Nigdy więcej kota! A jeśli już, to na pewno nie rudy...

Ten kot (znaczy Marlon) nie przestaje mnie zadziwia bogactwem dźwięków, które z siebie wydaje

Skołtunił się mocno po wakacjach, sierść na zimową zmienia, a ja nie samobójczyni, moc kociego pazura i ząbków znam

WIęc podłożyłam mu pod nos pyszną nową puszeczkę, w dłoń wzięłam szczotę i jadę po wyliniałym futrze. I słyszę demoniczny odgłos z czeluści miski:
BLA BLA BLA BLA

Oczywiście po wyczyszczeniu tejże, dostałam z łapy, ale pół kota prezentuje się elegancko. Teraz zostaje mi, niczym Tamarę Lempicka, fotografować Marlonka wyłącznie z lewego profilu

Przynajmniej do jutra.

Coś tu cicho...

Aaaaa, bo jakoś tak...
Ale z nowości (a może i nie, tylko teraz zauważyłam).
Martwiłam się trochę, że Chłopaki wprawdzie się bawią, gonią za sobą (zwłaszcza w nocy potupaje są irytujące), ale takich widoków, jak dwa przytulańce to już lata całe nie widziałam.
No i Wszechświat wynagrodził mi poranne lenistwo i tkwienie w łóżku. Najpierw rozespał się wyciągnięty jak długi Marlon, potem przylazł Muszkieterek, i przedłużył kotowość, z głową na Marlonowym chudym zadzie, pospał z pół godziny, po czym entuzjastycznie wylizał Rudemu ogon. Marlon odwdzięczył się, oblizując mu prosiaczkowaty nos.
Rozczuliłam się, zdjęć nie zrobiłam, bo nawet się ruszyć nie chciałam, ale sytuacja może być rozwojowa.

A dziś Marlon wskoczył do pudła

Ja wiem, koty to robią nałogowo, ale Marlon na pudła reagował do tej pory dość histerycznie. Co nasunęło mi podejrzenie, że jest ofiarą czyszczenia domu po zmarłej właścicielce. A dziś z zadowoleniem umościł się w za małym na niego kartonie po moich butach. I teraz on śpi w pudle, a Muszkieterek na biurku na moich dokumentach z ZUSu :roll:

A muszę do nich pilnie zajrzeć

Może sobie nadinterpretuję, ale cały czas mam wrażenie, że to włóczenie Marlona po świecie, kiedy zawsze jest z nami i zawsze wraca na stare śmieci (i nie ukrywam, jest z tego cholernie zadowolony) coś mu w niepewnym móżdżku przestawiło i wie, że jest nasz, ale tak na zawsze

OOO cudnie, u mnie koty żyją jakoś tak oddzielnie, tylko Tsuki najmłodsza czasem wylizuje Kapota jak go dorwie ale tulanek nie ma:( brakło wujka Behemota i nie miał kto dzieciakom pokazać, że lepiej w zgodzie

U nas nieźle, ale towarzystwo (Fidel i Hokko) ledwie się akceptuje.
I tak cieszę się jak nie wiem co, że już na siebie nie prychają, I jeden potrafi przejść obok drugiego w zaledwie pół metrowej odległości.

I najważniejsze, Dyniek już WIE, że jest u siebie.
Czyli luzik

Aż ręka świerzbi, żeby pogmerać w futerku.

Cudny, a futra ma tyle, że tą gmerającą rękę można zgubić :wink:

egwusia pisze:U nas nieźle, ale towarzystwo (Fidel i Hokko) ledwie się akceptuje.
I tak cieszę się jak nie wiem co, że już na siebie nie prychają, I jeden potrafi przejść obok drugiego w zaledwie pół metrowej odległości.

I najważniejsze, Dyniek już WIE, że jest u siebie.
Czyli luzik

O jaki on cudnie jesienny!

Niestety jego imiennik kontynuuje filozofię papugi - a na wuj mi te pióra. Pcham w niego witaminy i czeszę tą miękuchną watkę. Chwilowo wyniki raczej mierne :roll: