Kitusia i Marysia {Maciuś za TM} Bytomskie Łobuzy :D

Ja dzisiaj w domu sama siedzę w nocy bo TZ do pracy poszedł. I oczywiście zasypiam przy świecącej sie lampce i włączonym telewizorze. Inaczej nie zasne bo się boje.
A nad ranem wyłączam wszystko i idę spać do drugiego pokoju że niby tam całą noc spałam bo mnie małż ochrzania że znowu spałam w dużym pokoju przy zapalonym świetle :evil:

agusialublin pisze:Ja dzisiaj w domu sama siedzę w nocy bo TZ do pracy poszedł. I oczywiście zasypiam przy świecącej sie lampce i włączonym telewizorze. Inaczej nie zasne bo się boje.
A nad ranem wyłączam wszystko i idę spać do drugiego pokoju że niby tam całą noc spałam bo mnie małż ochrzania że znowu spałam w dużym pokoju przy zapalonym świetle

oj bo mężczyźni nie rozumieją ze można się bać, a jak jeszcze użyjesz słowa duch to już w ogóle śmiech :evil:

my kobiety z natury jesteśmy bardziej strachliwe, a jeszcze jak się wyobraźnią włączy :strach:

sistersy25 pisze:
agusialublin pisze:Ja dzisiaj w domu sama siedzę w nocy bo TZ do pracy poszedł. I oczywiście zasypiam przy świecącej sie lampce i włączonym telewizorze. Inaczej nie zasne bo się boje.
A nad ranem wyłączam wszystko i idę spać do drugiego pokoju że niby tam całą noc spałam bo mnie małż ochrzania że znowu spałam w dużym pokoju przy zapalonym świetle

oj bo mężczyźni nie rozumieją ze można się bać, a jak jeszcze użyjesz słowa duch to już w ogóle śmiech my kobiety z natury jesteśmy bardziej strachliwe, a jeszcze jak się wyobraźnią włączy

czyli też tak masz jak ja :mrgreen:

już samo słowo duch wywołuje u mnie dreszcze :strach:

Ja lubie oglądać horrory jak jestem sama, chociaż to już się nie zdarza, bo mąż zmienił prace i ma tylko 1 zmiane więc nie mam satysfakcji ze strachu :lol:

Ja też się boję duchów

Ale filmy o duchach w większości są słabe, bo takie przewidywalne. Lubię dokumentalne o duchach a nagrania z egzorcyzów na pewno są okropne. Ja mam taki filmz Ryntronika jeszcze takiej stacji tv, film chyba z lat 70 o angielskich badaczach duchów. Najgorszy film ever. Nigdzie niedostępny, przeze mnie tyle razy oglądany że niemal zdarty. To co teraz pokazują w filmach o duchach to pikuś przy tamtym. Już się zaczyna okropnie - stary zarośnięty cmentarz i taka melodia upiorna. Oglądam ten film od 10 roku zycia - jestem masochistka! Oglądałam to bałam się tak że w nocy płakałam pod kołdrą, a potem trochę czasu minęło i znowu sobie dokładałam. I tak do teraz ;p I jest tam nagrany głos ducha z mieszkania, to najgorszy moment całego filmu - zachrypnięty, nieludzki, dziewczyna mówi jakby miała gardło rozerwane - umarłam w kuchni na stole... dalej nie pamiętam co mówiła, umarła na jakąś gwałtowną chorobę, zatrzymanie akcji serca czy coś. Film jest długi i bardzo merytoryczny. Jest mnóstwo dowodów, swiadków opowiadających swoje historie. Brrr, ja też sfotografowałam ducha. Wiem jak to brzmi - ale ja jestem wiarygodna

a duch niebanalny. Jest cmentarz i najpierw idzie taka po kole przeźroczysta nie wiem co - noo łuna jakby. A na drugim zdjęciu łuny jest mniej, ale za to jest tam gdzie się kończy twarz - przexroczysta facet przystojny z brodą. Były dwa zdjecia jedno po drugim, a jak to zobaczyłam w domu to bałam się przebywać sama w mieszkaniu potem. Zrobiłam tam wiele zdjęć kompaktem canona i trochę dziwnych rzeczy mi się zarejestrowało. Np mur na którym na jednym, zdjęciu jest jakby dziewczyna z kucykiem a na drugim jej nie ma. Po tych zdjęciach wiele z moich przyjaciół uwierzyło w duchy, osoby całkiem sceptyczne

aha zdjęcia były robione wieczorową porą gdzie aparat robił całkiem rozmazane zdjęcia, poruszone esy floresy a tylko łuna i ten duch były wyraźne, jakby zupełnie poza prawami fizyki. Wtedy nie umiałam robić zdj.

