Opowieści z Kitkowego lasu - Koteczka wraca z giganta!

[Sigrid]

Kraków otulił się puszystą białą kołderką Jakze było nie pozwolić wytrzeszczającym oczy kotuchom na własne łapki poczuć, czym jest to białe, które tak fajnie pada z góry .
Kituch wpadł w zaspę w całkowitym oszołomieniu. Duże bursztynowe oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia, po czym - aaaaj zimno! - pokicał przez śnieg niczym wiewiórka: hyc hyc hyc, dużymi susami. Kita sterczała mu jak u dorodnego lisa Poprychał, poparskał i zwiał na kolana pańci. Pod kożuch. I tyle śnieżnego kota widzieliśmy.
Alik raczył wysunąć nos przez drzwi na taras. Popatrzył na kitkowe wygłupy z obrzydzeniem i z godnością powrócił tam, gdzie szanujący się kot zimą spoczywać powinien: na kaloryfer
Impreza trwała góra 5 minut , ale i tak było fajnie. I tylko aparatu fotograficznego zabrakło. Jak to rude fajnie we wszechbieli wygląda

Z pozdrowieniami dla cioci Bendżi - sylwestrowy Kiteczek, Aliczek i Duża

[ina]

Twoje "śnieżne koty" Sigrid są bardzo, bardzo mądre
Po co im marznąć na śniegu, gdy w domku słodkie ciepełko

[Ella]

Pokulałam się , ale z wielką delikatnością
bo mnie Kitek Kochany rozczulił
Jaka szkoda, że zdjęć zabrakło
Wyobrażam sobie jak pięknie wyglądała jego słynna,
napuszona kita na śniegu Kitek
A Alienik, jak zwykle, niezwykle rozważny
Całuski dla obu Panów, kochająca ciotka E.

[evanka]

Taya na śnieg i zimę zareagowała podobnie, chociaz to nie był pierwszy raz w jej życiu, a zima balkonowa, czyli małogabarytowa

ale nawet taką najlepiej ocenić przez próg i po tym wycofac się w bardziej przyjazne (czytaj ciepłe) rejony

szkoda, że spotkanie chłopaków z zima obyło się bez zdjęć - ruda kita na białym tle jest pięknym widokiem

[Sigrid]

Rozochocone Rude pół dnia wyło pod drzwiami, wiodącymi na taras. Pierwotna panika znikła, a kot namyślił się na śnieżne wędrówki Od czasu do czasu prowadziło pod drzwi swoją panią, która wszakże nie zdecydowała się zadośćuczynić życzeniu kota, ktory - o zgrozo - nie miał szeleczek
Wyniosłam za to Alika, tuląc go w ramionach. A ta mała zołza zachowała się, jakby napiła się wywaru, w którym czasie skąpał się Obelix Jakie to maleństwo jest silne Zwiało mi do środka domu Ech, kota podwórkowego, to by z niego nie zrobił

[evanka]

noworoczne życzenia dla cud chłopaków

zawsze bądźcie tacy fajni

Taya

[Ella]

Sigrid,
Alienik przypomniał mi, jak czasem reaguje Drakula,
na wynoszenie za próg mieszkania-w stronę windy
( Żeby gości odprowadzić )
Pazury rasras wbite w ramiona
Chyba mu się wyprawy do weta przypominają...
A czasem ma taką fazę, że chce uciekać pod nogami na wolność
i to trwa jakiś czas dłuższy, parę tygodni...
I jak tu dojść do ładu z kocią psychiką

Noworocznie i serdecznie całuję, E.

[Pleiades]

U nas to samo, wyniesienie kota na rękach na klatkę schodową grozi ranami szarpanymi....
Ale jak przychodzimy do domu, to koty zawsze wystawiają łebki za drzwi, żeby zobaczyć, co tam ciekawego jest.. Czasem nawet nam na klatkę uciekały Przekorne te koty, no...

[Jowita]

Moje wyłażą na klatkę przy każdej mozliwej okazji (na szczęście "mój" kawałek klatki jest odcięty od schodów dodatkowymi drzwiami, więc daleko nie zajdą ) za to każdemu wyjściu w transporterku towarzyszy raban na pół osiedla ("Krzyyyyyywdę mi robią!!!!")

[Ella]

Jowita wiadomo, że transporterek to inna kategoria
Syrena włączona obowiązkowo Taki biedny jestem
dokąd mnie niesiesz ja chcę do domu

[Sigrid]

"Syrena z transportera" uruchamiana jest w autobusach. Pociąg - wiadomo - jest ok (chociaż Kitkowi ostatnio pocą się łapki , chyba za bardzo grzeją), niesienie, nawet chybotliwe, do zniesienia, ale komunikacja miejska? Co to to nie! Jeszcze przed osiągnięciem pierwszego przystanku współpasażerowie mają powtarzalną okazję posłyszeć przenikliwe, pełne pierwotnej rozpaczy i oburzenia Alienowe "miaoooouuuu" (w wolnym tłumaczeniu: tutaj męczą kota ) Nieodmiennie wywołuje to powszechną wesołość w autobusie , a im więcej uwagi uda się na siebie ściągnąć tej rozkapryszonej frecie, tym mniejsza szansa na to, że skończy miouukać przed końcem drogi

[evanka]

nadal żyjecie na 2 domy?

[Sigrid]

nadal żyjecie na 2 domy?

Poniekąd Rodzina została w Krakowie, to raz na jakiś czas trzeba pojechać

[Sigrid]

Z dumą muszę przyznać, że mam kota, który gotów jest bronić mnie przed wszystkim. Nawet przede mną samą

Bladym świtem (jeśli można nazwać tak porę, o której zwykle wstaję, a za oknem panują nieprzeniknione ciemności ) wstałAm z łóżka, powlokłam się do kuchni po porcję wspomagaczy budzenia, przyodziałam jako tako, po czym z parującym kubkiem w ręce postanowiłam... udać się z powrotem do łóżka. W czarnych rajtkach i swetrze Lekko narzuciłam na siebie kołderkę, spod której wystawała tylko jedna czarna stopa...

Kit zbliżył się do łóżka. Tu trzeba wyjawić, iż poszczególne części ciała rudzielca pozostają w permanentnym konflikcie . Ponieważ głowa jest ciekawska, szyja mojego bohatera wyciągnęła się do niebywałych rozmiarów. Doopa, będąc nad wyraz ostrożną, pozostała daleko w tyle, metr z kotem

Kit wyciągał się jeszcze przez chwilę, czujnym wzrokiem spoglądając na zastaną sytuację, jak winniczek na Francuza Jego oczy przeszły prawdziwą ewolucję od płynnego złota do czarnego jak smoła onyxu, a kiedy nasycenie czerni osiągnęło punkt kulminacyjny, dziarski Kit wyciągnął łapę i... przywalił czarnej stopie

Stopa ani drgnęła, co wprawiło Kita w iście szewską pasję. Zwykle to, w co przywalił łapą, spierniczało z prędkością światła gdzie pieprz rośnie, bowiem bało się bardziej niż nasz dzielny Old Shatterhand . Tymczasem krnąbrna stopa tkwiła tam, gdzie tkwiła i ani myślała wyrazić Kitowi należnego szacunku .
Kit postanowił przywołać ją do porządku. Walnął raz i drugi. Na jego pyszczku pojawił się wyraz szczególnego uporu wraz z odrobiną narastającej frustracji. Po chwili przemyślenia doszedł do wniosku, że być może jest "prawołapny", a lewej łapie, którą wykorzystywał do pacyfikowania czarnej stopy, brak odpowiedniej, że tak powiem, siły rażenia. Walnął więc prawą A gdy i to nie dało żadnego rezultatu, oddalił się z godnością, bo chyba nie było o czym gadać z tak niepojętną stopą

[evanka]

czarne stopy, to zawsze zapowiedź przygody