MAJORKOWI: Samo życie...

[vega013]

Majorko, myślałam, że w żadnym języku nie istnieją słowa potrafiące wyrazić cierpienie po stracie ukochanego kota. Przeczytałam Twój wiersz...

Przytulam Cię najserdeczniej, jak potrafię i płaczę razem z Tobą.

[Majorka]

Dziękuję Wam, jakoś łatwiej to znieść kiedy się, że tylu ludzi rozumie i współczuje...
Pochowaliśmy Mikusię, dzisiaj, prawie w samo południe na cmentarzyku Psi Los w Koniku Nowym. Bardzo padało, ale mimo to ptaki śpiewały i kwitną już owocowe drzewa...
Usiłuję się pozbierać jakoś, ale jeszcze nie potrafię. Dzisiaj minęły cztery tygodnie od tej hiobowej wieści o nowotworze Mikusi... Już w piątek zaczęła zachowywać się dziwnie, myśleliśmy że koniec jest bliski, ale opanowała to, w sobotę raniutko zjadła jeszcze śniadanie, a potem już nic nie mogła wziąć do pyszczka, krwawiła... a po 16 zaczęła tak strasznie prosić o jedzenie, ale ani jeść ani pić nie mogła, skonsultowaliśmy się z lekarzem, powiedział że już czas... Do ostatniej chwili się łudziłam, że skoro nowotwór pękł, uda się go usunąć, ale w pyszczku była jedna wielka krwawa rana, język sztywny, praktycznie cały na wierzchu...A jej żyłki były już kruche, trudno było się wkłuć. Wiem, że to był ostatni moment, żeby oszczędzić jej jeszcze większego cierpienia.
Pewnie za jakiś czas będę w stanie przywoływać z pamięci nasze wspólne, szczęśliwe dni, na razie nie potrafię myśleć o niej inaczej, jak z bólem i ogromną litością. Mój biedny, kochany, łagodny kotek


vega013 - czy jest gdzieś Twój wątek na miau?

[aga9955]

[*]

bardzo mi przykro.

Piekny wiersz.

[kameo]

Majorka-przytulam mocno

[ankacom]

Wciąż wracam do Twojego pożegnalnego wiersza
Przytulam Cię bardzo serdecznie

[Majorka]

Dziękuję... może kiedyś przestanę płakać na myśl o Niej

[ankacom]

28 marca minął rok jak musieliśmy pomóc odejść naszej ukochanej Kitce a ja ciągle płaczę.
Nie potrafię przestać myśleć o niej.

[Majorka]

Bo to zostaje w nas chyba na całe życie...
Kiedy czasem myślałam o odchodzeniu moich kotów, zawsze chciałam by stało się to gdy śpią. Niestety, dwukrotnie już musiałam podjąć tę najgorszą z decyzji, borykać się z bezsilnością i rozpaczą... Ale z drugiej strony tak sobie myślę, że to wielkie szczęście, że zwierzętom nie odmawia się prawa do eutanazji.

[moś]

Bardzo mi przykro

[anna57]

Majorka, wspólczuję bardzo

[i]......

[PumaIM]

Bo to zostaje w nas chyba na całe życie...
Kiedy czasem myślałam o odchodzeniu moich kotów, zawsze chciałam by stało się to gdy śpią. Niestety, dwukrotnie już musiałam podjąć tę najgorszą z decyzji, borykać się z bezsilnością i rozpaczą... Ale z drugiej strony tak sobie myślę, że to wielkie szczęście, że zwierzętom nie odmawia się prawa do eutanazji.

O, tak, to blogoslawienstwo, chociaz to na nas spada ta decyzja

[Estraven]

O, tak, to blogoslawienstwo, chociaz to na nas spada ta decyzja

Ale skoro wzięło się pod swój dach, czasem ocaliło karmiąc z butelki ze smoczkiem, zostaje być konsekwentnym. Trudno.

Też kilka razy przyszło mi o tym decydować. Nie potrafię zapomnieć żadnej z tych chwil.

[Majorka]

Ale skoro wzięło się pod swój dach, czasem ocaliło karmiąc z butelki ze smoczkiem, zostaje być konsekwentnym. Trudno.

Tak, bo przecież odpowiedzialność bierze się od pierwszej chwili, na dobre i na złe, od decyzji o zaopiekowaniu się, poprzez całe życie, aż do końca. Nie wyobrażam sobie patrzeć na męczarnię zwierzęcia, które przecież nie rozumie dlaczego je boli, dlaczego cierpi i dlaczego nie możemy mu pomóc i nie pomóc mu odejść. Ale to jest cholernie trudne

Też kilka razy przyszło mi o tym decydować. Nie potrafię zapomnieć żadnej z tych chwil.

Nie są do do zapomnienia, zwłaszcza kiedy nie jesteśmy zupełnie pewni, czy to już, a zwierzak mimo cierpienia chce żyć...

[queen_ink]

Dopiero doczytałam.
Bardzo, bardzo przytulam

[Majorka]

Ano tak, Królowo... jeszcze niedawno była poprawa, cieszyłaś się...