Moje kociska VI.. cztery lata na miau.. s. 97..

[CoToMa]

Co słychać?
Jak kołtuny?

[aamms]

U Maszki nie ma nadal..
U Suffki nadal się robią..

Od wczoraj mamy gości..
Przyjechały dwa wrocławskie persiki.. Dyszka i Juniorek..
Już podleczone i podtuczone przez wydrę.. Ale i tak straszne biedy.. Dyszka jest mniejsza od Embiśki i tak zabiedzona jak Suffka, jak do mnie przyjechala.. Juniorek w lepszej formie, ale też daleko mu do kociego łabędzia..

Moje kociate przyjęły gości wspaniale.. Żadnego fuczenia, łapoczynów, przeganiania z ulubionych miejsc..
Pozwoliły nowym obejrzeć mieszkanie, pozwoliły zająć najlepsze kocie miejscówki..
Dzisiaj Feluś przytulał Dyszkę..
A Embiśka próbowała namówić do zabawy Juniorka..
Ale na razie dla gości najważniejsze to odpoczynek, spanie, jedzonko i kuwetka..

[aamms]

Przedstawiam swoich gości:

fotki autorstwa wydry..

Dyszka (obecnie u aamms, zdjęcia jeszcze u wydry)


Junior - młodziaczek też już u aamms:

[aamms]

Nasi goście nadal grzeczni i nieśmiali..
Niewiele im do szczęścia potrzeba.. ciepły kącik i pełna miska..
Nie są przyzwyczajone do mizianek.. Nie uciekają, dają się pogłaskać ale jeszcze nie wiedzą, że można posiedzieć na kolanach, przytulić się..
Sporo przed nami, żeby zrobić miziaste puchatki z tych kocików..

Ale właściwie to im się nie dziwię.. na razie ludzkie ręce kojarzą się z podawaniem lekarstw, czyszczeniem uszu, smarowaniem jakimiś specyfikami, zakraplaniem oczu.. zastrzykami..
Nic dziwnego, że wolą na razie trzymać się z daleka od takich rąk..

[Serniczek]

ale na pewno wiedzą,że trafiły do zbawczyni i są bezpieczne i szczęśliwe....

[Avian]

Dyszka i Junior czują sie jak w domu - wszędzie puchaci kumple

... a ja ciągle myślę o tej trójce, którą przywiozłam do Poznania - one były takie spokojne i ufne .... chyba mimo wszystko nie zaznały zła od człowieka. Może właścicielka dopiero przestała dbać jak sie rozchorowała? Nie dawała wtedy rady z takim dużym stadem ....
Niebieską wyczesywałam i wyrywałam kołtuny, a ona tak spokojnie to wszystko znosiła - taka miła odmiana w porównaniu z moim Rychem
A czarna, która teraz jest w Toruniu zdążyła zarazić swoim jadem persim kumpelę - już na drugi dzień była gotowa ją adoptować

[aamms]

A czarna, która teraz jest w Toruniu zdążyła zarazić swoim jadem persim kumpelę - już na drugi dzień była gotowa ją adoptować

Dyszka jest do adopcji..
I jest czarna..

[Serniczek]

przyznaj sie- pastowałaś jak Kargul świnię........

[aamms]

przyznaj sie- pastowałaś jak Kargul świnię........

A owszem, pastuję..
Coś jej się paprze na skórze po strzyżeniu.. i draśnięciu maszynką..
Ma nieładne strupki, które są traktowane odpowiednimi dziegciami.. no i ten rozwalony pyszczek też smaruję.. Tego najbardziej Dyszka nie lubi.. wyrywa się okropnie.. a ponieważ jest strasznie filigranowa, to mam kłopoty z utrzymaniem, bo zwyczajnie boję się, że jak za mocno przytrzymam, to zrobię jej krzywdę..
Ale jak na razie wygrywam.. No i Dyszka cała..

Juniorek przyszedł do mnie wczoraj na mizianki.. nawet na kolana wlazł.. wprawdzie siedział tam już Puchatek i ofuczał Juniorka, ale kudłate-łyse się nie przejęło.. usadowiło się na Puchatku i robiło baranki.. mruczało też..

Dyszka ze zrozumiałych względów na razie trzyma się z daleka..

[sawanka1]

ale brzydale Ci sie dostały hehe
ale wiem , że za jakiś czas będą z nich śliczne łabędzie , wymiziaj je od nas wszystkich
Oczywiście futra własne również a Puchatke wycałuj najmocniej

[aamms]

ale brzydale Ci sie dostały hehe
ale wiem , że za jakiś czas będą z nich śliczne łabędzie , wymiziaj je od nas wszystkich
Oczywiście futra własne również a Puchatke wycałuj najmocniej

E, tam.. zaraz brzydale..
"Persia" arystokracja.. a że trochę zapuszczona, to nic.. nie każdy hrabia wygląda od razu na hrabiego, nie?

Mam nadzieję, że za jakiś czas pokażą swoje prwdziwe oblicze..

A futra wymiziam.. I najbardziej Puchatka..
Zreszą nawet jakbym nie chciała najbardziej, to i tak Puchatek upomni się o swoje..
Miziak mi się trafił jak rzadko.. I rzeczywiście Puchatkowych" zachowań ma całe tony.. Właściwie od poprzedniczki różni się tylko nieco za długim noskiem, nieco za ciemnymi oczami i nieco za krótkim futerkiem..
Ale pod zewnętrzną powłoką "prawie Puchatka" jest prawdziwy mój Puchatek..
Zachowanie, ulubione miejsca, ulubione pozycje, ulubione jedzonko, sposób przytulania się do mnie.. No wszystko..

[sawanka1]

bo tak najwidoczniej miało być ....

[aamms]

bo tak najwidoczniej miało być ....

Pewnie tak..

Ale za tamtą tęsknię straszliwie..
I to wszystko nadal boli.. i siedzi w środku taki okropny niepokój czy aby na pewno dobrze zrobiłam.. a może ta decyzja była za wcześnie.. a może należało jeszcze powalczyć..
I chyba nie znajdę na to odpowiedzi..

To jest okropne uczucie..
bo szarpię się między świadomością, że może pomogłam Puchatkowi odejść w chwili jak juz zaczynała się męczyć a nadziei nie było żadnej..
a odczuciem, że zabiłam ukochanego kota, mimo że może miała jeszcze szanse.. które ja jej odebrałam..

[rambo_ruda]

aamms, nie dręcz się pomogłaś jej ile tylko mogłaś, i myślę że nawet jeśli można było ten moment opóźnić, to czy chciałabyś patrzeć na to jak się męczy i cierpi?

[aamms]

aamms, nie dręcz się

Ja nie robię tego specjalnie, to się samo robi..
Po prostu siedzi gdzieś w środku cały czas i nie pozwala zapomnieć..

Chociaż tłumaczę sobie to podobnie jak to napisałaś..
Nie bardzo pomaga..

EDIT:
coś jeszcze dopiszę..
później przecież odeszła Gacia.. Też kochana koteńka..
Ale paradoksalnie - jej odejście mniej boli.. Odeszła, bo nadszedł jej czas.. ktoś inny, znacznie potężniejszy o tym zdecydował.. i wiem, że po prostu tak miało być..

A przy Puchatku.. już pisałam..