Jego Wysokość Mieczysław I Bez Dywanu

Nie dziwię się, że Mieczu pluł, bo No-Spa jest potwornie gorzka :201444

.

Teoretycznie też mu się nie dziwię, ale mógł skubaniec docenić, że to dla jego dobra, a nie marudzić

O zmarnowanej saszetce wetyerynaryjnego Royala (która niestety też za darmo nie była

) nawet nie wspomnę. Szkoda, że no-spy nie robią w spot-onie, tak jak odrobaczenia, było by prościej. Z odrobaczeniem też przeżyłam takie hity. Wcisnęłam mu tabletkę w pysio - wypluł. Wsadziłam w gardło tak że już nie miał wyboru - zwymiotował. Rozgniotłam i wymieszałam z mokrym - nie zjadł. W końcu któraś z klientek poradziła mi żebym rozgniotła tabletkę, wymieszała z masełkiem i posmarowała mu tym łapki, bo kot nie znosi mieć brudnych łap i zaraz zliże. Cóż, Mieczysław wytarł o dywan. Bardzo starannie. Ech

Znam to

, też miałam takie przejścia, dlatego postanowiłam, że od teraz tabletki będzie podawała tylko weterynarz.

Odcinek VII Jak to się stało, że się (nie) zes...

Nadeszły Mikołajki. Radosny czas otrzymywania mniej lub bardziej wymarzonych prezentów. Jako dzieciak chciałam dostać furę słodyczy, jako nastolatka i młoda dorosła (pomimo że niewierząca już w Mikołaja) stawiałam na kasę, a obecnie... Obecnie marzyłam żeby w prezencie dostać wielką, piękną kałużę kociego moczu do kuwety. Niestety, Mikołaj chyba naprawdę nie istnieje.
Wyskoczył mi nieciekawy okres w pracy, ponad tydzień pod rząd dzień w dzień, czyli okres zmniejszonego czasu na okazywanie kotu tyle uczuć, na ile zasługuje. Bywa. Mieczysław co prawda wydaje się być bardziej ospały niż jeszcze miesiąc temu, ale jest z nim coraz lepiej - suchą karmę weterynaryjną wcina ze smakiem (chociaż saszetkami weterynaryjnego Royala dalej uparcie gardzi, mądra bestia

), udało mu się nawet zrzucić trochę tyłeczka, wrócił do spania ze mną w łóżku (na pewien czas zamienił to na samotny sen na kanapie), sikał normalnie i pięknie (w życiu bym nie uwierzyła gdyby mi ktoś rok temu powiedział, że struga kociego moczu może być najpiękniejszą melodią na świecie), słowem wszystko wracało do normy. Wracało.
W czwartek rano jeszcze sikał, potem, przyznam bez bicia, nie pamiętam. Późnym wieczorem zmieniłam mu żwirek, wlazł do kuwety, posiedział, ale efektu nie było. Czerwona lampka się zapaliła. W piątek rano - pustka w kuwecie. Wracam z pracy - znowu pustka, chociaż kot zachowuje się stosunkowo normalnie. Tylko z upływem czasu coraz bardziej biedaczyna próbował się załatwić, a wciąż nie mógł. Oczywiście no-spą wzgardził. Decyzja - jak w sobotę po powrocie z pracy nie będzie nic w kuwecie (albo jakimkolwiek innym miejscu w domu, przestałam być wybredna) to jedziemy do weterynarza. Jakoś tam nam się udało pójść spać, o dziwo Mietek całkiem spokojnie zasnął. Obudziło mnie skrobanie po kuwecie, gdzieś tak przed 4. Biedne zwierzę się męczyło, to się kładło, to próbowało sikać i tak w kółko. Udało mu się wmusić mu tą nieszczęsną no-spę (podstępnie opiplaną w maltpaście), ale po niedługim czasie i tak ją zwymiotował. Klinika w której byłam poprzednio czynna od 10, a ja znowu na 9 do pracy. I jakoś naszły mnie bardzo poważne wątpliwości, czy aby czekanie, aż z niej wrócę, miało sens. W końcu w internecie wynalazłam że poliklinika jest czynna całą dobę. Zadzwoniłam, opisałam sytuację, babeczka powiedziała, żeby przyjeżdżać, bo tyle czasu bez sikania to rzeczywiście za wesoło nie jest. No to cóż, gacie na zad, Miecio w transporter i fru w taksówkę.
Na miejscu pani go wymacała, wypytała (już mnie) i podjęła decyzję o cewnikowaniu. Jako że przytrzymywanie biedaka (chociaż i tak zgłupiojasiowanego) mi nie szło, przyszedł drugi weterynarz. Po sama nie wiem jakim czasie takiego czekania wypadało się zbierać do pracy, zresztą nie da się ukryć że szczególnie przydatna to tam nie byłam. Lekarze powiedzieli mi że niestety ale to cewnikowanie im nijak nie idzie, prawdopodobnie ma zatkaną cewkę moczową. Cóż było robić, postanowiłam że on zostaje, ja jadę. Pani weterynarz obiecała że zrobi co będzie mogła (a zgodziłam się totalnie na wszystko, byle by mu ulżyło w tym sikaniu).
Dzwoniłam do nich po 9, nie udało się go w pełni zacewnikować a dalsze pchanie na siłę mogło by uszkodzić cewkę, ale też sporo piasku przez cewnik wyleciało. Akurat był na etapie "wybudzania się", dostał mocny lek rozkurczowy, przeciwzapalny i jakiś steryd, żeby się zapalenie cewki od tego cewnika nie zrobiło. Dzwoniłam też po 10 (i bardzo się gryzę w palce, żeby znowu nie zadzwonić

) poprosić żeby jeszcze zrobili badanie moczu i biochemię. Po południu mają próbować znowu go cewnikować, jak się uda mocz do badań pobrać to zrobią, biochemia niestety najwcześniej w poniedziałek, bo w weekendy nieczynna. I teraz siedzę w pracy jak na szpilkach, czekam co będzie dalej. I mam wielką, olbrzymią nadzieję, że Mikołaj jednak istnieje...
Mały edit, jeszcze przed wysłaniem - jest po 12 a ja jestem z siebie bardzo dumna, bo nie zadzwoniłam po raz kolejny. Chociaż bardzo bym chciała...

W krótkim czasie może zdarzyć się tyle rzeczy. Po 17 odebrałam Mietka z polikliniki. Nie dali rady go zacewnikować, nie dał rady się wysikać. Babeczka powiedziała, że najlepszą metodą byłoby otworzenie pęcherza, ale ona się nie podejmie, bo nie jest chirurgiem. Zadzwoniłam do tego weta, do którego powinnam iść od początku. Może nie jest "specjalistą od urologii i nefrologii", ale jest niesamowitym fachowcem. Kazał przyjechać.
Na miejscu zrobili mu badania krwi, wyniki niestety bardzo złe. Zaczęli próbować zacewnikować - w zasadzie tam był jeden wielki kamień (a nie żaden piasek, jak pani specjalistka twierdziła). Po bardzo długim czasie zdecydowali, że dalej nie dopchną i trzeba w narkozę i od strony pęcherza. A tu nery osłabione. Podjęli ryzyko, udało się go zacewnikować. Wyczyścili pęcherz z całego kamienia. Niestety, nie jest on w dobrym stanie.
Na chwilę obecną jest cewnik, są antybiotyki do podawania, nadzieja też jest. W sumie wiele mi nie pozostało - wysikać go co jakiś czas (cewnik z koreczkiem) i wierzyć, że się uda.
To tyle.

Ściskam mocno kciuki za Miecia :ok:

.

Trzymajcie się, będzie dobrze...musi być dobrze...

Wielkie dzięki Dziak Ruto

Mieczysław... żyje, póki co to już dobra informacja. Jako że jest ciągle straszliwie ospały to nie miał siły jeść ani nawet pić (chociaż postęp już jest, doczłapał do swojej miseczki z wodą, bo tą którą mu położyłam obok legowiska wzgardził, ale napić się nie dał rady) więc zawiozłam go do weterynarza na nawadnianie. Od razu dostał antybiotyk i lek przeciwbólowy. Po powrocie do domu go odkorkowałam - jakieś 3/4 podkładu Seni, aż nie chciało się dalej wchłaniać. Wet mówi, że to bardzo dobrze i żeby go otwierać jak najczęściej.
Jutro niestety muszę już iść do pracy, chociaż i tak wpadnę w połowie żeby go wysikać. Wet mówił że ewentualnie mogę go zamknąć w łazience z otwartym cewnikiem, jeszcze nie zdecydowałam, czy tak aby nie zrobię.
I cóż więcej, pozostaje czekać.

Przekaż Mieciowi, że jest mega dzielnym męcizną i przytul go mocno ode mnie.
:201461

Mieczysław został wymiziany i wyprzytulany, na ile to możliwe i bardzo Ci Ruto dziękuje

Niedziela się skończyła moim kolejnym atakiem paniki. Kilka lat temu sterylizowałam psa i weterynarz powiedział że z uwagi na szwy na brzuszku przez kilka dni nie powinna skakać, czy nawet chodzić po schodach (pies gabarytów przypodłogowych). Tymczasem w niecałą dobę po operacji Mieczysławowi znudziły się wszelkie odmiany wylegiwania się na ziemi, skutkiem czego wskoczył na kanapę, niemal przyprawiając mnie o zawał. W nocy sikałam nim co 2-3 godziny, uzyskując już bardziej różowy niż czerwony mocz.
Ale się wystraszyłam że będzie chciał skakać na pralkę, która jest wyższa, jeszcze sobie fizdeusz krzywdę zrobi. Więc na wszelki wypadek zostawiłam go w pokoju i wpadłam w połowie pracy go otworzyć. Zawał numer dwa - wskoczył na parapet. Nie wiem czy to wina tak długiego czekania na otwarcie, ale mocz znowu był bardziej krwawy. Ten całkiem po pracy też. W dodatku Mieczysław sfochany, bo już chcąc nie chcąc założyłam mu kołnierz. Nie taki plastikowy, tylko materiałowy, ale i tak utrudnia mu życie. Pojechaliśmy na kolejną porcję nawadniania (coś czuję, że on znienawidzi swój transporter...). Uspokoili mnie - niech sobie skacze jak lubi. To jeszcze powiedziałam, że w kuwecie była jakaś mała plamka (mam już taki nawyk że za każdym razem jak jestem w łazience zaglądam do kuwety). Ja przerażona, ze może cewnik nieszczelny czy coś, a wet się cieszy, że to dobrze, znaczy, że z tą cewką nie jest tak tragicznie. Ale żaden z lekarzy na moje stwierdzenie że "no jak już zaczął jeść, skakać, jakiś żywotniejszy jest, to chyba już będzie żył" nie odpowiedział że tak...
Noc znowu taka sama - śpimy razem na podłodze, żeby nie spadł z łóżka (zdarzało mi się niechcący go przez sen zepchnąć), co jakieś 2,5 godziny otwieramy cewnik. Powinnam z ciekawości podliczyć, ile podkładów już zasikał. Dobrze, niech leje.
Ach, odkryłam też, co z tym piciem. Bo jak wróciłam z pracy to miseczka z suchym opróżniona (chociaż za wiele mu nie dałam, ot, parę granulek) a wody ile było wlane. Wieczorem się zaczęłam przyglądać, przyglądać aż zrozumiałam - to nie to, że Mietek nie chce pić. To kołnierz go krępuje! Testowo postawiłam miseczkę na odwróconym garnku, żeby się nie musiał pochylać. Dorwał się do niej jak oszalały, po czym z pełnym zadowoleniem zaległ na kanapie (no dobra, może nie pełnym, bo czy można być w pełni szczęśliwym nie mogąc polizać się przez głupi kołnierz po torbie?

). Jak dziś wrócimy od weta to będę testować, czy mokrego nie jadł bo nie sięgał, czy nie smakowało ;]
Dziś wyłożyłam mu łazienkę podkładami, zabezpieczyłam pralkę, wstawiłam michy i tam go zaniosłam. Dorwał się do suchego z takim entuzjazmem że nawet nie zauważył jak wyszłam, kochany koteczek ;]
No i niby jest lepiej, niedługo mają mu ściągać cewnik (ha, pozbędziemy się kołnierza ^^ ). Ale i tak póki weterynarz nie powie, że będzie żył, to się chyba nie uspokoję.

Proszę o raport z frontu

.

Przystojny ten Mietek

Raport wojenny nadchodzi

W czwartek (11.12) weterynarz wyjął w końcu Mietkowi cewnik. Mocz do tego czasu zrobił się już ładny, tylko lekka domieszka krwi, a nie sama krew. I zaczął koniec końców tego Royala weterynaryjnego jeść, chociaż bez jakiegoś ekstra szczególnego entuzjazmu. Ale już grzyb, grunt, że w ogóle. Weterynarz uprzedzał że pęcherz może w ogóle nie podjąć pracy, a nawet jeśli podejmie, to że bidny kot może trochę posikiwać po domu.
Ale b był dzielny, kochany, żadnych wpadek poza kuwetą. I zaczął sikać imponująco często, na zasadzie poleżałem godzinę na kanapie - to dobry powód, aby iść do kuwety. I rzeczywiście, czasem po ledwie kilka kropelek, ale leciało.
W poniedziałek rano zadowolona dzwoniłam do weterynarza, który powiedział, że wróciliśmy z długiej podróży, ale i tak prosił, żebym go przywiozła do obmacania. I tak też plus minus w poniedziałek kot trochę mi oklapł - zrobił się nieco mniej żywotny, nie wykazuje jakiegoś szczególnego zainteresowania zabawkami. No i dziś pojechaliśmy.
W międzyczasie zauważyłam, ze chyba szew na brzuszku trochę się rozchodzi. Na szczęście to ponoć nic ważnego, strasznego i szkodliwego. Gorzej, że ma temperaturkę za wysoką, prawie 40 stopni. I pęcherz po macaniu jeszcze nie do końca taki, jaki powinien być. macali, badali, pytali, stanęło na tym, że zapalenie pęcherza. Znowu antybiotyki w zastrzykach, w niedzielę do kontroli.
Innymi słowy Mieczysław dba o to, żeby mi się nie nudziło

Ale i tak jest najcudowniejszym kotem na świecie

Przycupnę tu

Powiadają: "Co się polepszy, to się popieprzy".

Kciuki za Mietka :ok:

.

Jego Wysokość Mieczysław I Bez Dywanu

Kto przegląda forum