Dwie Dziewczyny, Pan Pers, Rambo bezogoniasty i Jamniś. cz.3

Witaj Zuziu. Ja chyba bym też dostała zawału już nie raz jak by mi kot uciekał. Mili się czasem wymknie na klatkę i jak leci to góry to pół biedy bo do 4 pietra dojdzie i staje, a jak zlatuje na dół to zawsze sie boje ze piwnica bedzie otwarta i zniknie mi kotek

Ale i tak wytarmoś łobuza i resztę futer

Uffff ..... można faktycznie zejść na zawał przez tego Rambusia .... :strach:

Nie dla mnie ..... koty wychodzące ... za nerwowa jestem :mrgreen:

Zuziu, współczuję

Witam wieczornie i jeszcze wtorkowo! :1luvu:

Dobrej nocki! :1luvu:

Dobrej Ewuś :1luvu:

No widzicie same, co ja mam z tym kocurkiem...
Rozmawiałam ze znajomą, która ma od lat koty, podobnie jak ja, przygarniaczki:)
Powiedziała mi, że Cudak już taki jest i że mam mu pozwolić żyć swobodnie

Może pożyje krócej, ale tak jak on chce...
Po tym co usłyszałam.........jestem chora.........
Nic już nie wiem, nic nie rozumiem...
Najchętniej bym sobie strzeliła w łeb...
Ale narazie nie mogę, mam pod opieką Bęcwała i resztę gnojków, nie wspominając o pieśniarzu z pod altany...

Zuziu - niestety niektóre koty są takie bardziej wolnościowe.
Miałam mojego ukochanego Kocura. Urodził sie na wsi , TŻ przywiózł go do Poznania jako zupełnego maleńtasa z niebieskimi oczkami , a juz walczącego o kawałek kiełbasy. Zwykła wiejska opowieść - kotka zginęła pod samochodem, siostra TŻta wywiozła kocie dzieci do swojej matki do sąsiedniej wsi , bo tam dużo kotów. TŻ upatrzał sobie innego kociaka, ale maluch rano nie żył. Więc wziął tego , który został.
Kocur trafił do mnie 03.06.2003 - dzień głosowania za przystąpieniem Polski do UE.
Nie będę tu pisać, co z tym kotem przeszłam, bo on miał wszystko - pchły, wszy, świerzbowca, robale.....Zaczął wychodzić jak miał ok pół roku. Jak miał 8 mies , musiałm przenieść się do ciotki po udarze, do blokowiska. Kocur ze mną, bo TŻ w tym czasie też pojechał do swojej Mamy.
Kocur nie był wykastrowany , zarabiałam wtedy grosze, a był tak kochany, że nie znaczył. Męczył się w tym maleńkim meszkaniu, nie miał apetytu, wszystko w ząbki kłuło, trochę się pobawił - wszystko.
Na początku wychodziłam z nim na spacery na smyczy, ale mój system pracy nie pozwalał na regularne spacery. Dwa razy uciekł po rusztowaniach / 4 piętro / , bo Ciotka otworzyła okno. Co przeżyłam ściągając go z tego rusztowania - to moje.Mieszkaliśmy tak dwa i pół roku- do śmierci ciotki.
Pierwszego dnia , gdy zamieszkaliśmy tu , gdzie teraz , Kocur oszalał z radosci.
Zuziu , kot, który miał wówczas ponad trzy lata, w ciągu paru tygodni urósł, zmężniał , odzyskał apetyt i chęć życia. Ważył ponad 8 kg, a nie było w tym nawet mm tłuszczu. Owszem , czasem znikał, był niezależny....No ale swoja wolnościa długo się nie nacieszył :cry:

Pod koniec 2008 roku zaczął koczować w domu, cieszyliśmy się , że kot się ustatkował i śmialiśmy , że pewno ostra zima idzie. Potem zaczął chudnąć, więc do weta. Diagnoza - nowotwór w gardle.
To była juz ta ostateczna diagnoza, po podejrzeniach zatrucia ipt itd
W momencie tej ostatecznej diagnozy , kiedy zobaczyłąm co bidne kocie ma w gardle / już nawet ślinki nie mógł przełknąć /, mój świat się zawalił. Decyzja była tylko jedna. :cry:

Minęły cztery lata , a ja wciąż się obwiniam......Ale to było cos , co spotkałoby go także w domu....Moze zauważyłabym wcześniej.... Ale nic by to nie zmieniło......

Mam tylko jedno pocieszenie - które zresztą przekazały mi moje dzieci / dorosłe wszak i zakocone / -że Kocur żył krótko, ale był szczęśliwy.
Zauważ - czasem nawet w ogłoszeniach adopcyjnych fundacji jest wzmianka - do domu wychodzącego. Po prostu takie koty też są. i rozsądni kociarze / nie nawiedzeni / to akceptują.
Bo to oni odchorowuja śmierć najbliższego stworzenia, obwiniaja się o nią.
Parę razy w tyg umieram ze strachu , gdzie to moje łajzy są / dziś cała trójca śpi , bo leje niemiłosiernie /.

Nie wiem , Zuzka na prawdę nie wiem.....Woliera to cudowna rzecz - żeby koty miały namiastkę wolności .Ale nie wszystkim ona wystarcza.

Przepraszam , że tak się u Ciebie rozpisałam i wywnętrzyłam. Jak co , to daj mi bana :mrgreen:

Witajcie Dziewczyny :1luvu:

Izuś:)
Mądrze mówisz...

Teraz wyjeżdżamy na cały dzień, wieczorkiem wrócę na miau, to odpiszę...
Rano Cudaczek znowu odwalił numer....

Do wieczorka!

Do wieczorka Zuziu :ok:

Juz jestem ciekawa co ten Artysta znów zmalował

No nie

Rambuś model z Ciebie :wink:

AnnAArczyK pisze:Witajcie Dziewczyny

Izuś:)
Mądrze mówisz...

Teraz wyjeżdżamy na cały dzień, wieczorkiem wrócę na miau, to odpiszę...
Rano Cudaczek znowu odwalił numer....

Do wieczorka!

Duża ty pisz kryminały potrafisz rozbudzić ciekawość :wink:

zaintrygowała wszystkich pofrunęła :lol:

Cześć dziewczyny :piwa:

Cześć Wam:) :piwa:

Już wróciłam:)
Izka, nie dam Ci bana bom chitra kobita jest :ryk:

Nie ma za co bana dawać, tak pięknie napisałaś o swoim Kocurku...
I nasunęła mi się taka myśl...
Może Kocio przeczuwał chorobę? :roll:

Dlatego tak bardzo pragnął swobody, chciał zdążyć nacieszyć się życiem?
Wiem...głupio myślę

, ale...widać chciał żyć po swojemu i żył...dzięki Tobie...Ty mu to dałaś...
I choć krótko to Był Kotem Szczęśliwym...
A choroba....cóż...dopada każdego...czasem śmiertelna i na to nie ma recepty...

A nasz Cudaczek jest taki sam...
Gdy go trzymam w domu kocio płacze...miaukoli, chodzi z lekko otwartym pyszczkiem, ociera się o nogi, wskakuje na szafki, jednym słowem jest bardzo niespokojny.
Gdy otworzę drzwi, kocio natychmiast znika za nimi.
Na troszkę układa się na tarasie, poleży na parapecie, na leżakach, pobiega po ogrodzie, pobawi się z Żuczkiem a za chwilę jamniś gania sam i szuka kota...

Dzisiaj rano też wybiegł do ogrodu, piesio za nim, za chwilę mąż zobaczył, że Żuczek stoi na środku sam.
Już wiedział, że kocio zwiał.
Poszedł za nim, a on wędrował za...żabą:)
Żaba była duża, przed nim zwiewała całkiem sprytnie, on maszerował za żabą, a mąż za nimi :ryk:

Ja spocona ze strachu wisiałam na płocie, bo wszyscy łącznie z żabą kierowali się w stronę ronda :evil:

Byłam troszkę wkurzona, ale i tak ogarnął mnie śmiech, bo maszerowali zgodnym krokiem od najmniejszego do największego :mrgreen:

Cudak gdy upatrzy sobie "obiekt pożądania" zapomina jak ma na imię, wcale nie reaguje na wołanie, chyba, że idzie na spacer "bez celu" wtedy jeszcze można go przywołać, ale to rzadkość :evil:

Mąż dogonił, złapał i przyniósł...
Ale powiem Wam szczerze, pomalutku to i on zaczyna mieć dosyć tych gonitw za kocurkiem.
Jesteśmy już kłębkiem nerwów.
Ja też latam, sprawdzam, zamykam, przekupuję jedzonkiem, żeby tylko chciał siedzieć jak najdłużej w domu.
Nie bardzo mi się to udaje...
Kot ma już pełną dopkę, więc na żarełko tak bardzo nie reaguje.
Zresztą gdyby mógł wybierać, żarełko-wolność pewnie wybrałby to drugie :placz:

A przecież kochamy gada :1luvu:

Dopiero biedaka ratowaliśmy, daliśmy mu dom, a on nam teraz ucieka...
Tak patrzę na moje starsze kociarstwo to zastanawiam się, dlaczego one nie zwiewają?

I tak się zastanawiam, czy dać mu troszkę więcej swobody i rwać sobie włosy z głowy, czy "wytresować" :mrgreen:

i na siłę trzymać w chałupce :roll:

AnnAArczyK pisze: nasunęła mi się taka myśl...
Może Kocio przeczuwał chorobę?
Dlatego tak bardzo pragnął swobody, chciał zdążyć nacieszyć się życiem?

Coś w tym moze być, Zuzka. Bo ja pamiętam , jak TŻ go przywiózł, małe zabiedzone kociątko, to jak ziewnął , w głębi pysia , na podniebieniu , tam gdzie u ludzia jest trzeci migdał, kocio miał czarną plamkę , takiego pieprzyka. Tak słodko to wyglądało w różowym pysiu / bo oczywiście Kocur był bury , ze śliniaczkiem i w skarpetkach /. I podobno z tego rozwinął sie czerniak :evil:

Wiesz, równo rok po Kocurze, na nowotwór przełyku zmarł mój ślubny mąż. Wiele lat już nie byliśmy razem , mimo to zabolało - ale śmierć Kocura nadal przeżywam . A jeszcze rok póżniej / wczoraj była druga rocznica / - bardzo bliska koleżanka.

AnnAArczyK pisze: patrzę na moje starsze kociarstwo to zastanawiam się, dlaczego one nie zwiewają?

Bo są inne :?:

Misia , Gucio -teraz całe dnie są poza domem, ale blisko , u nas , u sąsiadów, na następnych dwóch niezamieszkałych działkach. A Pietruś kocha domek

AnnAArczyK pisze: tak się zastanawiam, czy dać mu troszkę więcej swobody i rwać sobie włosy z głowy, czy "wytresować" i na siłę trzymać w chałupce

No właśnie - nie wytresujesz, możesz próbowac odzwyczaić. Ale wg mnie to jest szwendacz. I pozostanie Ci kupienie peruki i baaaaardzo dużego zapasu relanium

Witaj Zuzo :1luvu:

Kubuś od zawsze lubił dwór. Wypuszczałam go jednak on nigdy nie uciekał. Jak zniknął z pola widzenie to wiadomo, że za zdobyczą.
Gdy dwa lata temu padła diagnoza... Nie było mowy o wychodzeniu dla jego bezpieczeństwa i innych kotów.
Z początku nie było łatwo ale przywykł.
Teraz jak wyjdzie ze mną na spacer traktuje to jako nagrodę, jest prze szczęśliwy.

Myślę, że Rambuś z czasem przywykł by do siedzenia w domu.
Jest tez młodziutki, taki głuptas z niego :wink:

Jak dojrzeje to zmądrzeje.
Tylko ja mieszkam w bloku i dla mnie ograniczenie wychodnego to nie problem. Wy mieszkanie w domu i jak ograniczyć kotom wychodzenie :roll:

Musielibyście mieć tak zabezpieczoną posesję co by żadne zwierzę nie miało możliwości ucieczki.

Dwie Dziewczyny, Pan Pers, Rambo bezogoniasty i Jamniś. cz.3

Kto przegląda forum