Moje koty XV. Gdy budzi się potwór :)

Otoz to, mowmy o kotach. Najlepiej zdrowych i w dobrej formie.

Mam sznytę na ręce, chyba z 8 cm!
Wszystko przez taką jedną co stanowi żywą personifikację twierdzenia mojej Babci o talentach poniżej pasa: twarzyczka nie skażona żadną głębszą myślą, dupa jak szafa trzydrzwiowa i doje jak u mlecznej krowy; na bank wyjdzie za jakiegoś tapicera i wyprodukuje stadko podobnych bezmózgów :evil:

Wyszłam z Luckiem na spacer, a tam na podwórku dwie córki sąsiadów z góry pranie wieszały i dookoła latał ich pies. Starsza (bardzie rozgarnięta) kazała młodszej zawołać psa, żebym mogła przejść do ogrodu, a ta idiotka w lansadach pobiegła w moją stronę i zawołała sobakę :evil:

Lucek się przestraszył - tłustej, biegnącej idiotki i psa - i chciał uciekać na ścianę. Chwilę trwało zanim go zgarnęłam; zdążył mnie porządnie drapnąć i cud, że nie mam dziur w koszulce :roll:

Na moją wysyczaną (po kilku maciach) uwagę, że mogła tego psa wołać w drugi koniec podwórka (zwierzaki by się minęły po obu stronach budynku nawet się nie widząc) zdołała wydusić ze szczątkowego intelektu retoryczne pytanie:"No co?" :evil:

Spacer Lucusia poszedł się walić, bo zaczęły się pierdolone gminne dożynki i jazgot dla gminu :evil:

Na szczęście kić nie ucierpiał ani fizycznie ani psychicznie i już po kilku minutach w domu zaczął się bawić.
Nie lubię idiotów :evil:

Lifter pisze:
Wiec nie mow mi o pieknej teorii, bo ja znam niepiekna praktyke.

casica pisze:Magda, nie zgodzę się z Tobą. Mój tata przez ostatnie dwa lata życia na pytanie (retoryczne zupełnie) - jak się czujesz, mówił - dobij mnie.

Uważacie, że gdybyście ich "uśpili" czulibyście się lepiej? I nie mielibyścieście wątpliwości, choćby takich jakie ma się w przypadku podejmowania tej decyzji w sprawie kotów?
Kasiu, moja mama juz od dawna powtarzała, że chce umrzeć i tez mówiła, żebym ją zabiła, bo to nie jest życie. I powiem Ci, że mam pewność, że tak nie myślała, że tak naprawdę wcale nie chciała umierać.
Lifter, a czemu sądzisz że dla mnie to teoria? Kilka moich najbliższych osób umarło na raka (raka kości, wątroby i płuc), nikomu z nas nie przyszło do głowy że można by ich "dobić" ze względów humanitarnych.

felin pisze:Taaa, święte - zwłaszcza dla tego, którego nic nie boli
Pierdolety i tyle!
Przejdź się do hospicjum onkologicznego, zobacz i powąchaj - tak, tak - jak ta świętość wygląda, to może przestaniesz głupoty za przeproszeniem wypisywać.

Nie znasz mnie i niewiele o mnie wiesz a ferujesz wyroki.Pewna jesteś, że sie nie przeszłam? Jeszcze raz napiszesz do mnie w podobnym tonie, a dodam Cię do ignorowanych.

Amica pisze:Uważacie, że gdybyście ich "uśpili" czulibyście się lepiej? I nie mielibyścieście wątpliwości, choćby takich jakie ma się w przypadku podejmowania tej decyzji w sprawie kotów?
Kasiu, moja mama juz od dawna powtarzała, że chce umrzeć i tez mówiła, żebym ją zabiła, bo to nie jest życie. I powiem Ci, że mam pewność, że tak nie myślała, że tak naprawdę wcale nie chciała umierać.

