziałem, że stereotyp ze szkolnego elementarza "kot + miseczka mleka = całość, jest błędny. Ale naumiałem się z książek i już wiem).
Odik to co innego - myślałem już o drugim kocie, bo dowiedziałem się, (książki) że nie tylko pies, ale i kot źle znosi samotność. Reszta przyszła sama. Ruru ogłosiła tu na forum koty, których nikt nie chce. Skąd wiedziała, że kibicuję przegrywającej drużynie? Pojęcia nie mam. Zobaczyłem oczy Odika i wsiąkłem na amen. No i mogę patrzeć w nie teraz ile chcę. I On też to lubi.
Zdecydowałem się na Odisia, bo o Dextera wcześniej ktoś pytał - czyli była szansa. I dobrze się stało bo nowy dom Dextera drżał, żeby Go ktoś Im nie zabrał.
W schronisku prawdziwy dramat. Tyle proszących stworzeń. "Weź mnie! Weź mnie! Ja mruczę! Ja też mruczę!...". Gdy przykucnąłem na chwilę w kociarni - w sekundę miałem na kolanach dwa koty a trzeci próbował wejść mi na ramię z "drapaka".
A ja miałem tylko jeden transporter i w domu miejsce na tylko jednego kota...
Ze skurczonym do bólu sercem zabrałem tylko Odika. Czekał od rana. "Gruchał" cały dzień. On wiedział.
Jak przejechalem te sto kilometrów - nie wiem. Zresztą zaraz za Łodzią pomyliłem drogę, a dobrze ją znam... No i nieplanowo zwiedziłem Rzgów. Ciekawe miasteczko.

Koty to stworzenia magiczne. Są piękne. Roznoszą dobrą energię. Rozmruczaną aurę. Wystarczy dotknąć kota i już jest inaczej.

Różnie bywa. Zdarzają się w życiu męczące sytuacje, złe chwile, trujący ludzie też...

Ale wchodzisz do domu... Na tapczanie swobodnie rozwalony drzemiący kocur, mruczy na sam twój widok... Na parapecie drugi obserwuje ptaszyska - ma mord w oczach. Ogląda się... I widzisz jak się uśmiecha. Już mu przeszło. "Pogłaszcz, pogłaszcz!" Oczywiście - czy kiedyś o tym zapomniałem?
Wiecie, że koty się uśmiechają?
To ja miałem szczęście...

Villenie - masz niezwykly talent. Przepięknie piszesz o uczuciach. Dziś się wzruszylam , kiedy indziej śmieję się do leż.
Uwielbiam Twój wątek.

To prawda że koty się uśmiechają, co więcej na ich pysiach maluje sie czasami tyle emocji i tylko my kociarze wiemy co kot w tej chwili mysli. Zwykły człowiek dla którego kot to kot i nad czym tu się rozczulać zapewne nie ma pojęcia o tym o czym my tu piszemy. Jakież on musi mieć ubogie i banalne życie. Ile traci patrząc w tak prozaiczny sposób na koty.
Odkąd mam Rysie, Pysia I Koko moje życie nabrało sensu. Nie potrafiłabym już bez nich zyc. Bez ich mruczenia, bez ich uśmiechów o poranku albo bez tych radosnych powitań kiedy wracam do domu.
Czy ja zasłużyłam na ich bezwarunkową miłość?

Villentretenmerth pisze:Ale wchodzisz do domu...

... i cała reszta przestaje istnieć...
Masz rację. To człowiek ma szczęście, gdy kot zechce zagościć w jego domu

Nie zgadzam się panie autorze, kot do bycia macho wcale jajek nie potrzebuje a jak by potrzebował to sądzę, że zawsze znajdzie się coś w lodówce

Villentretenmerth pisze:(...)
...Czy one wiedzą jakie miały szczęście...
Eeeee... Szczęście to raczej ja miałem. Dwa piękne stworzenia mi zaufały i zechciały ze mną zamieszkać. Albert był całkiem przypadkowy. Siedział pod autem i wyszedł wyraźnie do mnie. Po godzinie już czuł się jak w domu (choć na początek nieświadomie zafundowałem mu "odrzutową" biegunkę - jeszcze wtedy nie wiedziałem, że stereotyp ze szkolnego elementarza "kot + miseczka mleka = całość, jest błędny. Ale naumiałem się z książek i już wiem).
Odik to co innego - myślałem już o drugim kocie, bo dowiedziałem się, (książki) że nie tylko pies, ale i kot źle znosi samotność. Reszta przyszła sama. Ruru ogłosiła tu na forum koty, których nikt nie chce. Skąd wiedziała, że kibicuję przegrywającej drużynie? Pojęcia nie mam. Zobaczyłem oczy Odika i wsiąkłem na amen. No i mogę patrzeć w nie teraz ile chcę. I On też to lubi.
Zdecydowałem się na Odisia, bo o Dextera wcześniej ktoś pytał - czyli była szansa. I dobrze się stało bo nowy dom Dextera drżał, żeby Go ktoś Im nie zabrał.
W schronisku prawdziwy dramat. Tyle proszących stworzeń. "Weź mnie! Weź mnie! Ja mruczę! Ja też mruczę!...". Gdy przykucnąłem na chwilę w kociarni - w sekundę miałem na kolanach dwa koty a trzeci próbował wejść mi na ramię z "drapaka".
A ja miałem tylko jeden transporter i w domu miejsce na tylko jednego kota...
Ze skurczonym do bólu sercem zabrałem tylko Odika. Czekał od rana. "Gruchał" cały dzień. On wiedział.
Jak przejechalem te sto kilometrów - nie wiem.

