MANIEK (FIV+) nareszcie w DS u zaneta22 w W-wie! :) :) :) :)

Naprawdę, podziwiam Was. 99% życia poświęcacie tym Małym potrzebującym. Jesteście NIESAMOWITE/CI! :1luvu:

dziękuję wam w imieniu WSZYSTKICH kotów i koteczków, które dzięki Wam znalazły Domy.

Macie wielkie serca i należy wam się za to wielka nagroda!

Za wszystkich Kociarzy :piwa:

i za kocie DS :ok:

tylko nie raz np Justa za to, ze ma pod opieka taka gromadke od zlosliwych slyszy bardzo dotkliwe uwagi. Np. ze jest zbieraczka... Sa osoby, ktore na takie cos wogole nie reaguja, a ona niestety bardzo bierze to do siebie....
Sprawdza sie tu powiedzenie, ze jak ma sie miekkie serce, to trzeba miec tylek twardy, bo za dobre serce nieraz kopa solidnego sie dostanie. :roll:

Pewnie na tym forum nie ma ani jednej osoby tymczasujacej, ktora by nie miala "okazji" przekonac sie o sprawdzalnosci tego przyslowia na wlasnej skorze.

Ale to jest niestety prawda. Pochwaliłam się zdjęciem Maniusia i już zdąrzyłam usłyszeć od jednej życzliwej, że nie lepiej uśpić takie zwierzę?! To jej w krótkich żołnierskich słowach powiedziałam gdzie może sobie pójść średniowieczne poglądy trzymać.

A Justy chociaż osobiście nie znam to przy krótkiej rozmowie tak serdeczną i sympatyczną osobą mi się jawiła, że buzia sama się uśmiecha. Dlatego na tyle na ile mogę, na tyle będę ja wspierać.

Dobranoc wszystkim i do jutra.

i Maniuś spij dobrze, jeszcze kilka dni. :*

I Dzień Dobry wszystkim z rana.

Jak widzisz Maniuś, późno chodzę spać i późno wstaję, więc leniuchować rano będziemy razem.

A jak Maniuś się zapatruje na spacer jakby troszkę padało (jakaś mżawka itp) albo zimą. Można mu założyć tzw skarpetki żeby mu poduszeczki nie zmarzły?

Witamy też :lol:

Specjalnie mu to nie przeszkadza ale z powodu niedoboru unikałam takich spacerów

A transporter może być średni, bo mimo sporych rozmiarów mieści się w tych średnich :lol:

W takim tez pojedzie do Ciebie :ok:

PS.Na forum mówimy sobie po imieniu :oops:

Witam z ranka

Racja, wybaczcie.

Jak tu unikać jak Król każe to Król ma.

Oby spokojnie przetrwał podróż. :ok:

do zimy daleko, a na pewno znajdziecie wspolnie jakis sposob na deszcze itp

Jestem pewna, ze w mig znajdziecie wspolny jezyk

A co do eutanazji to bardzo często to słyszę, po co męczyć np Eustachego który jest u mnie od ponad dwóch lat a jest po ciężkim wypadku komunikacyjnym i chodzi w pampersie a miał wcale nie chodzić , A Matyldzia z astma i rakiem tez dzielnie walczy ....
A Malwinka po ciężkim urazie głowy straciła wzrok , ale ocaliła życie i całkiem dobrze sobie radzi , a Czort bez łapki , a koty z S.U.K.
Ale tez wiem ze jak trzeba pomóc odejść zwierzęciu to to sie robi, ale dopiero po walce o jego życie , tak jak Ozzi [*] , Emi [*], Tarunia [*], Myszunia [*] , Tenorek [*]i wiele innych ...

owszem, kiedy zwierze az tak bardzo choruje, ze nie da sie nic zrobic, a zadne leki nie sa w stanie pomoc tak jak powinny to wowczas absolutnie nie wolno zwierzaka meczyc, na sile trzymac na tym swiecie, bo to wowczas egoizm. W takich chwilach poddanie go eutanazji jest tez aktem milosci wobec niego, pewnego rodzaju pomoca. Ale to naprawde juz w przypadkach bardzo ciezkich.

Kiedys Justa tymczasowala urocze kocie rodzenstwo: bura tri -Alinke i czarnego Alexa. Mlode, pelne energii miziaki, tez stoczyly wielka, ciezka walke o zycie, Justa juz kilka razy myslala, ze Alinka nie pokona kryzysu.... Ale nie poddawala sie i walczyla o nia. Udalo sie, a po jakims czasie oba skarby znalazly swoje domki.
Kiedy kilka miesiecy temu zadzwonilam do Duzej od Alexa, by umowic sie na wizyte poadopcyjna uslyszalam, ze Alex odszedl jakis rok temu wlasnie na FIV. U Justy nic na to nie wskazywalo. Domek kotka bardzo sie staral, leczyli go, probowali wszelkimi sposobami go ratowac, ale to dranstwo najwidoczniej bylo o wiele bardziej zaawansowane niz u Manka i nie udalo sie nad tym zapanowac. Kotus lapal przez to jedna chorobe za druga, nie zdazyl sie pozbierac po jednej jak zlapal kolejna.... Mimo kroplowek i innych lekow Duzi Alexa zdecydowali jednak, ze nie pozwola Mu wiecej cierpiec. Jestem im wdzieczna, za to, ze pomogli Alexowi odejsc w godny sposob, ze tak o niego walczyli. Koti byl mlody, moze nawet 2 lat wowczas nie mial.... Nie mamy niestety zadnego kontaktu z domkiem jego siostry, a podejrzewamy, ze i ona mogla miec to paskudztwo, i byc moze ona tez mruczy za TM juz.