Agusiu, dokładnie tak :ryk:

pod tym względem jestem bardzo wrażliwa :ryk:

Martus ja nie oglądam nigdy sama :ryk:

raz jak wspomniałam obejrzałam prawdziwe nagrania z egzorcyzmów, wyrzuciło korki na piętrze gdzie siedziałam i filmik się ściał - nigdy więcej hehe :ok:

klaudiafj pisze:Ja też się boję duchów Ale filmy o duchach w większości są słabe, bo takie przewidywalne. Lubię dokumentalne o duchach a nagrania z egzorcyzów na pewno są okropne. Ja mam taki filmz Ryntronika jeszcze takiej stacji tv, film chyba z lat 70 o angielskich badaczach duchów. Najgorszy film ever. Nigdzie niedostępny, przeze mnie tyle razy oglądany że niemal zdarty. To co teraz pokazują w filmach o duchach to pikuś przy tamtym. Już się zaczyna okropnie - stary zarośnięty cmentarz i taka melodia upiorna. Oglądam ten film od 10 roku zycia - jestem masochistka! Oglądałam to bałam się tak że w nocy płakałam pod kołdrą, a potem trochę czasu minęło i znowu sobie dokładałam. I tak do teraz ;p I jest tam nagrany głos ducha z mieszkania, to najgorszy moment całego filmu - zachrypnięty, nieludzki, dziewczyna mówi jakby miała gardło rozerwane - umarłam w kuchni na stole... dalej nie pamiętam co mówiła, umarła na jakąś gwałtowną chorobę, zatrzymanie akcji serca czy coś. Film jest długi i bardzo merytoryczny. Jest mnóstwo dowodów, swiadków opowiadających swoje historie. Brrr, ja też sfotografowałam ducha. Wiem jak to brzmi - ale ja jestem wiarygodna a duch niebanalny. Jest cmentarz i najpierw idzie taka po kole przeźroczysta nie wiem co - noo łuna jakby. A na drugim zdjęciu łuny jest mniej, ale za to jest tam gdzie się kończy twarz - przexroczysta facet przystojny z brodą. Były dwa zdjecia jedno po drugim, a jak to zobaczyłam w domu to bałam się przebywać sama w mieszkaniu potem. Zrobiłam tam wiele zdjęć kompaktem canona i trochę dziwnych rzeczy mi się zarejestrowało. Np mur na którym na jednym, zdjęciu jest jakby dziewczyna z kucykiem a na drugim jej nie ma. Po tych zdjęciach wiele z moich przyjaciół uwierzyło w duchy, osoby całkiem sceptyczne

aha zdjęcia były robione wieczorową porą gdzie aparat robił całkiem rozmazane zdjęcia, poruszone esy floresy a tylko łuna i ten duch były wyraźne, jakby zupełnie poza prawami fizyki. Wtedy nie umiałam robić zdj.

aż przełknęłam śline twardo

ja nie wierze w takie nadprzyrodzone siły, ale tu mnie zaskoczyłaś

klaudiafj pisze:Ja też się boję duchów Ale filmy o duchach w większości są słabe, bo takie przewidywalne. Lubię dokumentalne o duchach a nagrania z egzorcyzów na pewno są okropne. Ja mam taki filmz Ryntronika jeszcze takiej stacji tv, film chyba z lat 70 o angielskich badaczach duchów. Najgorszy film ever. Nigdzie niedostępny, przeze mnie tyle razy oglądany że niemal zdarty. To co teraz pokazują w filmach o duchach to pikuś przy tamtym. Już się zaczyna okropnie - stary zarośnięty cmentarz i taka melodia upiorna. Oglądam ten film od 10 roku zycia - jestem masochistka! Oglądałam to bałam się tak że w nocy płakałam pod kołdrą, a potem trochę czasu minęło i znowu sobie dokładałam. I tak do teraz ;p I jest tam nagrany głos ducha z mieszkania, to najgorszy moment całego filmu - zachrypnięty, nieludzki, dziewczyna mówi jakby miała gardło rozerwane - umarłam w kuchni na stole... dalej nie pamiętam co mówiła, umarła na jakąś gwałtowną chorobę, zatrzymanie akcji serca czy coś. Film jest długi i bardzo merytoryczny. Jest mnóstwo dowodów, swiadków opowiadających swoje historie. Brrr, ja też sfotografowałam ducha. Wiem jak to brzmi - ale ja jestem wiarygodna a duch niebanalny. Jest cmentarz i najpierw idzie taka po kole przeźroczysta nie wiem co - noo łuna jakby. A na drugim zdjęciu łuny jest mniej, ale za to jest tam gdzie się kończy twarz - przexroczysta facet przystojny z brodą. Były dwa zdjecia jedno po drugim, a jak to zobaczyłam w domu to bałam się przebywać sama w mieszkaniu potem. Zrobiłam tam wiele zdjęć kompaktem canona i trochę dziwnych rzeczy mi się zarejestrowało. Np mur na którym na jednym, zdjęciu jest jakby dziewczyna z kucykiem a na drugim jej nie ma. Po tych zdjęciach wiele z moich przyjaciół uwierzyło w duchy, osoby całkiem sceptyczne

