Sabinki, Molly i zuza - Molly odeszla :(

zuza pisze:Nie wiem, czy to te doswiadczenia zmienily to, ze potrafie sie cieszyc tym, co dobre tak na maksa?

Prawdopodobnie. No i unikasz efektu: "Gdybym wiedział że dziś będzie tak okropnie, byłbym szczęśliwy wczoraj".

Gretta pisze:
zuza pisze:Nie wiem, czy to te doswiadczenia zmienily to, ze potrafie sie cieszyc tym, co dobre tak na maksa?

Prawdopodobnie. No i unikasz efektu: "Gdybym wiedział że dziś będzie tak okropnie, byłbym szczęśliwy wczoraj".

Macie rację :ok:

Ale tego trzeba się nauczyc, a wcale łatwo nie jest ....
Sama uczę się takiego podejscia do zycia ... ciągle się uczę .... raz mogę dac sobie 5, a raz 2 (brak ocen najwyższych i najniższych)

Ja nie wiem, czy tego da sie nauczyc, bo sie chce... Raczej podejrzewam, ze nabywa sie tego wskutek sponiewierania przez zycie. Moze niektorzy sa tacy z natury tez.

W kazdym razie u mnie to tak nie dzialalo. Z roznych wzgledow dlugo nie bylam szczesliwa, potem bylam ogromnie i wtedy spadlam w otchlan rozpaczy jak to mawiala Ania Shirley. Wyszlam z niej inna niz przedtem... Ale to zadna moja zasluga ani wina. Tak sie po prostu stalo.

Szara chyba jeszcze nie zalapala, ze Molly nie ma. Bialas wie. Kilka razy zajrzala do transportera, wzdychala. Ale najbardziej mysle sobie, ze przekonuje mnie to, ze wachala ja po uszach te dwa ostatnie dni, a od razu jak wrocilam z lecznicy objela znow w posiadanie (z czasie przed Molly) parapet i krzeslo. Wieczorami zas chodzi i medzi, bo nie ma sie z kim bawic...

Nie da się uniknąć cierpienia. I koniec. Kropka.
A ono zawsze zmienia człowieka.
Zuza, tak czuję, że znajdziesz dla Szarej i Białaska rozwiązanie, jak przyjdzie czas i będziesz gotowa. :ok:

[']

Zuza, współczuję
dałaś jej to co mogłaś najlepsze, prawdziwy dom
ja też miałam 2 koty z białaczką - one niestety nie żyją długo, wet mi powiedział że średnio 2 lata
na to nie mamy wpływu ale na to jak je przeżyją - już tak
Molly miała dobre życie u Ciebie

Zuza masz racje takie doswiadczenia pokazuja ilu rzeczy nie wiemy o sobie, i ucza innego spojrzenia na swiat.

Dzieki Dixiemu wiem ze nic nie dzieje sie bez przyczyny... i nauczylam pozwlac sobie na bledy.... i staram sie nie obwiniac siebie... i nie gdybac co by bylo gdybysmy nie wiem wczesniej zmienili weta... nauczylam sie dopuszczac do siebie to ze podejmujemy wlasciwe decyzje w danej chwili w danym momencie.... i nie mozna miec do siebie pretensji o ta czy tamta decyzje.Kiedys bylo mi trudno...

Takie ekstremalne sytuacje zyciowe duzo pokazuja nam o samym sobie. Daja w 4 litery ale z drugiej strony.... pokazuja ze mozna isc inna droga...

Koty czuja, wiedza.... wiedza nawet ze kot odchodzi.... Kiedys Pixie non stop zaczepial Dixigo... byli nierozlaczni... gdy Dixie zaczal chorowac, Pixie sie wycofal. Zupelnie zaniechal zaczepiania go.... wrecz unikal.... dziwnie sie na to patrzylo. Pixie posmutnial... czul... ale ... to co bylo mega... gdy z Dixiem bylo zle, poczas pierwszego rzutu... gdy zmienilismy weta... i ... gdy sadzilismy ze Dixie nie przezyje nocy.... nie spalismy my... i nie spal Pixie.... czuwal. Na kazdy szum Dixiego w kuchni.... albo jak w szafie (dwie jego chorobowe "kryjowki") ... Pixie odwalal "swistaka". Czuwal tak samo jak my.... to bylo niesamowite....

Jak wrocilismy bez Dixiego... wiedzial... "nie pytal" ale wiedzial... byl z nami... siedzielismy cala 3 przytuleni... i ... to bylo takie... Pixie po tym sie zmienil.... jego te 2 miesiace walki o brata tez wymeczyly... zmienil sie...

Koty sa cudowne.... empatyczne... sa genialnymi odbiorcami "uczuc"... maja swoiste radary...

PixieDixie pisze:Zuza masz racje takie doswiadczenia pokazuja ilu rzeczy nie wiemy o sobie, i ucza innego spojrzenia na swiat.

