wiem
Lepiężnik biały gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Występuje w całej Polsce, ale na niżu roślina ta jest rzadka, w górach natomiast jest bardzo pospolita.
jadalny i zdrowy
a ja nie zerwałam ani jednego, bo nie byłam pewna czy nie jest pod ochroną
Surowcem zielarskim jest kłącze i liść – Rhizoma et Folium Petasites (Petasitidis) – Pestwurzwurzelstock und Pestwurzbläter. W surowcach są obecne alkaloidy pirolizydynowe (do 0,04%), flawonoidy (astragalina, izokwercytryna), śluzy, olejek eteryczny (do 0,4%), seskwiterpeny (petazyna 0,36%, izopetazyna), inulina. Preparaty sporządzone z lepiężnika hamują uwalnianie serotoniny. Działają spazmolitycznie, żółciopędnie i uspokajająco.
W medycynie ludowej lepiężnik był wykorzystywany w leczeniu padaczki, nerwic, kolek, nadciśnienia, bolesnych miesiączek, astmy, uporczywego kaszlu, alergii i bezsenności. Z surowców sporządza się nalewkę, napar (liście) oraz odwar (kłącza; przy dobrym rozdrobnieniu wystarczy napar).
Kłącze ma właściwości przeciwrobacze. Intrakt ze świeżego kłącza lub liścia pomaga w leczeniu migreny (10 ml jednorazowo, podczas bólu). Intrakt z lepiężnika pomocny w znoszeniu ataku astmy (10 ml na dawkę).
Roślina trwała, zielna bardzo podobna do lepiężnika różowego.
Ma zastosowanie jako środek rozkurczowy jelit, dróg żółciowych i oddechowych: jako biologiczny środek przeciwbólowy; środek przeciw dyskrazji (nieprawidłowy skład krwi i płynów ustrojowych), np. przy raku lub reumatyzmie.