Proszę Państwa, oto Krzyś i Pozostali ['] s.126 pytanie mocz

Zosieńko wróć do domu :ok:

Czy ktoś z Was pamięta jeszcze Krzysia?
Może nie, bo już 5 lat minie dziś wczesnym wieczorem, od kiedy nie ma Synunia z nami... Pięć lat, przez które tyle się zmieniło. I na świecie, i w naszym maleńkim świecie. Chyba nie na lepsze...
To był piękny jesienny dzień, bardzo ciepły. Dziś też ma być ciepło.
Synuniu, jak Ci tam, za Mostem? Bo my tutaj ciągle tęsknimy...
Jedno z ostatnich zdjęć Krzysiunia, był już bardzo słaby:

Zosiuni nie ma już 24. dzień, nikt jej nie widział od zeszłego poniedziałku wieczorem, kiedy to spotkaliśmy ją niedaleko miejsca, z którego uciekła. Są jakieś zgłoszenia, nawet jedno zweryfikowałam od razu. Ale większość, o ile nie wszystkie to wychodzący Fiodor rzut beretem od obu miejsc - domu Zosi (~100 m) i mieszkania, z którego się wymknęła (~40 m) albo wolno żyjący duży kocur przy Targu.
Ogłoszenia zrywają :cry:

To mnie bardzo boli. Co komu przeszkadzają, sprzątnę je od razu, kiedy stanie się cud i Zosia wróci do domu :cry:

A obleśnych naklejek, które wszędzie zostawiają kibole i ochlaptusy - pełno. Strasznie mi z tym smutno i źle

W sobotę i niedzielę chodziliśmy z Krzyśkiem 3-5 nad ranem - nic, ani żywej duszy. Chodzimy też 21, wtedy można zaczepiać ludzi z psami. Pytamy, nikt nie widział, większość jest miła, mówią, że będą mieli na uwadze, że widzieli ogłoszenie.
Moje sugestie niezbyt trafiają do właścicieli (bo nawet nie wiem, jak napisać) Zosi. Chyba po mnie nie widać, że mam prawie 20-letnią wiedze nt. kotów, ale ja nawet mojej (byłej) najlepszej przyjaciółki nie potrafiłam przekonać do osiatkowania prostego balkonu (nawet po tym, jak kot im z tego balkonu uciekł), nawet rodzina najbliższa nie bardzo chce mnie słuchać, kiedy mówię o karmieniu. Chyba jestem niewiarygodna? Bo nie wiem :cry:

Powiem Wam, że jestem wykończona tą sytuacją, nie wiem, co dalej :cry:

pamiętam Krzysia [*]

pamiętam Twoją walkę o Niego z chorobą... :201494

o tym nie można zapomnieć

Trzeba cierpliwie wieszać ogłoszenia do skutku, w coraz większym promieniu, bo koty się przemieszczają. W końcu zadziała.
Na miau sporo jest takich niesamowitych historii, dlatego nie wolno tracić nadziei.
viewtopic.php?f=1&t=135270&start=2055#p12801437

Pamiętam Krzysiaczka pięknego jak bialutki Obłoczek na niebie .
I to , że nie pokonał Go nowotwór , tylko przewlekła niewydolność nerek .
Śpij spokojnie Maleńki [*].....

Oczywiście że pamiętamy Krzysia. [*]

Pamiętam Krzysia[*] i jego wierszyki

Oczywiście że pamiętam Krzysia, miałam tę przyjemność poznać go osobiście, był wtedy w dobrej formie... I masz rację Kasia, że wiele się zmieniło, niestety na gorsze. Na Nowym Świecie został tylko jeden Wojtuś, co najmniej cztery koty zostały otrute

Ten z oskalpowaną łapką, którego próbowaliśmy złapać, żyje u mnie w domu.

Dziewczyny, bardzo dziękuję, trochę wspomnień przywołałyście, my też wspominaliśmy.
Miałam wtedy trochę wątpliwości, że było za wcześnie, że może trzeba było poczekać na cud. Ale po tym, jak "przetrzymaliśmy" Kokoszka dzień, nawet dwa - wątpliwości już nigdy nie będę miała. To był odpowiedni moment, żeby pozwolić Krzysiowi jeszcze w miarę godnie odejść.

katarzyna1207 pisze:Oczywiście że pamiętam Krzysia, miałam tę przyjemność poznać go osobiście, był wtedy w dobrej formie... I masz rację Kasia, że wiele się zmieniło, niestety na gorsze. Na Nowym Świecie został tylko jeden Wojtuś, co najmniej cztery koty zostały otrute Ten z oskalpowaną łapką, którego próbowaliśmy złapać, żyje u mnie w domu.

Ludzie są niemożliwi

Otrute

Jak ma na imię ten z oskalpowaną łapką?

Zosi szukamy. Chodzimy z Krzyśkiem codziennie późnym wieczorem, w weekend, ten i poprzedni, też nad ranem nastawialiśmy budzik. Ostatni raz prawdopodobnie ją widzieliśmy w zeszły poniedziałek wieczorem. Wychudzony czarny kot wszedł pod samochody, kiedy dobiegliśmy w to miejsce, kota ani śladu, podejrzewam, że weszła do środka, nie chcieliśmy pukać w maski, bo jeszcze włączyłby się alarm, i tak, kiedy widzimy policję, mam myśl, że ktoś w końcu zgłosił, że łazimy po nocach i świecimy latarkami. Siedzieliśmy tam dłuższy czas, nawoływaliśmy, ale nie wyszła. Czy to była ona? Mam przeczucie, że tak.
Ogłoszenia rozklejam, pytam ludzi, teraz z rana byłam na budowie, później albo jutro pójdę na drugą. Najbliższe gabinety wet - też byłam z prośbą, że gdyby ktoś ją jakimś cudem złapał i nie widział ogłoszenia wcześniej, prosimy o informację.
Co z tego, że rozklejam ogłoszenia, skoro "właściciele" już chyba postawili na niej krzyżyk. Tzn. nie, ona twierdzi, że Zosię ktoś przygarnął. Najpierw, zanim mnie zawiadomiła po 10 dniach, myśleli, że wróci sama. Później trochę było aktywności, nawet czekali z klatką/klatkami. Teraz już nic. Kiedy poszłam do nich któregoś wieczoru w zeszłym tygodniu, żeby zapytać o ewentualne telefony, telefon akurat zadzwonił, facet zgłosił, że tu i tu przed chwilą widział czarnula. Tzw. rzut beretem. Ona na to: tak, sprawdzimy. Ale nie przebrała się z szlafroka i nie poszła z nami szukać. My poszliśmy, a jakże, jak co dzień. To po co ogłoszenia?
Wczoraj minął dopiero miesiąc. Już miesiąc. Co my możemy jeszcze zrobić.

Katia K. pisze:Czy ktoś z Was pamięta jeszcze Krzysia?
Może nie, bo już 5 lat minie dziś wczesnym wieczorem, od kiedy nie ma Synunia z nami... Pięć lat, przez które tyle się zmieniło. I na świecie, i w naszym maleńkim świecie. Chyba nie na lepsze...
To był piękny jesienny dzień, bardzo ciepły. Dziś też ma być ciepło.
Synuniu, jak Ci tam, za Mostem? Bo my tutaj ciągle tęsknimy...
Jedno z ostatnich zdjęć Krzysiunia, był już bardzo słaby:

Zosiuni nie ma już 24. dzień, nikt jej nie widział od zeszłego poniedziałku wieczorem, kiedy to spotkaliśmy ją niedaleko miejsca, z którego uciekła. Są jakieś zgłoszenia, nawet jedno zweryfikowałam od razu. Ale większość, o ile nie wszystkie to wychodzący Fiodor rzut beretem od obu miejsc - domu Zosi (~100 m) i mieszkania, z którego się wymknęła (~40 m) albo wolno żyjący duży kocur przy Targu.
Ogłoszenia zrywają To mnie bardzo boli. Co komu przeszkadzają, sprzątnę je od razu, kiedy stanie się cud i Zosia wróci do domu A obleśnych naklejek, które wszędzie zostawiają kibole i ochlaptusy - pełno. Strasznie mi z tym smutno i źle
W sobotę i niedzielę chodziliśmy z Krzyśkiem 3-5 nad ranem - nic, ani żywej duszy. Chodzimy też 21, wtedy można zaczepiać ludzi z psami. Pytamy, nikt nie widział, większość jest miła, mówią, że będą mieli na uwadze, że widzieli ogłoszenie.

Tutaj właścicielom Zośki wcale na kocie nie zależy. Odczytuje to jako: nie ten to inny, będzie to będzie. A może maja z głowy problem?
Moje sugestie niezbyt trafiają do właścicieli (bo nawet nie wiem, jak napisać) Zosi. Chyba po mnie nie widać, że mam prawie 20-letnią wiedze nt. kotów, ale ja nawet mojej (byłej) najlepszej przyjaciółki nie potrafiłam przekonać do osiatkowania prostego balkonu (nawet po tym, jak kot im z tego balkonu uciekł), nawet rodzina najbliższa nie bardzo chce mnie słuchać, kiedy mówię o karmieniu. Chyba jestem niewiarygodna? Bo nie wiem
Powiem Wam, że jestem wykończona tą sytuacją, nie wiem, co dalej

Pamiętamy! Kto tu zaglądał zawsze będzie pamiętał o Krzysiu[*]

Gdy my na osiedlu przed laty rozwieszaliśmy ogłoszenia o zaginięciu kotka, to ludziom nie pasowało,że im szyby na ganku oklejamy. Jedna do nas z parteru wyskoczyła i wydziera się,że dopiero myte, a taśma ubrudzi. Zapytałam czy gdy z gazowni będą naklejać informacje to też ich przepędzi? Nic nie odpowiedziała, wycofała się, ale po naszym odejściu zerwała, bo gdy wracaliśmy już nie było ogłoszenia.

Atta, czy wtedy tamten kot się odnalazł?

Po 38 dniach Zosieńka wróciła do domu!!!
Dziś w nocy planowaliśmy łapankę w miejscu, w którym od czwartku wieczorem zostawiałam jedzenie, żeby ją przyzwyczaić, trop się pojawił, a innego punktu zaczepienia od dawna nie mieliśmy.
A teraz przed 13 przyniosłam ją na rękach do domu! Dziewczyna zadzwoniła na nr z ogłoszenia, pańcia Zosiuni w pracy, więc zadzwoniła do mnie, ja byłam w domu, pobiegłam, to była Zosia

170 metrów od swoich okien, 120 metrów od okna, z którego uciekła. Łapanka miała być w innym miejscu, jeszcze bliżej, ale w druga stronę, więc w sumie blisko 300 metrów od tego miejsca, w którym teraz czekała. Na zamykanym na noc terenie, więc akcja mnie przerażała. Ale odwołujemy akcję

Bałam się, kiedy kucnęłam, że czmychnie, kiedy ją będę chwytała - nie. Że będzie się wyrywała, niesiona na rękach - nie! Zosia to teraz szkielecik, w ogóle nie czułam, że coś niosę. Bałam się, że Staś będzie na nią syczał - nie. Za to próbuje ją dosiadać, jak kocur kocicę. Dlaczego? Podobno to wcześniej się nie zdarzało.
Mam nadzieję, że dostali nauczkę i 17 razy się zastanowią, zanim następnym razem wykręcą tego typu numer: noszenie kota na rękach do koleżanki kilka bloków dalej

Dla mnie i dla Krzyśka to równo 4 tygodnie gigantycznego stresu, łażenia po nocach po śmietnikach i krzakach. Mam złotego męża, ale mu tego nie mówcie :wink: