wspólne życie - wątek optymistyczny - Euzebiusz :-) str. 99

No nie mogę jakoś, chomiczek jeden no... :cry:

Dlaczego one odchodzą tak po cichu? Chodzą, bawią się, a potem...

kamari, przytulam, wiem, jaki to ból, mnie już dwa lata boli

emkamara pisze:No nie mogę jakoś, chomiczek jeden no...

Dlaczego one odchodzą tak po cichu? Chodzą, bawią się, a potem...

I dzięki tym różnym mocom, ze tak spokojnie i bez bólu odszedł, najedzony, wybawiony i przytulony. Że zasnął, a obudził się za Tęczowym Mostem :cry:

wyrazy współczucia.

izka53 pisze:
emkamara pisze:No nie mogę jakoś, chomiczek jeden no...

Dlaczego one odchodzą tak po cichu? Chodzą, bawią się, a potem...

I dzięki tym różnym mocom, ze tak spokojnie i bez bólu odszedł, najedzony, wybawiony i przytulony.
Że zasnął, a obudził się za Tęczowym Mostem

To chyba jest tu najważniejsze... :love:

Chciałam napisać coś optymistycznego, ale nie bardzo mi idzie.

Pokażę więc w międzyczasie jak zmienił się Myszolek.

Pierwsze zdjęcie jest z 4 maja, drugie z 16 maja

Obrazek

kamari pisze: Odszedł mrucząc na moich kolanach. Ale w żaden sposób to nie pomaga.

Kamari, pomyśl, że mógł odejść na zimnie, głodny, zbolały, przerażony i samotny. A zamiast tego przeżył szczęśliwie ile się dało i odszedł mrucząc. Mnie uświadomienie sobie tego pomaga i to bardzo.

Myszolek mężnieje :ok:

Myszolek mężnieje i z pozostałymi maluchami przeniósł się na razie do mieszkania. Zaczęliśmy dzisiaj przenosiny nowej pracowni i uznaliśmy, że lepiej jak maluchy przeczekają to w domu.
Ostatecznie zmienimy miejsce pracy od 1 czerwca, a zaraz potem ostro ruszamy na poszukiwanie domu. Wszystko wskazuje na to, że ten nieoczekiwany zwrot akcji ma szanse na dość szybkie powodzenie. Jeżeli się to uda, to wszytkie koty trafią pod jeden wspólny dach.
Skoro marzenia okazały się realne, chciałabym wszystko przeprowadzić do końca lata najdalej, bo nie ma na co czekać.
Dla dwójki maluchów gotowych do adopcji nie mamy na razie sensownych domków, więc jeżeli nic się nie znajdzie w najbliższym czasie, to wszystkie zostaną z nami.

Kciuki trzymam mocno za powodzenie akcji "DOM" i w ogóle za całokształt

Myszolek piękny :1luvu:

Od wczoraj pakujemy z Ominia pracownię. Czarne i Ignac ewakuowali się strategicznie :mrgreen:

Nie mogę wyjść z podziwu ile "przydasiów" udało mi się zgromadzić

Aż się boję pomyśleć, co będzie przy pakowaniu mieszkania. No ale zanim znajdziemy dom będzie czas na czyszczenie kątów :roll:

Na razie przy okazji przenoszenia pracowni zrobiłam na pchlim targu małą wyprzedaż http://forum.miau.pl/viewtopic.php?f=27&t=128017 może cos wam się spodoba, a my będziemy miały mniej przewożenia :wink:

Nie przestaję myśleć o małym Miumiu. Bardzo wam dziekuję za wsparcie, ale i tak mam wyrzuty sumienia, że zawiodłam. Nie wiem, co się stało, dlaczego mały odszedł. Najwyraźniej nie zrobiłam wszystkiego co trzeba i muszę z tym dalej żyć. Nigdy nie przestanę żałować, że się nie udało.
Jest jeszcze dużo do zrobienia i wiele kotów, którym można pomóc, więc się na tym skupię.
Wszystko co teraz robimy jest w dużej mierze podyktowane ich dobrem i mamy nadzieję, że to wystarczy.
Nie wiem dlaczego tak się stalo, że w naszym życiu pojawiły się kociaste, ale skoro tak się już wydarzyło...niech tak będzie.

Chcę wam dzisiaj opowiedzieć o Niusi.

Nie wszyscy pewnie pamiętają, jak to się zaczęło. Dostałam telefon od Bożenki, że trzeba ratować kota. Pojechałam i zobaczyłam totalną katastrofę. Byłam pewna, że jadę do weterynarza uśpić potwornie okaleczone stworzonko.
Stworzonko wyglądało tak, jakby miało rozpruty brzuch i sparaliżowany cały tył.
Całą drogę do lekarza stworzonko mruczało i wtulało się w ręce. A ja płakałam i modliłam się, żeby nie cierpiało.
U doktora trafiło od razu na stół, zostało z grubsza przemyte i obadane. Doktor głaskał i mowił do stworzonka "Niusieńko malutka, bido ty moja, zaraz co pomożemy". I tak Niusienka dostała imię, świetnego lekarza i nowy dom. I diagnozę - zgruchotana, już zrastająca się miednica i postrzał z wiatrówki.
Kiedy poznaliśmy Niusię miała ze trzy miesiące i więcej przejść, niż niejedna osoba przez całe życie. I cały czas mruczała i wtulala się w ręce.
Po umyciu i oskrobaniu z własnych odchodów wyłoniło się coś takiego

Obrazek

Dzisiaj Niuśka jest o parę gramów większa, ładnie umie ustać na nożkach i przy pomocy w utrzymaniu równowagi, chodzić z użyciem prawej tylnej łapinki. Lewe tylne bioderko zaczęło się za wcześnie i źle zrastać, ale rehabilitacja powinna je w końcu usprawnić. Niuśka codziennie ćwiczy i chociaż sprawia jej to ból cały czas mruczy i wtula się w ręce

Obrazek

Kamari - Niuśka jest nie do poznania :1luvu:

grubiutka, lśniąca, jest przepiękna i wierzę, że będzie biegać i da Ci dużo, dużo radości

Nie zadręczaj się malutkim Miumiu, proszę. Dałaś mu najlepszą opiekę, miłość,domek o jakim można pomarzyć. Czasami tak jest, że maluch odchodzi bo pomoc przyszła za późno

.

Kciuki trzymam ogromne za WIELKIE ZMIANY

Trzymam wielgachne kciuki za Niuskowe chodzenie i wierzę głęboko, że tak będzie:)

Wzruszyłam się Niusią. :cry:

Na starość robię się płaczliwa.
Chyba przez całe życie nie wylałam tyle łez, co przez miau.

Selene00, nie jesteś osamotniona w wylewaniu łez przy czytaniu miau.
Losy Niusi śledzę od samego początku i jestem pełna podziwu jaka piękna dziewczyna z niej wyrasta :1luvu:

Kamari, jeżeli chodzi Maluszka to dokładnie te sam pytania sobie zadaję, odnośnie mojej malutkiej Majeczki, chociaż była u mnie tylko trzy dni. Nie mogę się pogodzić z jej odejściem...

wspólne życie - wątek optymistyczny - Euzebiusz :-) str. 99

Kto przegląda forum