Koty to stworzenia magiczne. Są piękne. Roznoszą dobrą energię. Rozmruczaną aurę. Wystarczy dotknąć kota i już jest inaczej.

Różnie bywa. Zdarzają się w życiu męczące sytuacje, złe chwile, trujący ludzie też...

Ale wchodzisz do domu... Na tapczanie swobodnie rozwalony drzemiący kocur, mruczy na sam twój widok... Na parapecie drugi obserwuje ptaszyska - ma mord w oczach. Ogląda się... I widzisz jak się uśmiecha. Już mu przeszło. "Pogłaszcz, pogłaszcz!" Oczywiście - czy kiedyś o tym zapomniałem?
Wiecie, że koty się uśmiechają?
To ja miałem szczęście...

Pięknie napisane

aż człowiek siem wzruszył przeokropnie :cry:

Nie każdy tak umie wyrazić uczucia, emocje, które nam fundują kociste
Dzięki Villentretenmerth - nie tylko za chwile wzruszenia, ale i za porcje zdrowego śmiechu - też :ryk:

Villentretenmerth pisze:Koty to stworzenia magiczne. Są piękne. Roznoszą dobrą energię. Rozmruczaną aurę. Wystarczy dotknąć kota i już jest inaczej.

Amen!

Villentretenmerth pisze:[i]..

Koty to stworzenia magiczne. Są piękne. Roznoszą dobrą energię. Rozmruczaną aurę. Wystarczy dotknąć kota i już jest inaczej.

Różnie bywa. Zdarzają się w życiu męczące sytuacje, złe chwile, trujący ludzie też...

Ale wchodzisz do domu... Na tapczanie swobodnie rozwalony drzemiący kocur, mruczy na sam twój widok... Na parapecie drugi obserwuje ptaszyska - ma mord w oczach. Ogląda się... I widzisz jak się uśmiecha. Już mu przeszło. "Pogłaszcz, pogłaszcz!" Oczywiście - czy kiedyś o tym zapomniałem?
Wiecie, że koty się uśmiechają?
To ja miałem szczęście...

to święta prawda

girlonthebridge pisze:Nie zgadzam się panie autorze, kot do bycia macho wcale jajek nie potrzebuje a jak by potrzebował to sądzę, że zawsze znajdzie się coś w lodówce

A wiesz, że to możliwe. Jak się piorą po pyskach to nie wyglądają na jakieś "wybrakowane". :wink:

No i jeszcze coś a'propos mojej poprzedniej wypowiedzi. Wspaniale jest obserwować te stwory o różnych usposobieniach. Kiedyś myślałem "kot to kot" - wszystkie podobne. Tylko nigdy jeszcze nie miałem "na stanie" jednocześnie dwóch! Prawdę mówiąc, to w ogóle nie miałem kota na dłużej. W dzieciństwie był w domu nadobny "syjamczyk", otrzymany w zamian za obietnicę lepszych wyników w szkole ale niestety krótko. Moi Rodzice wzięli go z sobą na oddzielny urlop (czasem trzeba odpocząć od bachora) na Mazury i niestety już nie wrócił. Tragedi tam raczej nie było, kot był wyjątkowo ufny i urodziwy i pewnie ktoś będący przejazdem go sobie przywłaszczył. Skończyło się to gradem dwój w następnym roku szkolnym. Motywacji brakło. :wink:

W późniejszych latach trafiały się koty "na przechowanie" ale na dłużej to już nie. Dopiero teraz jakoś tak wyszło. Przyszedł do mnie Kot i powiedział "...chcę z Tobą zostać...". No i cóż robić? Został. Mało tego - przyciągnął następnego!
Teraz kiedy mieszkają ze mną dwa - widzę jak się różnią. Dwa bieguny. Dwie skrajnie różne osobowości. Jeden stateczny, spokojny, zrównoważony. Drugi - szmyrgnięty smark. Wszędzie musi wsadzić nos. Szaleje. Biega po meblach. Zaczepia wszystkich i wszystko. "...śmieszy, tumani, przestrasza..." Potrafi całkiem na bezczelnego - patrząc swojemu Dużemu prosto w oczy, świadomie przewracać szklanki na stole. Świadomie - bo jak chce, to przemknie przez stół pomiędzy wysokimi kieliszkami z szampanem i nic nawet nie brzęknie...
Jak chce.
Bo jak chce inaczej, to wyciąga zgrabnie łapkę i ... I trzeba iść po ścierkę.

Na szczęście już nie obsikuje wszystkiego, bo wiadomo... Ekhm... Nie mówmy o tym. :wink:

Ale potrafił wywrócić ustrojoną świątecznie choinkę i popsuć pamiątkowy cenny adapter. Nie mój.
Rozbił też zabytkowy porcelanowy dzbanuszek. Bodajże z Miśni.
Też nie mój.

-Mogę to jakoś naprawić? Odkupić?
-Nie bardzo. Musiałbyś się cofnąć o jakieś sto pięćdziesiąt lat...
-Ou. Shit.
-No, trochę.

Taki to kot. Ten pierwszy. Kot Albert. Żywe, latające ADHD. Moje reprymendy przechodzą bez skutku. Całkowity ignor. Właściwie to tylko Odiś daje mu radę. Jak nie ma ochoty na gonitwy i zabawy, (a zwykle nie ma - bo jest normalnym kotem w dorosłym wieku) to po trzeciej zaczepce w okolicy ogona "sprzedaje liścia" w pysk.
I spokój jest.
Na chwilę.
Bo smark, to smark.
I ma ADHD.
I tak to się z nimi mam...

"I tak człowiek trafił na kota..."

Kto przegląda forum