OGRYNIA-zaginiona koteczka już w domu

Bardzo Wam dziękuję za słowa uznania :oops:

Przez lata twierdziłam, że napiszę kiedyś książkę o...... Japończykach, a okazało się że piszę pamiętnik o kotach

Wyjaśnię dlaczego o Japończykach. Pracowałam kiedyś jako młoda dziewczyna w japońskiej firmie.
W tamtym czasie Lucyna Winnicka pisywała artykuły w "Przekroju" m.in. na temat Japończyków, jacy są wspaniali, uprzejmi i cudowni. Ja znałam ich od innej strony. Było z pewnością niezwykle interesująco i mocno egzotycznie. Natomiast nie zgadzałam się z resztą jej opinii. Zresztą nie tylko ja, moi koledzy i koleżanki z pracy także. No i wtedy odgrażałam się, że napiszę o nich książkę, jacy są od kuchni.
No a teraz jak widać bliżej mi do książki o kotach :kotek:

Cieszę się :kotek:

Kacperek [*] 02.12.2016 r.

Iwonko, temat zdecydowanie przyjemniejszy

Ale ci Japończycy mocno mnie zaintrygowali :wink:

Faktycznie, jak się ich widzi gdziekolwiek na świecie z nieodzownymi aparatami foto w rękach i przyklejonym uśmiechem do facjaty, to wyglądają na b.sympatycznych ....
I tylko tyle o nich wiem ...

A "Przekrój" kochali moi rodzice ...

Kacperek [*] 02.12.2016 r.

kwinta pisze:Ale ci Japończycy mocno mnie zaintrygowali

Faktycznie, jak się ich widzi gdziekolwiek na świecie z nieodzownymi aparatami foto w rękach i przyklejonym uśmiechem do facjaty, to wyglądają na b.sympatycznych ....
I tylko tyle o nich wiem ...

A "Przekrój" kochali moi rodzice ...

Bo to było pismo z klasą. Teraz już nie ma takich..............

Dwa zdjęcia, aby nie było wątpliwości kto się zabawia wędką z piórkami :lol:

(na drugim widać ucho

)

Oczywiście laser jest także ogromną atrakcją, również myszki, piłki etc. Tylko Babunia nie dołącza do zabawy. Ona jest taka bardzo poważna. Ciekawe natomiast jest to, że Ogrynia co pewien czas biegnie do Babuni, tak jakby sprawdzała, czy ona tam jest - wdzięczy się do niej i coś mówi, jednak po kilku chwilach wraca do zabawy.
Na zdjęciu widać dredy na grzbiecie Ogryni. Zabawnie to wygląda, bo na łebku, karku i łapkach kocina ma piękną i błyszczącą sierść, natomiast na grzbiecie....... koszmar. U Babuni jest podobnie, tylko nieco gorzej, bo na większej powierzchni ma dredy.
Dodam, że Rysio także uczestniczył w zabawie.

No i....... po zabawie

Swego czasu radziliście mi zamienić legowiska, żeby większe było po lewej stronie, bo dziewczynki stale siedziały po lewej stronie w tym małym i Ogrynia podduszała Babunię. Tak też i w końcu zrobiłam, bo udało mi się kupić tak samo duże jak miałam, tylko nieco węższe, ale co z tego jak one i tak najczęściej tłoczą się w tym malutkim. Widocznie ciaśniej bardziej im odpowiada, bo są bliżej siebie. Innego wytłumaczenia nie widzę.

Co za piękne wiadomości i zdjęcia

Iwonko, a Ty czasami zadajesz pytanie czy te koteczki są u Ciebie szczęśliwe

Ja widzę to szczęście i to z tak daleka

Czasami Ogrynia siada na parapecie, wpatruje się w przestrzeń przed sobą i przynajmniej tak mi się wydaje - żałośnie pomiaukuje. Wtedy mam wrażenie, że ona chciałaby się wydostać na wolność.
Tak jak jeszcze przed miesiącem zdarzało mi się mieć krótkie chwile, gdy wyobrażałam sobie, że wypuszczam kotki na wolność, tak teraz to już nie może mieć miejsca.
Ogród, w którym kotki żyły już nie istnieje, trawniki zostały zamienione w wybetonowany parking, pozostałe fragmenty ogrodu zrujnowane, drzewa wycięte, altana śmietnikowa gdzie stawiałam im jedzenie, gdzie chroniły się przed deszczem została zburzona. Kotki nie miałaby się gdzie podziać. Każdy kot, który jeszcze niedawno pojawiał się przed moim domem pod pojemnikami na śmiecie, gdzie stawiamy z sąsiadką czystą wodę i coś do jedzenia, był straszony i przepędzany, woda wylewana, jedzenie wyrzucane.
Zastanawiamy się z sąsiadką, czy z uwagi na bezpieczeństwo tych biedaków nie przestać stawiać tam tej wody i jedzenia. Bo to drugie w ostatnim czasie nie jest zjadane.

Lepiej nie przywabiać w niebezpieczne miejsce, skoro żaden kot tam się nie pojawia.

Dzisiaj dzień historyczny :lol:

Rano wygłaskałam po grzbiecie Ogrynię :ok:

Ogrynia leżała sobie w legowisku na oknie, ja do niej podeszłam, wyciągnęłam do niej rękę, ona ją powąchała i nie uciekała, więc ja delikatnie zaczęłam ją gładzić po grzbiecie i mówić do niej jak zwykle miłe słowa. No i ona najpierw wybałuszyła oczki, potem się rozluźniła i przyjęła moje głaski, nawet przymykała oczki. Potem powtórzyłam głaskanie jeszcze raz i ona nawet się nie spinała, a tymbardziej nie uciekała.
No i teraz wieczorem dużo wcześniej zaczęła wędrować po mieszkaniu. Normalnie zaczyna w nocy, gdy mama już śpi, a dzisiaj zaczęła dużo wcześniej. Może szuka kontaktu ze mną?
Wczoraj wybawiłam się z nią wędką z piórkami, rzucałam jej piłeczkę i kocina się pięknie bawi.

Babunia natomiast przygląda się nam, wydaje mi się że w mniejszym popłochu ucieka przede mną, kilka razy nawet już nie uciekała z parapetu gdy do nich podchodziłam.
Nawet nie wiecie jak się cieszę.......

Kacperek [*] 02.12.2016 r.

Iwonko, cudnie, tak się cieszę, że wreszcie możesz być bliżej swoich kotek. Podziwiam Twoją wytrwałość.

EVA2406 pisze:Iwonko, cudnie, tak się cieszę, że wreszcie możesz być bliżej swoich kotek. Podziwiam Twoją wytrwałość.

Jestem cierpliwa, czuję się bardzo związana z tymi kocinami.

mziel52 pisze:Lepiej nie przywabiać w niebezpieczne miejsce, skoro żaden kot tam się nie pojawia.

Od przedwczoraj nie wynoszę już jedzenia na ulicę. Trudno, nie chcę narażać kotów na dokuczanie i krzywdę, niech się także nie przyzwyczajają do tego miejsca. W sąsiedztwie (nawet po drugiej stronie ulicy na podwórku) jest i piwnica udostępniona przez cały rok dla kotów, i koty są tam karmione, są także jeszcze dwa inne miejsca gdzie koty mogą się posilić, więc ja likwiduję moją stołówkę pod pojemnikami na śmiecie.

Mam także nadzieję, że widziałyście zdjęcia bawiącej się Ogryni

(kilka postów wyżej :lol: