Rysia/ Julian nie żyje, chyba sobie nie radzę :(

Dzięki za słowa pocieszenia. Rozkleiłam się na aniołku...

Ciężko tak bez niego, łapię się ciągle na tym by pilnować czy drzwi zamknięte, zerknąć czy nie siedzi w progu albo Ryśka do niego nie zagląda bo się nigdy nie dogadali.

Niby wiem że dla niego lepiej bo już nie cierpi, że 16lat to był piękny wiek,ale...
To chyba jeszcze długo będzie boleć.

Wiem, jak boli...
Swojego ukochanego kota straciłam w zeszłym roku. Rak.
Nadal płaczę...
Dlatego wiem.
Trzymaj się dzielnie.
Wspieram duchowo.

Bardzo współczuję straty Juliana.
Życzę dużo, dużo siły.

Współczuję bardzo straty kolejnego przyjaciela.

Pobiegły za moim Guciem Twoja Sara i Julian.
Przytulam mocno.

Smutno tak bez Juliana...

Rysia próbuje się uwijać za dwa koty.

Ale to nie to samo...

Ventrue1 dopiero przy Twoim wpisie na wątku Jennego dowiedziałam się co Cię spotkało. Strasznie mi przykro i bardzo Ci współczuję, Jenny był ze mną krócej bo lat 13, stanowczo za krótko.
Jakiego raka miał Julianek?

Nie pamiętam już nawet jak dokładnie określono ten typ, byłam w takim szoku :/
Ale umiejscowiło się paskudztwo pod żebrami i ponaciekało na organy...
Do tego stopnia że Julianek już nawet jeść nie mógł normalnie, tylko pił i walczyliśmy z Convem...

W dodatku nie było wcześniej żadnych objawów, wyszło to nagle.
Najpierw wyglądało jak niewielka infekcja bo kichał, lekko się ślinił, nic niezwykłego bo tak miewał czasami. Dostał leki, ale dalej coś rzęziło i nie przechodziło, stracił apetyt i nagle przestał jeść. Myśleliśmy że bolące gardło albo coś, był karmiony na siłę (o dziwo nie zwracał), pił bez problemu sam...
A potem nagle TO.
Już nawet nie było co go otwierać, w stanie w jakim był nie wybudziłby się z narkozy...
To było jak wyrok.

Spędziliśmy ostatnie dni razem,właściwie cały czas.
Szczęście w nieszczęściu że mój organizm domyślnie złapał grypę i dostałam 1,5 tygodnia L4. Inaczej całymi dniami byłby biedny sam...
Jeszcze sobie popatrzył na słoneczko jak był ładny dzień bo wynosiłam go na rękach w kocyku na dwór. Cieszył się bardzo, mrużył oczka bo nie mógł już nawet mruczeć...

Umarł mi na rękach, do końca zaciskając łapkę na moim palcu. Robił tak odkąd stracił możliwość mruczenia...
Jutro będzie miesiąc...

Siedzę w pracy i ryczę.

Przypomniałam sobie...

Może to głupie, ale przyśnił mi się dzień przed swoją śmiercią.
Widziałam kota, dużego burego kocura który wiedziałam że kiedyś był mniejszy i czarny. Niestety nie widziałam jego oczek, ale wiedziałam że to on...
Robił to samo co Julian całe życie- strzegł mnie i strzegł domu.
Pamiętam jaka zdziwiona byłam w tym śnie że widzę kota którego nie powinno tam być, a który nagle wrócił... Wrócił do domu i pilnował.
To było jak zobaczenie kogoś bliskiego po długim czasie...

Myślę że to nie był przypadek z tym snem bo zawierał on wiele ciekawych elementów na które psychologia miałaby swoje wytłumaczenie...
Następnego dnia Julian odszedł.
Teraz czekam na moje futro które wróci z powrotem...
Pewnie bure. I duże.

Czytałam to i też się popłakałam. Ja w miejsce Jennego adoptowałam kociaka, ale to nie to samo. Nawet nie liczyłam że zastąpi mi Jennego, zrobiłam to że tak powiem z litości. Trzeba było szybko podjąć decyzję bo miał być wywieziony w Polskę do jakiegoś przytuliska dla kotów. Ale nadal czekam na Jennego, wiem że pewnego dnia sam mnie odnajdzie. Ty dostałaś bardzo cenną wskazówkę, trzymaj się tego, twój Julian będzie bury, to już coś.
Ból trzeba przetrzymać, Ty straciłaś jeszcze Sarę, pamiętam to było mniej więcej w czasie kiedy umierał mój ukochany Jenny.Już pół roku a mi się wydaje jakby to było wczoraj. Trzymaj się kochana, Julian miał u Ciebie szczęśliwe życie, to jedyne pocieszenie i odszedł przy osobie którą kochał całym swoim kocim serduszkiem:)

Mija dokładnie miesiąc jak umarł...
Tęsknię....

Trzymaj się..

I pogłaszcz czasem Rysię, ona nic nie rozumie, a widzi, że coś jest mocno nie tak

Nie jest Julianem, ale ...

Rysię głaszczę non stop.
Tylko tuż po śmierci Juliana miałam odruch odrzucenia jej. Szybko zrozumiała jak podniosłam głos na nią gdy podeszła że to ta chwila kiedy należy uciec i się schować bo człowiek w tym stanie potrafi być niemiły.
Wstyd mi że nafuczałam na własnego kota, ale nie zrobiłam jej nic poza tym.
Myślę że zadziałał mechanizm obronny- Rysia prawdopodobnie w poprzednim domu czasem dostała. Tak podejrzewam z jej początkowego zachowania.
Wyszła po 2 godzinach jak ochłonęłam trochę. Próbowała mruczeć...

Teraz usiłuje robić za dwa koty i chodzi za mną jak pies. Właściwie mnie nie odstępuje na krok jak jestem w domu. To dobra kocica.
Zasługuje na dobre życie.

Trzymajcie się...
A co do Rysi, czy robiłaś jej test Fiv/Felv? Nie żebym sugerowała, że coś jest nie tak, ale sprawdziłabym, skoro ona tak łatwo łapie infekcje
Choć z drugiej strony mam kotę bezwirusową, która świerzbowca potrafiła złapać od zamkniętego tymczasa i to następnego dnia po wprowadzeniu już miała pierwsze objawy, a tasiemca złapała nie wychodząc ani nie mając kontaktu z żadnym kotem z zewnątrz

Przyznam że nie robiłam jej testu, ale szczerze wątpię aby miał być pozytywny- to kot z hodowli, który jak z niej wyszedł nie miał kontaktu z innymi kotami.
Raczej chyba wątpliwe aby dożyła wieku 5,5 roku w stosunkowo dobrym zdrowiu gdyby miała Fiv/Felv?

Chociaż pewnie wszystko możliwe.
Przemyślę test przy kolejnej wizycie.

Rysia/ Julian nie żyje, chyba sobie nie radzę :(

Kto przegląda forum