Mam Szczypiorki, Nero-szkolenie psa czy mnie?

Pod względem opieki, zadbania, to ja wiem, że Debi była szczęśliwa i zaopiekowana. Chodziło mi o to, że jakieś fatum jest nad moim domem, że po dwóch latach odeszły dwie suki. Przy czym Fionka i tak żyła o rok dłużej niż po oględzinach typowała wetka. Ale Debi? Przecież jeszcze miesiąc temu to była wesoła, żwawa suka, z nadwagą.
Rak ją załatwił w miesiąc. Może gdybym nie ruszała pierwszego guza, on by sobie rósł i dał jej jeszcze miesiące życia. Tyle, że z nowotworem nigdy nie wiadomo, czy lepiej ruszyć, czy nie. W sumie był złośliwy. Ale niewykluczone, że spadek odporności po operacji spowodował, że raczysko się rozpanoszyło w organizmie.

Gdy szukałam po Fionce psa, miałam założenie (już wtedy), że to nie może być pies stary. Już wtedy nie czułam się na siłach przeżywać odejścia w krótkim czasie. Kobieta z DT mówiła, że Debi ma najwyżej 5-6 lat, moja wetka od razu rzuciła 10. Ale w przypadku Debi to była miłośc od pierwszego wejrzenia. Adoptowałabym ją nawet, gdybym wiedziała, w jakim faktycznie jest wieku. Była szczęśliwa. Tak, wiem, że kolejnemu stworzeniu dałam dwa lata szczęścia, a ona dała mi dwa lata radochy. Tylko masz rację, emocjonalnie się zużyłam.

Nie wiem, jak wrócę do domu. Bardzo się boję momentu, jak otworzę bramę i Debi nie wyleci. Ona zawsze na mnie skakała, gdy wracałam do domu, było jej pełno. Potem cały czas leżała przy mnie. Nawet jak wychodziła na taras to kładła się tak, żeby mnie widzieć. Chodziła za mną krok w krok, gdy się przemieszczałam. Najtrudniej będzie przyzwyczaić się, że już jej nie mam przy nodze.

Nie mogę uwierzyć, że ona umarła. Nie mieści mi się w głowie, jak to się stało. Przecież rak nie zabija z dnia na dzień.
Wolałabym ją usypiać, niż zastać rano martwą. Nie wiem, czy się bała. Obecność przy eutanazji dla opiekuna jest trudniejsza, ale świadomość, że Debi odchodziła w poczuciu, że jest sama na dole, jest nie do zniesienia. Jak zeszłam, byłam pewna, że śpi.

Bardzo mi przykro

Bardzo, bardzo mi przykro

tak strasznie mi przykro

Femko..... :cry:

czasami tak jest że usunięcie jednego guza ,,aktywuje,, te małe ukryte ktore okazuja sie zlosliwe.
Nie każdy guz u psa jest zlosliwy.
co do ruszania guzów, to są 2 opinie :
ruszać-wycinac co sie da
nie ruszać

moja pierwsza suczka umarła na rekach mojej mamy gdy miala 14 lat, miala guza sutka ktory dal przezuty do calego organizmu-na poczatku gdy guzek byl malutki poszlismy z suczka do weta i powiedzial nie ruszac-sunia zyla kilka lat guz rósł byl ogromny...... :cry:

Sabusia ta co mam ja teraz miala 2 razy usowane malutkie guzki-juz zawczasu

Ale jak to... nie moge uwierzyć

Bardzo mi przykro Femuś :cry:

U nas od diagnozy do śmierci Soni minął jedynie tydzień. Trudno sie pogodzić z tak szybkim odejsciem.
Dużo sił życze.

Femka, współczuję z całego serca.
Debi, sunieczko, żegnaj [']
:cry:

Femka współczuję Ci bardzo

Femka pisze:Jak zeszłam, byłam pewna, że śpi.

Odeszła spokojnie. W swoim domu. We śnie.
Bardzo chciałabym tak umrzeć.

moj kochany kot Jacek umarl na lozku gdy bylam w pracy
nie zdazyl zejsc z lozka bo nie dal by rady wejsc z powrotem
wiem co to za uczucie nie byc przy tym i nie moc pomoc
ale to lekka i szybka smierc, tez bym sobie takiej zyczyla
nie zawsze eutanazja z wetem to bezproblemowa sprawa, naprawde

3maj sie

Bardzo współczuję

Femka pisze:Debi już z nami nie ma. Odeszła w nocy, we śnie.
(*)

Bardzo szkoda,ale to dobra wersja pojscia za TM.

Bardzo Ci współczuję.

Bardzo Ci współczuję

Światełko dla Debi [*]

http://dragcave.net/user/MiriXX1

Aż nie wiem, co napisać.
Szczerze współczuję.

Nigdy nie myśl jednak, że nad Twoim domem jest jakieś fatum.
Nie wolno.

Twój dom był szczęściem dla Twoich psów. One Cię po psiemu kochały.

Smutno.

Mam Szczypiorki, Nero-szkolenie psa czy mnie?

Kto przegląda forum