Maniek na szczescie ma wirusa w miare opanowanego. Nie postepuje, nie choruje nam kotus na nic poza tym. Ale mamy swiadomosc tego, ze -co nie daj Boze!!!! - moze nastapic zalamanie, gwaltowne pogorszenie, mutacja wirusa... Mimo, ze robi sie wszystko, by temu zapobiec... Tak sie czasem zdarza w tej chorobie, jest to niezalezne od dzialan czlowieka. Gdyby tak sie stalo kiedys, gdyby trzeba bylo podjac te najtrudniejsza decyzje - choc z bolem serca ale sie ja podejmie. Ale jesli juz, jesli ma to kiedys nastapic-niech to bedzie jak najpozniej, niech sie Manius cieszy pelnia zycia. /Mam nadzieje, ze jak najdluzej uda sie miec pod kontrola rozwoj jego choroby.

Tak, takie przeżycia są ciężkie.

Jak już wspominałam przez telefon moją uwagę na Maniusia zwróciło najpierw jego imię i podobieństwo do kota, który już jest za TM. Miał 14 lat i odszedł 3 lata temu. Byłam mała kiedy uparłam się, że chcę przygarnąć kolorową kotkę. Uparłam się strajkiem nie brania żadnych leków, a byłam wtedy hospitalizowana i dopiero co wróciłam do domu. I kotka jak się okazało jest w ciąży. Urodziła 2 kociaki i porzuciła je kiedy miały 2 dni. Moja mama absolutna przeciwniczka kotów, rozpłynęła się nad ich losem i zaczęła o nie walczyć. Karmiła kozim ciepłym mlekiem przez pipetkę i wstawała w nocy jak sama mówi częściej niż do mnie.

Masowała brzuszki, podgrzewała termofor z wodą i owijała we włochaty koc, żeby wydawało się maluchom, że są z kocią mamą.

Kociaki wyrosły i pokazały, że miłość jaką je otoczyła oddają sto razy bardziej. Kotkę wzięła moja babcia, a kocurek właśnie Maniuś był dla mojej mamy jak syn rodzony.

Nauczył się wspinać na nią i całe dni spędzał rozciągnięty na jej barkach. Cale swoje kocie życie zachowywał się jak mały kotek. Spał z nią i był zazdrosny o każdego. Jeśli ktoś w obecności mamy podniósł głos to zaraz zaczynał przeraźliwie mrauczeć.

I te ich rozmowy. Dyskusje. Świergolenie. Rano kiedy chciała wstać szturchała go, że pora wstawać i mówiła to jej łapką usta zatykał. Albo wieczorem jak mówiła : Idź zagrzej łóżko! to chował się pod kołdrę. :lol:

A mruczał tak jakby ktoś traktorem do łóżka wjechał. I zawsze, ale to zawsze musiał mieć w posłaniu swój kocyk. Ten stary, wełniany, brązowy kocyk. Który już był połatany i poplamiony. Do prania można go było zabrać tylko za kawał mięsa i to na krótko. A po wysuszeniu było wielkie wycieranie się i ślinienie. I żadna wymiana nie wchodziła w grę. Kiedyś mama uszyła na maszynie z podobnego materiału to spojrzał na nią jakby mówił: Chyba sobie jaja robisz? :ryk:

Jak coś ukradł i powiedziało mu się : Wstydź się! Czemu się nie wstydzisz?! To łapką zakrywał nosek.

I jadł tylko łapą. Nie wiem czemu, ale nie jadł pyszczkiem z miski, tylko wystawiał pazurek i maczał łapkę w misce. Gmerał i jak mu się coś nadziało wyciągał, oglądał, jak to nie było mięso to rozchlapywał naokoło. :ryk:

Wspaniały przyjaciel z niego był, chociaż często czułam się przez niego dyskryminowana, jakby bardziej się czuł dzieckiem mojej mamy niż ja. :roll:

I tak mi się na wspominki zebrało.

Więc walczmy o te kocie serduszka. Są tego warte.

a to jedzenie lapka z miseczki to w zwyczaju mial Ozzi, piekny, biszkoptowy pers ktorego wiele lat temu Justa uratowala z rak pseuduchow. Odszedl miesiac temu majac 17 lat

Tez mruczal tak glosno, ze zagluszal telewizor. Manius tak nie mruczy. Nie wykluczone jednak, ze to dlatego, ze tyle zwierzat u Justy na tak malym metrazu, jego to stresuje. Mozliwe wiec ze zmieni sie w potulnego nakolankowca w nowym domu, kiedy bedzie sam, kiedy cala uwage Duzej skupi tylko i wylacznie na sobie, kiedy sie wreszcie w pelni zrelaksuje. Moze nawet pokaze sie od tej strony, ktorej nam nie bylo dane poznac, bo sie chlopak krepowal przy tym "tlumie"?....

Hmmm... tamten tez mial na imie Maniek i byl podobny?!

To prawie jakby tamten Maniek wrocil w futerku tego Manka

To musialo byc przeznaczenie