Gustaw i Orbis i Florencja, czyli Ragilian. Miałam wypadek.

Możesz spróbować powiedzieć TŻ, tak jak ja, że tylko na leczenie weźmiemy Gaję :mrgreen:

TŻ zaparł się kopytami, jak osioł i nie zgadza się twardo na pieska. To niesprawiedliwe: to mój dom, tak samo, jak i jego. A najbardziej, to banku. To dlaczego skoro on się nie zgadza, to ja nie mogę wziąć psa, mimo, że chcę!? Pan i władca się znalazł: pi, pi, pi, pi, pi, itp brzydkie słowa. Nie mam wcale ochoty liczyć się z jego zdaniem, ani szanować jego poglądów! Gdzie ja miałam oczy, chyba wyszłam za mąż w pomroczności jakiejś, czy co... :evil:

alab108 pisze:Możesz spróbować powiedzieć TŻ, tak jak ja, że tylko na leczenie weźmiemy Gaję

U mnie było tak samo :twisted:

Mała Mi wylądowała u nas tylko na leczenie - po leczeniu, ze złamanym sercem zaczęłam przygotowywać się do oddania jej - na co TŻ powiedział, że mogę oddać niedojdy a małej nie da. I została.

Irlandzka Myszka pisze:
alab108 pisze:Możesz spróbować powiedzieć TŻ, tak jak ja, że tylko na leczenie weźmiemy Gaję

U mnie było tak samo Mała Mi wylądowała u nas tylko na leczenie - po leczeniu, ze złamanym sercem zaczęłam przygotowywać się do oddania jej - na co TŻ powiedział, że mogę oddać niedojdy a małej nie da. I została.

A mój stwierdził, że nie po to ją leczymy żeby znowu ją oddać :mrgreen:

A mój się nie zgadza, bo się obawia, że nie stać nas w razie czego na leczenie kolejnego zwierzaka u weta. Bo nie ma ogródka i pies miałby dyskomfort, bo 3 szkolnych dzieci na utrzymaniu, bo kredyt, bo praca w budżetówce, bo czasu na spacery za mało, bo za rzadko, jego zdaniem, czeszę koty i wszędzie jest futro, bo w grudniu poszło na weta ponad tysiąc zł, jak się kocury pochorowały...Wiem, że myśli racjonalnie i odpowiedzialnie. Ale przykro mi, że ma rację. I frustruje mnie to, że chcę i nie mogę. :evil:

I ... blada!

I rzeczywiście jestem, jak ta żona rybaka od złotej rybki: ciągle mi mało. A przecież mam dwa przekochane, cudowne, najpuchatsze i najmruczliwsze kocury.

lilianaj pisze:A mój się nie zgadza, bo się obawia, że nie stać nas w razie czego na leczenie kolejnego zwierzaka u weta. Bo nie ma ogródka i pies miałby dyskomfort, bo 3 szkolnych dzieci na utrzymaniu, bo kredyt, bo praca w budżetówce, bo czasu na spacery za mało, bo za rzadko, jego zdaniem, czeszę koty i wszędzie jest futro, bo w grudniu poszło na weta ponad tysiąc zł, jak się kocury pochorowały...Wiem, że myśli racjonalnie i odpowiedzialnie. Ale przykro mi, że ma rację. I frustruje mnie to, że chcę i nie mogę. I ... blada!

O widzę, że Twój TŻ jest taki rozsądny i odpowiedzialny jak mój :roll:

Tak, a im starszy, tym bardziej zasadniczy, tzn odpowiedzialny. Ot, boi się kryzysów i innych katastrof.

Ja też zawsze w takich sytuacjach powtarzam „serce poradź się rozumu”

a mój mąż['] na wieść o nowym psie powiedział .po moim trupie :twisted:

ale ja z tych niepokornych :wink:

potem ten psiak był Jego ukochany. :lol:

albo jak oddawałam tymczasa i wyłam w głos ,mówił..jak masz tak płakać nie oddawaj ,damy radę :1luvu:

dom bez zwierząt to nie dom ,a dom gdzie dwa koty i piesa o to już coś :ok:

A ja chciałam wydać szczeniora o mój mi powiedział , jak ją wydasz to koty też

..
I człowieku zrozum facetów..

Rozebrałam właśnie choinkę. O dziwo, stała od 23.12 i ani razu nie zemdlała. Koty zniesmaczone, że im najlepszą zabawkę popsułam. Bombeczki kolorowe tak fajnie się kręciły, jak się pacało łapcią i łańcuchy też bardzo ciekawa rzecz. Woda do picia też najlepsza z choinki była, bo ta w miseczce, tak nudna...Z choinki niestety zrobiła się drapaka, poopuszczała gałązki i bałam się, że któryś kicuś połknie sobie kawałek łańcucha. Ich pierwsze święta minęły. I pierwsze święta bez naszego Maurycego. Jego brak uwiera stale, przeszkadza, jak kamień w bucie. Jutro minie 8 miesięcy, jak umarł burasek mój pręgowany, najlepszy kot na świecie. Niby się oswoiłam z jego nieobecnością, ale tęsknię. Kocham te moje młodzieniaszki, ale to jeszcze wiatr w głowie. Trzeba czasu, żeby nabrały rozumu i doświadczenia.
A Gustawek z Orbisiem dalej sobie rosną. Orbisowi bardzo ściemniały plecki. I zgrubiał. Jak się na niego patrzy z tyłu, jak siedzi, to jego kształt przypomina bałwana z dwóch idealnie okrągłych kulek. :mrgreen:

Gustaw z kolei, to ma jakieś psie naleciałości. Przede wszystkim gryzie moje kapcie, ciąga w zębach buty po domu, czasami myszy aportuje :mrgreen:

Czeszę je codziennie, a jak wracam z pracy, to i tak wszędzie pełno długiego, białego futra. Ostatnio miałam wolniejszy czas i podpatrzyłam: te fruwające kłaki, to od kociego katare. Leją się. Chyba dla zabawy, jak młode kogutki, aż futro fruwa. Ale miłość też kwitnie, bo śpią blisko siebie i jeden drugiemu pomaga szorować trudniej dostępne miejsca.

bardzo Ci współczuję :cry:

chyba każda z nas przez to przeszła...............................................
u mnie minęło kilka lat a wciąż wracają wspomnienia i żal, dlaczego Oni ?

nie wyobrażam sobie jak można nie kochać kota, jak można tak po prostu go się pozbyć ?
czym trzeba być aby skrzywdzić ? to widać za mądre na mój kurzy móżdżek

a tak swoją drogą, to byśmy prosiły o więcej fot Twoich małych Przyjaciół :201494

bo tak trochę ich skąpisz, daj i nam nacieszyć oczy :lol:

Bo ja jestem kiepska w te klocki i czasem muszę angażować bliźnich do wstawiania zdjęć. Wkleić z fostsik.pl już mniej więcej wiem jak, pozostaje kwestia przenoszenia zdjęć z komórki do komputera i to powierzam tżowi. A, że on dużo pracuje i późno wraca, to rzadko mu powierzam. Ale się poprawię.

Dziś wpadło mi w ucho, jak Paweł (10 lat) przemawia do Gustawa. Kot leży zwinięty na krześle, łapy mu wiszą, bo już się nie mieści. Paweł podchodzi, klęka przy krześle, obejmuje kota i tak ćwierka: "Gustawciu, Ty jesteś doskonałą symfonią sierści i miłości. I drapieżności. I mruczliwości..." Dalej nie usłyszałam, bo symfonia potwierdzająco miauknęła i musiałam szybko się ewakuować do łazienki, żeby się wyśmiać w spokoju i nie urazić Pawła.
Paweł...moja krew.

lilianaj pisze:Dziś wpadło mi w ucho, jak Paweł (10 lat) przemawia do Gustawa. Kot leży zwinięty na krześle, łapy mu wiszą, bo już się nie mieści. Paweł podchodzi, klęka przy krześle, obejmuje kota i tak ćwierka: "Gustawciu, Ty jesteś doskonałą symfonią sierści i miłości. I drapieżności. I mruczliwości..." Dalej nie usłyszałam, bo symfonia potwierdzająco miauknęła i musiałam szybko się ewakuować do łazienki, żeby się wyśmiać w spokoju i nie urazić Pawła.
Paweł...moja krew.

już Go

Gustaw i Orbis i Florencja, czyli Ragilian. Miałam wypadek.

Kto przegląda forum