Nie wiem jak bym się z tym czuła, bo człowiek nie wie takich rzeczy dopóki się nie przekona, dopóki tego nie przeżyje. Ale teraz czuję się źle dlatego, że nie byłam w stanie pomóc. Może, gdyby w Polsce była dopuszczona eutanazja, czułabym się równie źle, może gorzej, a może wręcz przeciwnie, nie wiem.
I ja wierzę, że mój tata chciał umrzeć, wiem, że życie w ostatnich 4 latach po udarze było dla niego koszmarem. I nie chodziło o ból. Ale o to, że nie mógł nie tylko samodzielnie się załatwić, ale nawet usiąść czy przewrócić na drugi bok. Nie mógł czytać, nic nie mógł. Mógł tylko leżeć na wznak i patrzeć w sufit. Utrata masy mięśniowej była tak duża, że nawet siedzenie go bolało, więc siedzieć mógł bardzo krótko. Dlatego, mimo schodołaza i różnych cudów, nie można było z nim wyjść na spacer choćby. A najgorsze, najbardziej przykre jest to, że nie udało nam się pojechac do Dubrownika, ale to nie było możliwe, i strasznie mi przykro z tego powodu. Mógł też słuchać jak mu się czytało, ale jakieś pół godziny dziennie, bo na tyle wystarczało mu koncentracji. To nie był fajne zycie.
I to, że dopadła go depresja, ale nie mógł brać leków bo one rozluźniają mięśnie, a gdy miał rozluźnione, nie mógł współpracować i robił się zupełnie bezwładny, więc nawet posadzenie go nie było możliwe. No proszę, nie mów mi, że to jest życie. Zwłaszcza dla takiego człowieka jakim był mój tata

I mam ogromną prośbę - wiadomo, że mamy różne poglądy, czasem zupełnie odmienne, ale przecież nie musimy sie kłócić, ani obrażać

Ja ten temat zakonczylem. Uwazam tylko, ze powinien byc wybor. Nikt nikogo do podjecia tej czy innej decyzji by nie zmuszal, dla kogo zycie swiete, ten moglby NIE skorzystac. Nie mowie o tymn, ze MY bysmy go (chorego) "uspili" - nie, to musi byc decyzja chorego, swiadoma decyzja. Jesli nie chce juz zyc, jest w fazie terminalnej - wtedy tak.

Swoja droga czy siedzilibyscie spokojnie patrzac na meczarnie KOTA mowiac mu "trudno, mecz sie - twe zycie jest swiete"? Watpie. A chcecie to robic ludziom? Bliskim. Coz.

Z mej strony EOT, nie czuje sie przekonany.

Pół roku temu dowiedziałam się, że mam nowotwór. Przeszłam ciężką operację i długą, równie ciężką terapię. Myślę, że nikt, kto nie przeszedł ciężkiej choroby (nie życzę absolutnie nikomu) nie powinien się wypowiadać na temat cierpienia i myśli chorego.
A Ignaś kochany biduś jest staruszkiem i niestety ciągle czymś będzie zaskakiwał. Zdrówka koteńku

Amica pisze:Nie znasz mnie i niewiele o mnie wiesz a ferujesz wyroki.Pewna jesteś, że sie nie przeszłam? Jeszcze raz napiszesz do mnie w podobnym tonie, a dodam Cię do ignorowanych.

Jakby Ci to powiedzieć - ucieszę się.

casica pisze:I mam ogromną prośbę - wiadomo, że mamy różne poglądy, czasem zupełnie odmienne, ale przecież nie musimy sie kłócić, ani obrażać

Jeśli o mnie chodzi to staram się nikogo nie obrażać, nie używam obraźliwych słów, nie wyśmiewam się z innych, nikim nie pogardzam i nikogo nie poniżam. I miło by mi było, gdyby inni traktowali mnie w podobny sposób.
Z mojej strony również EOT

Amica pisze:moja mama juz od dawna powtarzała, że chce umrzeć i tez mówiła, żebym ją zabiła, bo to nie jest życie. I powiem Ci, że mam pewność, że tak nie myślała, że tak naprawdę wcale nie chciała umierać.

myślę, że masz głęboki problem z empatią, tzn nie masz jej w ogóle.
Patrzyłam, jak umiera moja Mama na raka kości, dławiąc się nieustannym bólem, i nie wyobrażam sobie, żeby można było za kogoś decydować, czy faktycznie chce odejść od cierpienia, czy "tylko tak mówi". Jak można odbierać do tego stopnia prawo do samostanowienia?

Lifter, felin, casica, Kotko - z głebi mej duszy ponurej zgadzam się z Wami.
Mam też podobne doświadczenia z odchodzacymi bliskimi i marzy mi się wprowadzenie takich uregulowań prawnych, które pozwalałyby w terminalnych sytuacjach wyłączyć sobie światło. Mam jednak obawy, że za naszego życia ten numer w Polsce niestety nie przejdzie. Trza się będzie uzbroić za jakiś czas w odpowiednią dawkę barbituratów i mieć nadzieje, że nie będzie konieczności jej użycia

Jak dziś Ignaś?

Coś casica się nam zgubiła

Nie oceniając nikogo ...
jak to jest, że od małego przez całe życie człowiek zdrowy jest nakłaniany do autonomiczności w decyzjach, a jak tylko ciężko zachoruje zwykle od razu otoczenie wie lepiej czego chce? Pomijając choroby psychiczne i sytuacje, w których nie ma kontaktu z chorym, dlaczego tak chętnie od razu nieformalnie ubezwłasnowolnia się chorego i przejmuje kontrolę nad jego życiem? Ile w tym jest działania dla jego rzeczywistego dobra, a ile chęci ukojenia własnego strachu przed stratą, egoistycznej w sumie chęci zatrzymania bliskiego jeszcze trochę dla siebie? Jak często szukając dla bliskich ratunku (lekarzy, lekarstw, metod) pytamy chorego czego on chce? Jak często liczymy się z jego zdaniem i słuchamy tego, co ma nam do powiedzenia? Jak często traktujemy jego słowa serio i rzeczywiście z nim rozmawiamy nie tkwiąc we własnych wyobrażeniach o jego potrzebach? Jak często myślenie życzeniowe przesłania nam wszystko pozostałe?
Pamiętam fragment z książki. Ojciec dowiedział się, że ma raka żołądka i czeka go śmierć w męczarniach. Poszedł do syna i poprosił o pozwolenie popełnienia samobójstwa. Nie chciał cierpieć. Pierwsza reakcja syna była przewidywalna - pomyślał: "nie! Jak to? Mam zostać sam? Boję się", ale potem ochłonął i doszedł do wniosku, że powinien uszanować decyzję ojca i w imię własnej egoistycznej potrzeby bliskości, nie skazywać go na ból. To był jego ostatni dowód miłości. Ojciec się zastrzelił.

To tak na marginesie rozważań o rzeczach ostatecznych.
( i bez wnikania w państwowe rozwiązania ustawowe)

mogłam - i robiłam to czasem - nie szanować woli mojej Mamy odnośnie tego, co robiłam sama ze sobą - tatuaże, "dziwne" ciuchy itp.
Ale w kwestiach dotyczących Jej osoby... nie było nawet mowy o sprzeciwie. Kim jestem, żeby komuś do tego stopnia wkraczać w najbardziej osobistą przestrzeń?...

Smutny się ten wątek (jak nie u casicy :lol:

) zrobił. Ból, cierpienie, odchodzenie. Wpisane to wszytko w nasz życiorys, ale smutne.
Ja też zapytam co u Ignasia i reszty kociostanu, bo to przecież ich wątek.

Moje koty XV. Gdy budzi się potwór :)

Kto przegląda forum