Dzieki Dixiemu wiem ze nic nie dzieje sie bez przyczyny... i nauczylam pozwlac sobie na bledy.... i staram sie nie obwiniac siebie... i nie gdybac co by bylo gdybysmy nie wiem wczesniej zmienili weta... nauczylam sie dopuszczac do siebie to ze podejmujemy wlasciwe decyzje w danej chwili w danym momencie.... i nie mozna miec do siebie pretensji o ta czy tamta decyzje.Kiedys bylo mi trudno...

Takie ekstremalne sytuacje zyciowe duzo pokazuja nam o samym sobie. Daja w 4 litery ale z drugiej strony.... pokazuja ze mozna isc inna droga...

Koty czuja, wiedza.... wiedza nawet ze kot odchodzi.... Kiedys Pixie non stop zaczepial Dixigo... byli nierozlaczni... gdy Dixie zaczal chorowac, Pixie sie wycofal. Zupelnie zaniechal zaczepiania go.... wrecz unikal.... dziwnie sie na to patrzylo. Pixie posmutnial... czul... ale ... to co bylo mega... gdy z Dixiem bylo zle, poczas pierwszego rzutu... gdy zmienilismy weta... i ... gdy sadzilismy ze Dixie nie przezyje nocy.... nie spalismy my... i nie spal Pixie.... czuwal. Na kazdy szum Dixiego w kuchni.... albo jak w szafie (dwie jego chorobowe "kryjowki") ... Pixie odwalal "swistaka". Czuwal tak samo jak my.... to bylo niesamowite....

Jak wrocilismy bez Dixiego... wiedzial... "nie pytal" ale wiedzial... byl z nami... siedzielismy cala 3 przytuleni... i ... to bylo takie... Pixie po tym sie zmienil.... jego te 2 miesiace walki o brata tez wymeczyly... zmienil sie...

Koty sa cudowne.... empatyczne... sa genialnymi odbiorcami "uczuc"... maja swoiste radary...

Dokładnie TAK, miałam podobne obserwacje, gdy zachorowała Tinka ... ona była rezydentką i wszystkich ustawiała do pionu, stado schodziło jej z drogi, ale sytuacja diametralnie sie zmieniła gdy Tinusia zachorowała ... one były blisko niej ... na zmianę jakby miały dyżury

Tinusia miała ulubiony hamaczek, z ktorego korzystały tez inne koty (gdy rezydentka na nim nie spoczywała), po jej odejsciu żaden kot na nim się nie położył :roll:

po 3 miesiącach oddałam hamaczek ...

Dotarłam i do Ciebie.

Jeszcze raz - tak bardzo mi przykro z powodu Molly.

Tym bardziej, że mierzę się z bliską stratą mojej Neski.

zuza pisze:Jest mi oczywiscie smutno. Ale mam te wlasciwosc, ze potrafie cieszyc sie tym, co bylo. Ogladanie zdjec, filmikow, mowienie o niej mnie nie przygnebia, tylko wzrusza i dobrze mi robi.

Bardzo Ci zazdroszczę, ja tak nie potrafię. Tzn. sądzę, że nie potrafię. Po śmierci mojej suki, z którą spędziłam sporą część dzieciństwa i wczesną młodość, otrząsnęłam się dość łatwo (w każdym razie tak mi się wydaje z perspektywy czasu). Owszem, było mi źle, płakałam, nie mogłam spać w nocy, ale to trwało... nie wiem, może z tydzień, dwa? Myślę sobie, że to dlatego, że Czika była w równym stopniu moja, co moich rodziców i ta żałoba jakoś się rozłożyła na kilka osób, a poza tym Czika - jak na sporego psa - żyła dość długo, bo 16 lat. A Nesca jest tylko moja.

I ma dopiero 12 lat...

Gretta pisze:No i unikasz efektu: "Gdybym wiedział że dziś będzie tak okropnie, byłbym szczęśliwy wczoraj".

Albo - w innej wersji - "kiedyś byłam taka szczęśliwa, ale o tym nie wiedziałam". Taaak, typowa ja.

Zuza, bardzo mi przykro...

[*]

Sabinki spokojne. Szara znow sie zaczyna bawic, ona jednak nie umie sie pogodzic z obecnoscia innych kotow w domu poza Biala... A Bialas odpoczywa.

A mnie dziwnie tak w srodku...

Masz o kogo dbać, Zuza

Dziewczynki będą tylko wdzięczne za Twój uśmiech.

Zuza, kilka dni temu zmieniłaś zdjęcie w awatarze.Wydaje mi się, że już gdzieś widziałam Twoją twarz. O ile to Ty oczywiście... Uściski dla Szarej i Białaska. :201461

To ja, moglas widziec moja fotke tutaj albo na fejsie.
wkleje wieksze

Dziękuję.
Nie bywam na fejsie.
Widziałam Cię gdzieś w realu. :mrgreen:

W canfelisie? Juz od dawna mysle o napisaniu na transporterach miau.pl tudziez zuza, ale wciaz to jakos w sferze planow...
Znaczy moglysmy sie widziec jeszcze w jakims sklepie, na jakiejs akcji legionowej, ale to wtedy bardziej pewnie stroj bys pamietala niz twarz.

Co zagladam na fotosika to Molly widze.
Slicznotka aksamitna.

Sabinki, Molly i zuza - Molly odeszla :(

Kto przegląda forum