Kardamon i przyjaciele (od s. 50) Zojka w DS (od 93)

Pewne małe, bure, zezolkowate stworzonko wskoczyło mi dziś na ramię, kiedy jadłam kolację. I siedziało tak sobie jak papużka. Potem wlazło łapkami do talerza i próbowało ukraść mi kotleta. :1luvu:

Fiodorek [*]19.11.2014

hanelka pisze:Pewne małe, bure, zezolkowate stworzonko wskoczyło mi dziś na ramię, kiedy jadłam kolację. I siedziało tak sobie jak papużka. Potem wlazło łapkami do talerza i próbowało ukraść mi kotleta.

hanelka pisze:Pewne małe, bure, zezolkowate stworzonko wskoczyło mi dziś na ramię, kiedy jadłam kolację. I siedziało tak sobie jak papużka. Potem wlazło łapkami do talerza i próbowało ukraść mi kotleta.

eeeetaaaam, łatwa ta zagadka :mrgreen:

Klara już sama do mnie przychodzi na głaskanki. Nie żeby mi się zaraz pakować na kolana. Nie, nie! Ale lubi być w zasięgu ręki. Coraz bardziej też podoba jej się branie na ręce. Przytula się wtedy i mruczy. Świat z góry wygląda całkiem przyjaźnie.
Jednak co dzień rano musi sobie od nowa przypominać, że wcale się mnie już nie boi, a nawet trochę lubi. Zazwyczaj odzyskuje pamięć przy śniadaniu. To samo wieczorem, gdy wracam z pracy. Miska czyni cuda. :mrgreen:

Klara sama już sobie zasiada na tapczanie.

Głaszcz mnie, głaszcz... nie przestawaj...

Ej! No! Ty! Hej! No co ty! Nie zabieraj łapy, no! Głaszcz mnie jeszcze! Szybko! No!

No!

Przepraszam na chwilę...

I jeszcze taki sobie luzik...

hanelka pisze:Klara już sama do mnie przychodzi na głaskanki. Nie żeby mi się zaraz pakować na kolana. Nie, nie! Ale lubi być w zasięgu ręki. Coraz bardziej też podoba jej się branie na ręce. Przytula się wtedy i mruczy. Świat z góry wygląda całkiem przyjaźnie.
Jednak co dzień rano musi sobie od nowa przypominać, że wcale się mnie już nie boi, a nawet trochę lubi. Zazwyczaj odzyskuje pamięć przy śniadaniu. To samo wieczorem, gdy wracam z pracy. Miska czyni cuda.

Klara sama już sobie zasiada na tapczanie.

Głaszcz mnie, głaszcz... nie przestawaj...

Ej! No! Ty! Hej! No co ty! Nie zabieraj łapy, no! Głaszcz mnie jeszcze! Szybko! No!

No!

Przepraszam na chwilę...

I jeszcze taki sobie luzik...

aaaaleeee słodki fotoreportaż :1luvu:

hanelka

, normalnie kofffaaammmm Cię :oops:

hanelka pisze:Pewne małe, bure, zezolkowate stworzonko wskoczyło mi dziś na ramię, kiedy jadłam kolację. I siedziało tak sobie jak papużka. Potem wlazło łapkami do talerza i próbowało ukraść mi kotleta.

Ja rozumiem, że kota trzeba jakoś oswoić, ale żeby takie rzecze

Wspaniały fotoreportaż

Ja też Cię koffffam, hanelko! :1luvu:

Dziś Zojeczka pojechała do swojego domku. Na miejscu wystawiła łepetynkę z transporterka, rozejrzała się i poszła zwiedzać. Najpierw na przykurczonych nóżkach, ale odważnie i z minką niezależną. Głównie tereny podłóżkowe na początek. Potem nogasy wyprostowały się, a wszędobylski nochalek zaczął wściubiać się wszędzie. Duzi bardzo sympatyczni. „Zezwierzęceni” w najlepszym znaczeniu tego słowa. Zwierzęta UMIERAJĄ, a kotka ma WYRAZ TWARZY. Bądź szczęśliwa, Słoneczko! :1luvu:

Strasznie się pusto zrobiło w domu... Bardzo się cieszę, że ma swój wspaniały dom.
Ale nic na to nie poradzę, mam dziurę w sercu. Idę ryczeć.

Zojka. Ostatnie zdjęcia u mnie. :1luvu:

**Adopcje: 12 >>**

To dzisiaj ja tobie po towarzyszę i przytulę.
Dziury,dziury i dziury nam zostają po nich.Boli jak diabli.

Zojeczko ,bądź szczęśliwa :ok:

Ja także ryczę i z żalu i z radości.Ciężko człowiekowi na duszy,kiedy musi rozstać się z istotą,którą się pokochało.Mnie także serce bolało,kiedy oddawałam dwa małe kocurki,które wyleczyłam,zaszczepiłam i przez miesiąc doglądałam.Rekompensatą było to,że znalazły wspaniały domek i są razem.Pani która je zaadoptowała chciała wziąć tylko jednego,ale kiedy je zobaczyła nie mogła się zdecydować,bo obydwa były prześliczne,więc wzięła obydwa.Ja byłam szczęśliwa,że nie zostały rozdzielone,wreszcie to rodzeństwo.Mam kontakt z tą panią.Jest szczęśliwa,że podjęła taką decyzję.Hanelko,nie płacz,powinnaś być szczęśliwa Zojki szczęściem.Co do mojejChmurki to dzisiaj też ma chyba trochę gorszy dzień,bo prawie cały czas noska nie wyściubia ze swojej kryjówki.Mało jadła,dużo za to piła,ale już tak się nie martwię,bo wiem,że jutro będzie lepiej.Guzik,wcale nie będzie lepiej,bo o godzinie 16.00 przychodzi wet,zadaje jej ból i zabiera do kliniki.Tłumaczę sobie,że to wszystko dla jej dobra.Poprawa na zdrowiu jest,widzę to,ale jeszcze potrzeba czasu,ponieważ choroba powstała dawno temu.Jak przeżyję jutrzejszy dzień to pewnikiem, jeszcze pożyję. :roll:

Pożyjesz, pożyjesz. Nie masz wyjścia. Musisz. :mrgreen:

Toż jestem szczęśliwa. Jak diabli. Naprawdę, nie zostawiłabym kota, gdyby cokolwiek było nie tak.
Ino sercu żal i tęsknica straszna... :placz:

Jutro ok. 16 będę z wami.Juliśka musisz być silna, aby Chmurka nie wyczuła ,że coś się święci.Z całego serca wam kibicuje i jestem myślami z wami. Chmurka trzymaj się .!!

Hanelko, my to lubimy sobie popłakać, lubimy... :roll:

Cieszę się, że Zojeczka znalazła swoich Dużych. Nie smutaj się Hanelko!

Kardamon i przyjaciele (od s. 50) Zojka w DS (od 93)

Kto przegląda forum