Mam Szczypiorki, Nero-szkolenie psa czy mnie?

Anulka, ten film rozwala na drobne kawałki.
Szkoda, że już tak niewielu Powstańców żyje. Należałoby ich pytać o zupełnie inne rzeczy niż dotychczas. Chociaż... pewnie i tak nie chcieliby mówić.

Mnie ten temat jest bliski ze wzgledow rodzinnych- Niemcy wymordowali prawie cala rodzine ze strony matki

Uwazam ,ze po prostu powinnismy umiec wyciagnac wnioski z naszej historii :roll:

Femka pisze:Anulka, ten film rozwala na drobne kawałki.
Szkoda, że już tak niewielu Powstańców żyje. Należałoby ich pytać o zupełnie inne rzeczy niż dotychczas. Chociaż... pewnie i tak nie chcieliby mówić.

To nie tak, że nie chcieliby mówić. Inaczej się widzi i ocenia, gdy się tkwi wewnątrz, a inaczej z dystansu czasowego.

Mnie się wydaje, że bardziej niż o czas chodzi właśnie o to, że komuś z zewnątrz pewnych rzeczy po prostu nie można opowiedzieć. Słów nie ma.

Coz pokolenie ktore pamieta wojne chocby z dziecinstwa odeszło lub odchodzi,a filmy to nie to samo. Brakuje wyobrażni do tego by zdawac sobie sprawe z tego jak naprawde bylo.

ale jeśli ten film jest bliższy prawdziwemu obrazowi Powstania (a pewnie jest, bo wszystkie wcześniejsze filmy na ten temat pokazywały wyidealizowany i mocno złagodzony świat), to my właściwie nie wiemy, co się naprawdę działo.

EDIT: i niekoniecznie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić.

Femka pisze:Szkoda, że już tak niewielu Powstańców żyje. Należałoby ich pytać o zupełnie inne rzeczy niż dotychczas. Chociaż... pewnie i tak nie chcieliby mówić.

Mój Ojciec nie był w powstaniu, ale i tak nie chciał mówić o swoich przeżyciach wojennych. To co się mu wymknęło/wyciągnęłam od niego wystarczyło by zrozumieć dlaczego chce o tym zapomnieć lub wyprzeć z pamięci by móc normalnie żyć. Powojenne zdjęcia Ojca pokazują szkielet jak z obozu - wiele lat trwało by wyszedł z nerwicy wegetatywnej.

MariaD, podejrzewam, że my, ludzie spoza, nawet 20% nie wiemy tego, co się tam działo. I nie jestem pewna, czy powinniśmy wiedzieć. Jeśli człowiek przeżywa traumę będąc świadkiem wypadku komunikacyjnego z ofiarą śmiertelną, to jak ludzki mózg reaguje, gdy nagle musi funkcjonować wśród ludzkich szczątków, musi się przystosować do życia w ciągłym bezpośrednim zagrożeniu życia.
Niby człowiek zdaje sobie sprawę, że to był dramat i takie tam. Tyle, że skwitowanie Powstania słowem dramat to tak jakby powiedzieć przykro mi, że tak się stało. Wymowa zupełnie nieadekwatna do rozmiarów.

Pisząc to widzę, że ja, całe życie posługująca się słowem jak narzędziem, nie znajduję stosownych sformułowań, żeby oddać własne odczucia. Jakbym zobaczyła zjawiska z innego wymiaru i nie umiała ich nazwać.
Spodziewałam się po recenzjach, że film mnie poruszy. Ale nie spodziewałam się, że mnie kompletnie rozwali.

EDIT: z drugiej strony, z punktu widzenia pracodawcy, też nie jest różowo. 2-3 razy do roku ogłaszamy nabór na płatny staż. Wymagania skromne: wykształcenie branżowe lub pokrewne. Szukamy świeżynek bez doświadczenia. 10% aplikacji pochodzi od osób, z którymi można rozmawiać. Pozostałe to najczęściej osoby, które same nie wiedzą, czego chcą, kim chcą być i czego tak naprawdę szukają. Pytanie, czego faktycznie nauczyły się na studiach, często wywołuje konsternację. Pytanie, co kandydat/kandydatka naprawdę umie robić, albo wywołuje wypowiedź na temat ukończonych szkół i kursów, albo zapada milczenie. Co charakterystyczne, najczęściej oczekiwania dotyczące pracy są odwrotnie proporcjonalne do posiadanych kwalifikacji.

Femka, mnie rozwaliła książka "Dymy na Birkenau". Z tego nikt nie nakręci filmu oddającego co rzeczywiście się tam działo. Przeczytałam ja raz, dziesiątki lat temu. Do dziś pamiętam cale fragmenty. Nie jestem w stanie przeczytać jej drugi raz, choć mam ją w domu.

Czytałam, wrażenia mam podobne. I prawdopodobnie też nigdy do niej nie wrócę. Miasta'44 też nie obejrzę nigdy więcej. Mam dosyć.

Ja nawet nie zamierzam się wybrać. Oglądałam "Kanał". Raz. I starannie omijam powtórki. Za blisko moje pokolenie jest tych wydarzeń, w których brali udział rodzice i rodzina.
To są dzieła dla obecnego pokolenia 20-30 latków. By wiedzieli jak było.

Wczoraj w kinie, w środku seansu, po jednej z drastyczniejszych scen, dwoje ludzi w wieku właśnie około 30. wyszło z sali. Ciekawe, czy znudzone, czy przerażone.

Wysłałam do CatAngel opis i foty Menela. Zaczynamy próby znalezienia mu domu.

Femka pisze:Anulka, ten film rozwala na drobne kawałki.
Szkoda, że już tak niewielu Powstańców żyje. Należałoby ich pytać o zupełnie inne rzeczy niż dotychczas. Chociaż... pewnie i tak nie chcieliby mówić.

Muzeum Powstania Warszawskiego ma Archiwum Historii Mówionej - http://www.1944.pl/historia/archiwum_historii_mowionej/. Niektóre z wywiadów są wstrząsające.

Obiecuję sobie, żeby za którymś pobytem w W-wie odwiedzić Muzeum. Ciągle brak czasu między innymi dlatego szukam pomocy, ale na pewno tam dotrę.

Mam Szczypiorki, Nero-szkolenie psa czy mnie?

Kto przegląda forum