aha zdjęcia były robione wieczorową porą gdzie aparat robił całkiem rozmazane zdjęcia, poruszone esy floresy a tylko łuna i ten duch były wyraźne, jakby zupełnie poza prawami fizyki. Wtedy nie umiałam robić zdj.

Klaudia ja wierzę w te zdjęcia, u mnie w domu egzorcysta był parę razy po wywoływanie duchów, raz jak nam szafa zaczęła trzaskać z całej siły ( skończyłam z wybitym barkiem tak uciekalam), dużo razy dziwne rdzy się działy, i też miałam podobne zdjęcie ( z siostra miałyśmy może z 11 lat, w szybie za nami odbicie człowieka z siekierą na zdjęciu, mama pokazała egzorcyscie i spalili to zdjęcie )... a film o którym piszesz - obejrzałabym :strach:

sistersy25 pisze:
Klaudia ja wierzę w te zdjęcia, u mnie w domu egzorcysta był parę razy po wywoływanie duchów, raz jak nam szafa zaczęła trzaskać z całej siły ( skończyłam z wybitym barkiem tak uciekalam), dużo razy dziwne rdzy się działy, i też miałam podobne zdjęcie ( z siostra miałyśmy może z 11 lat, w szybie za nami odbicie człowieka z siekierą na zdjęciu, mama pokazała egzorcyscie i spalili to zdjęcie )... a film o którym piszesz - obejrzałabym

to nieludzkie zjawiska zdecydowanie

Ja się u mnie w domu nie boje. To pierwsze mieszkanie, gdzie po prostu wiem, że ducha nie ma. Nic a nic, nawet kapki. Wcześniej w mieszkaniu się bałam. Tam jakby coś było. Nawet kiedyś wieczorem siedziałałm z mamą i małym bratem - mama patrzała na tv, myśmy się bawili z psem i był korytarz do kuchni i nagle mój piesio postawił sierść, otworzył szeroko oczy i zaczął warczeć wściekle. Patrzeliśmy w korytarz do kuchni i mi się wypsło - duch przyszedł - i mój brat się rozpłakał. To było naprawdę straszne. Tam wciąż garnki trzaskały, drzwi kuchenne, rózne dziwne rzeczy i to do czego się juz przyzwyczaiłam - siedząc w domu często było słychać że otwierają się drzwi wejściowe i ktoś wchodzi, ale po chwili cisza... nikogo nie słychać. Wychodzę z pokoju a w przedpokoju pusto. To się zdarzało setki razy, często czułam że ten ktoś wszedł do mnie do pokoju i sie odwracam bo to ktoś z domowników a za mną pusto. Ile razy wyskoczyłam do siostry czy była tu wcześniej, czy wchodziła do mieszkania, a ona nie wiedziała o co chodzi. Nie uwierzycie, ale moje drzwi miały charakterystyczny dźwięk jak się je otwierało, ja to słyszałam naprawdę i kroki.... Siostra wołała księdza po mojej wyprowadzce.
Oczywiście na mnie wina spadła, ale to było wcześniej, zanim zaczęłam się bawić w magię ...chyba :/

klaudiafj pisze:Ja się u mnie w domu nie boje. To pierwsze mieszkanie, gdzie po prostu wiem, że ducha nie ma. Nic a nic, nawet kapki. Wcześniej w mieszkaniu się bałam. Tam jakby coś było. Nawet kiedyś wieczorem siedziałałm z mamą i małym bratem - mama patrzała na tv, myśmy się bawili z psem i był korytarz do kuchni i nagle mój piesio postawił sierść, otworzył szeroko oczy i zaczął warczeć wściekle. Patrzeliśmy w korytarz do kuchni i mi się wypsło - duch przyszedł - i mój brat się rozpłakał. To było naprawdę straszne. Tam wciąż garnki trzaskały, drzwi kuchenne, rózne dziwne rzeczy i to do czego się juz przyzwyczaiłam - siedząc w domu często było słychać że otwierają się drzwi wejściowe i ktoś wchodzi, ale po chwili cisza... nikogo nie słychać. Wychodzę z pokoju a w przedpokoju pusto. To się zdarzało setki razy, często czułam że ten ktoś wszedł do mnie do pokoju i sie odwracam bo to ktoś z domowników a za mną pusto. Ile razy wyskoczyłam do siostry czy była tu wcześniej, czy wchodziła do mieszkania, a ona nie wiedziała o co chodzi. Nie uwierzycie, ale moje drzwi miały charakterystyczny dźwięk jak się je otwierało, ja to słyszałam naprawdę i kroki.... Siostra wołała księdza po mojej wyprowadzce.
Oczywiście na mnie wina spadła, ale to było wcześniej, zanim zaczęłam się bawić w magię ...chyba :/

Klaudia u nas to samo... identycznie ! Tylko wierzyli rodzice, bo przy mamie tez się różne rzeczy działy i potrafiliśmy we 4 na jednym łóżku spać ze strachu :strach:

po naszej przeprowadzce do Krakowa, mamę ksiądz pocieszył - jak wywoływały duchy otworzyliśmy nie ta bramę co trzeba, i jak duch przylgnie to idzie za osobami tam gdzie one... także ja się rozplakalam :ryk:

A mamie ulżyło - całe szczęście tu w Krk póki co spokój, a to prawie 5 lat minęło. Ostatni raz z wybitym mim barkiem kiedy coś mnie przestraszyło - wigilia ww domu rodzinnym, 3 lata temu, na razie spokój, i niech tak pozostanie :ok:

Ja mam gdzieś te zdjęcia, ale małe, jednak widać. Wtedy na cmentarzu mnie coś dopadło - po prostu wiedziałam gdzie się obrócić, żeby zrobić zdjęcia. I robiłam po dwa.
Kasiu ja Ci wierzę, też jesteś agentka

Ale uwielbiam słuchać i czytać o duchach, mogę tak bez końca. Interesują się tym od urodzenia niemal a zaczęło się od filmów typu scubidoo i o tych o tweety jak z babcią szli do mrocznego zmaku, czy kocie lucyferze który też z tą świnką chodził po mroczynych domach - kuleee już jako dziecko to uwielbiałam

Ten film muszę koniecznie przegrać na płytę, bo boję się, że w końcu taśma się zepsuje, a chce mieć kopie. Ino mi wstyd z tym iść, powiedzą wariatka

Klaudia ja też uwielbiam historie o duchach, wierzę, nie śmieje się jak niektórzy, uważają że to wymysł ludzi. Nie prawda. Jak ktoś chociaż raz coś takiego zobaczy - przestanie wątpić :strach:

Raz w życiu się śmiałam, przyznam się , z babci. Babcia wierzy w duchy, ale w domu mieliśmy mysz. Mysz drapała w nocy akurat w babci pokoju, rano wstajemy i babcia opowiada jak to jej duch w nocy za szafa skrobal paznokciami :lol:

Zgraj, nikt się nie będzie śmiał, co ty :p na internecie nie znajdę tego filmu ? Obejrzałabym coś takiego, innego niż obecnie wszystkie filmy o duchach, na jedno kopyto :roll:

sistersy25 pisze:
klaudiafj pisze:Ja się u mnie w domu nie boje. To pierwsze mieszkanie, gdzie po prostu wiem, że ducha nie ma. Nic a nic, nawet kapki. Wcześniej w mieszkaniu się bałam. Tam jakby coś było. Nawet kiedyś wieczorem siedziałałm z mamą i małym bratem - mama patrzała na tv, myśmy się bawili z psem i był korytarz do kuchni i nagle mój piesio postawił sierść, otworzył szeroko oczy i zaczął warczeć wściekle. Patrzeliśmy w korytarz do kuchni i mi się wypsło - duch przyszedł - i mój brat się rozpłakał. To było naprawdę straszne. Tam wciąż garnki trzaskały, drzwi kuchenne, rózne dziwne rzeczy i to do czego się juz przyzwyczaiłam - siedząc w domu często było słychać że otwierają się drzwi wejściowe i ktoś wchodzi, ale po chwili cisza... nikogo nie słychać. Wychodzę z pokoju a w przedpokoju pusto. To się zdarzało setki razy, często czułam że ten ktoś wszedł do mnie do pokoju i sie odwracam bo to ktoś z domowników a za mną pusto. Ile razy wyskoczyłam do siostry czy była tu wcześniej, czy wchodziła do mieszkania, a ona nie wiedziała o co chodzi. Nie uwierzycie, ale moje drzwi miały charakterystyczny dźwięk jak się je otwierało, ja to słyszałam naprawdę i kroki.... Siostra wołała księdza po mojej wyprowadzce.
Oczywiście na mnie wina spadła, ale to było wcześniej, zanim zaczęłam się bawić w magię ...chyba :/

Klaudia u nas to samo... identycznie ! Tylko wierzyli rodzice, bo przy mamie tez się różne rzeczy działy i potrafiliśmy we 4 na jednym łóżku spać ze strachu po naszej przeprowadzce do Krakowa, mamę ksiądz pocieszył - jak wywoływały duchy otworzyliśmy nie ta bramę co trzeba, i jak duch przylgnie to idzie za osobami tam gdzie one... także ja się rozplakalam A mamie ulżyło - całe szczęście tu w Krk póki co spokój, a to prawie 5 lat minęło. Ostatni raz z wybitym mim barkiem kiedy coś mnie przestraszyło - wigilia ww domu rodzinnym, 3 lata temu, na razie spokój, i niech tak pozostanie

Ale po coście wywoływały duchy? :strach:

To nawet ja wiem od dziecka, że takich rzeczy się nie robi, nigdy... Ja wprawdzie bawiłam się w czarną magię długo, rzucałam zaklęcia na ludzi, które skutkowały (np na przyjaciela zakochanego w kimś innym - strasznie się namęczyłam. chciałam żeby poprosił mnie o bycie parą i tego dnia poprosił, a ja prawie się przewróciłam - przecież kochał kogoś innego. I nie, nie mówię tu o idiotycznych zabawach typu napisz imię na kartce i spal, mówię o rytuałach prawdziwych, z czarnej magii) i wzywało się do tego demony i wiem, że tu mogłam popełnić głupotę. Otworzyć drzwi. Raz miałam sen. W tym śnie było suche drzewo i kościół ciemny i zimny. Czułam, że coś jest nie tak, czułam paniczny strach, kosciół był pusty i mroczny. Uciekłam do niego i usłyszałam taki krzyk, taki ryk, to było w mojej głowie. To było jakby nad kosciołem ale wszędzie, tego się nie da opisać, ten krzyk był hukiem, to był odgłos nikogo z tej ziemi. Lezałam na ziemi i zatykałam uszy. W kościele Boga nie było nikt mnie nie chronił. To były puste ściany. Ten wrzask nie był wrzaskiem, rozrywał mi mózg. Zrozumiałam, że Bóg mnie nie chroni a demony mają mnie za nic. Obudziłam się zlana potem, popłakałam się i nigdy więcej nie wróciłam do zabawy w czarną magię. Nigdy tego nie zapomnę, nigdy. Wtedy zrozumiałam jaka ja byłam głupia

Klaudia to była głupia dziecięca zabawa. Byłyśmy jeszcze w podstawówce, z koleżankami, zrobiliśmy krąg, oddałyśmy każda po kropli krwi i uznaliśmy ze wywołany św Walentego :strach:

coś wtedy przylazlo, świeczki pogasly, firanki się poruszył, przerwałyśmy krąg i zaczęłyśmy uciekać.. strasznie tego żałuję teraz... w czarną magię tez się nie bawię, bawiłyśmy się tylko w laleczki voodoo, i wiem ze to działa. Ale się było głupim kiedyś :evil:

gdybym miała taki sen jak ty - o matko, nie dziwię się że płakałaś :strach:

Nie wiem o jakich rytuał ach piszesz, ale umarła bym ze strachu przywołując demona :strach:

w sumie przy wywoływanie duchów, na to samo wychodzi :strach:

Kitusia i Marysia {Maciuś za TM} Bytomskie Łobuzy :D

Kto przegląda forum