DZIKI GRZYWKA i Towarzystwo cz.III/ Sprężamy się!

Zdaję sobie sprawę, że dla kogoś to może brzmieć to dziwnie.
Albo budzić rozmaite emocje i skłaniać do snucia przypuszczeń odnośnie stanu mojego umysłu.
Ale w zasadzie - jest mi to obojętne.

Dla mnie wczorajszy dzień nie był złym dniem.
Próbowałam szukać odpowiedzi na pytania, sprzątałam kuwety i robiłam pranie.
Wykonałam całą masę codziennych czynności a pomiędzy nimi głaskałam Filipcię, być może niesłusznie uważając, że sprawia jej to przyjemność.
I po raz kolejny miałam wrażenie, że wszystko układa się według jakiegoś planu, że wystarczy mi tylko być uważnym, zaufać, nie buntować się.
I przestać się bać. Strach potęguje cierpienie.
Dlatego warto poszukać w sobie siły, która przynosi spokój.
Wtedy można prawdziwie docenić wagę tego czasu, który właśnie się kończy.
I doświadczyć przypływu pozytywnej energii, która pozwoli jeszcze się ucieszyć a potem - z czułością wspominać minione chwile.

Jeżeli spokojne przyjęcie naturalnej śmierci jest odznaką niepokojącego stanu umysłu, to jest nas już dwie.
Śmierć jest nieuchronna i dotknie każdego z nas. To jedyny pewnik w życiu.
Filipcia miała dobre życie wolnożyjącego kota. Niezależna, a jednak "zaopiekowana".
Tak naturalne odchodzenie zwierzęcia budzi we mnie tylko ciepłe uczucia. Podbarwione smutkiem, ale ciepłe.
Sama chciałabym odejść własnie tak...
Dałaś jej w życiu to, czego potrzebowała.
Jeżeli jest to miejsce za Tęczowym Mostem, bądź tam szczęśliwa, malutka Filipciu i czekaj na Towarzystwo :1luvu:

Śpij spokojnie Filipciu... [*]

niestety śmierć jest nieuchronna...

jeśli to choroba, to można próbować walczyć (przynajmniej czasami...), ale jeśli to śmierć z "przyczyn naturalnych", to można się tylko pogodzić z losem, choć nie jest to łatwe

Biegaj sobie Filipciu gdzieś tam
[*]
Śmierć jest częścią życia. A jeżeli nadchodzi po wielu latach zycia i w atmosferze spokoju i miłości, może przynosić spokój. Tak myślę.

Jednak gdzieś pod skórą czai się lęk. Nie wyobrażam sobie, że Wacław odejdzie - jest ze mną od tak dawna, niemal od zawsze. Kiedy odchodzą stare koty, takie jak Filipkowa, uświadamiam sobie, że jego czas też powoli się kończy i jakoś mnie to przeraża. Wiem, że to egoizm z mojej strony, ale ciężko mi się z tym pogodzić.

pixie65 pisze:Baaaardzo Wam wszystkim dziękuję

Już kiedyś pewnie o tym pisałam...
Są takie chwile, które przywracają właściwą miarę rzeczom, sprawom.
Kiedy bez trudu można dostrzec To, Co Istotne.
Pożegnałyśmy z Ciotką Kwiatkową i panią Anią Babcię Filipcię...

Taką ją zapamiętam...

Światełko na Drogę, moja Dzielna Kruszynko[']

Barba50 prosiła, abym w Jej imieniu pożegnała Babcię Filipcię ................ Bądź szczęśliwa za TM Dzielna Kocinko ......... [']

Dziękuję bardzo za pamięć... :1luvu:

My pożegnałyśmy Bacusia... kolegę Omarka...

Trochę spóźnione - światełko na drogę dla Bacusia...[']

A ja tymczasem, wbrew skłonnościom do urodziwych inaczej zainteresowałam się pewnym Kawalerem, który buszował nad ranem w okolicy śmietnika. Przy parkingu i ulicy...
Wiem, że było ich trzech/troje. Nie wiem, skąd się wzięli chociaż mam pewne przypuszczenia. Jednego prawdopodobnie ktoś zabrał do domu, drugi niestety nie żyje. Ten Trzeci wlazł mi dzisiaj prosto w łapy.
Co było robić - zgarnęłam sierścia i przytargałam do domu.
Młody pozytywnie nastawiony do otoczenia usiłował nawiązać znajomość z Dużymi Wujkami co skończyło się karczemną awanturą i koniecznością szukania Młodemu tymczasu "na gwałt". Z pomocą pospieszyła niezawodna Ciotka Kwiatkowa i Ten Trzeci, zaliczając po drodze wizytę kontrolną u weta - wylądował w jej łazience.
I w tym momencie problem wcale nie przestał istnieć.
Bo Ciotka Kwiatkowa wyjeżdża a do zagospodarowania mam jeszcze EmSi...
Napiszę więc krótko; BARDZO, BARDZO POTRZEBUJEMY DT dla około trzymiesięcznego, ogólnie zdrowego i bardzo przystojnego Kawalera.
Help...