Jesień... teraz domowy...czyli Kroniki Złociejowskie

[Kociama]

[MaryLux]

Ciociu caty, my się nie zgadzamy, żebyś nie miała prądu. Swój własny przydział Ci oddamy, jeśli będzie Ci potrzebny
Psot, Inka i KukaKulaCzarnyDrink

[caty]

12.


Jesienne deszcze przyszły niespodziewanie, zerwały z drzew kolorowe liście i zasnuły mgłą okoliczne łąki. Blade, anemiczne słońce z trudem przebijało się przez nie oświetlając rozczochrane głowy ostów i suche badyle na miedzach. Po ścierniskach, kuląc się, spacerowały gawrony, a łąka nie przypominała już skrawka rajskiego ogrodu.
Odechciało mi się nocnych wędrówek uliczkami miasta, za to chętnie wymykałem się zza pieca późnym popołudniem i najczęściej kierowałem swe kroki w stronę niewielkiej cukierenki w narożnej kamienicy.
Okna cukierni miały zielone żaluzje, , malutkie, okrągłe stoliki i gięte krzesła same zapraszały do środka, a kolorowe umbry lamp rzucały dokoła ciepłe kręgi światła.
Właścicielka cukierni, starsza pani o rumianej twarzy zwykła była siadać tak, aby widzieć wszystkich, którzy przechodzili przez rynek i aby każdy dostrzegł, jak macha ręką na powitanie.
A zaproszenie do środka, szczególnie kiedy pierwsze jesienne chłody przenikały pod ciepłe swetry i płaszcze było czymś naprawdę bardzo pożądanym.
W cukierni pachniało świeżo zmieloną kawą i kremówkami, skórką pomarańczową i cytryną, goździkami i cynamonem.
Wślizgnąłem się do środka przez szparę w tylnych drzwiach, przebiegłem na palcach za kontuar, błyskawicznie wspiąłem się na wysokie krzesło i ściągnąłem nieduże ciasteczko z wisienką pośrodku.
Duży, czarny kocur śpiący na wiklinowym fotelu niechętnie otworzył jedno oko, poruszył czubkiem ogona i wymamrotał :
- Kły i pazury
Na co niezbyt grzecznie odparłem
- Raczej michy i poduchy – po czym szybko uskoczyłem w bok, bowiem kot nadspodziewanie szybko pokazał mi i jedne i drugie.
- Mysz ! Mysz ! – zawołała starsza pani i w cukierni w mgnieniu oka pojawiło się dwu identycznie wyglądających chłopców. Obydwaj mieli niebieskie oczy i jasne, rozwichrzone czupryny.
- Niech się babcia myszy nie boi – powiedział jeden, a drugi mrugnął w stronę kota.
- A ten kot to prawdziwy ? – zapytał.
Kot powoli podniósł się z poduszki, przeciągnął się i jednym susem znalazł się przy chłopcu.
- Au ! – wrzasnął chłopiec chwytając się za łydkę, a kot powrócił na swoje miejsce.
- Zaręczam, że prawdziwy – mruknął na powrót zwijając się w kłębek.
Starsza pani pokiwała głową i zeszła ze stołeczka na podłogę.
- Kto się z kota śmieje, temu źle się dzieje –powiedziała triumfująco i podała wnukom ciastka.



cdn

[madziaki]

Dziadek Ramol i Rupol w dzieciństwie

[caty]

zgadza sie

[Kociama]

Dziękuje Caty jak zwykle

[caty]

Przyznać muszę, że darzyłem ogromną sympatia płowowłosych braci i z całego serca żałowałem, że nie mogę ot tak po prostu wyjść z ukrycia i razem z nimi chodzić nad rzekę
Palić ogniska na ściernisku i płatać rozmaite figle spokojnym mieszkańcom miasteczka.
Często, niewidzialny za zasłoną traw lub mroku towarzyszyłem im w nocnych wyprawach i podsłuchiwałem co knują.
A pomysłów mieli tyle i na dodatek TAKICH, że figle Błotnego Licha i koncept diabła Srali
Częstokroć wydawały się przy nich dziecinnymi figlami…bo który z nich wpadł kiedykolwiek na pomysł, aby przyprowadzić z pastwiska kozę, zawiązać jej na szyi fular i przywiązać tuż przed ratuszem, aby wszyscy mogli podziwiać niesłychane podobieństwo burmistrza i poczciwego stworzenia o złotych oczach…Pamiętam, że niektórzy śmiali się całkiem otwarcie, inni zaś dyskretnie przesłaniali usta, aby parsknąć śmiechem w bezpiecznej odległości…Faktem jednak było, że następnego dnia burmistrz obciął brodę i zamienił kolorowy fular na krawat, a niesforni bracia przez czas stosunkowo długi omijali rynek szerokim łukiem ..
Tego jednak dnia dwaj bracia wpadli na pomysł iście piekielny. Napchawszy kieszenie kurtek kruchymi ciastkami zaszyli się w najdalszym zakątku parku i na początek krztusząc się straszliwie zapalili ukradzionego komuś ze starszych papierosa, a potem rozpoczęli radzić na najstraszliwszym – jak mi się wydało – z dotychczasowych pomysłów.
- Kiedy pozbędziemy się go z domu – rzekł pierwszy z bliźniaków – będziemy mogli w tym pokoju na strychu urządzić obserwatorium.
- Taaak – rzekł drugi. – Gdyby był mały moglibyśmy podrzucić go komuś…i wszystko zwalić na strzygi…
- Ale jest duży…stanowczo za duży. I pamiętaj, że w każdej chwili mógłby nam nakłaść…
- Albo sprzedać jak Józefa – pierwszy najwyraźniej się rozmarzył.
Siedząc w ukryciu wprost umierałem z ciekawości, aby dowiedzieć się, kogo mają na myśli,
Gdy nagle ktoś przeszedł obok mnie i wychylił głowę z krzaków tuż pomiędzy zastygłymi w przerażeniu twarzami braci.
- Powinniście go koniecznie ożenić – rzekł młody mężczyzna w zawadiacko przekrzywionym na jedno ucho berecie.
- Melchior !!!! – wrzasnęli bracia rzucając się do ucieczki, ale młodzieniec był znacznie szybszy. Pochwycił obu za kołnierze kurtek i roześmiał się serdecznie.
- Piękne powitanie, nie ma co – rzekł czochrając potargane czupryny. – Ożenić ? – nigdy, nigdy w życiu…a co się tyczy pokoju…już dawno postanowiłem się przeprowadzić…
- Przeprowadzić ?- wyjąkali chórem bliźniacy, a starszy brat pokiwał poważnie głową.
- Pomysł z obserwatorium zawsze mi się bardzo podobał – uśmiechnął się młodzieniec. – I aby wam to udowodnić przywiozłem z miasta…
Urwał i spojrzał przed siebie.
Parkową alejką szła malarka trzymając oburącz ogromny bukiet ostatnich, kolorowych liści. Tym razem miała na nogach buciki, ale jej ramiona owijał ogromny, miękki szal w kolorze starego złota. A każdemu jej krokowi towarzyszyło cichutkie dzwonienie.
Oczy starszego brata zrobiły się wielkie i okrągłe, zupełnie jak oczy kota z cukierni, a na ustach pojawił się głupawy uśmiech.
- Dzień…dzień dobry – wyjąkał Melchior, a malarka uśmiechnęła się promiennie.
- Nig-dy w ży-ciu ! – zawołali bliźniacy i pobiegli pędem w stronę rynku.
A malarka wyjęła z bukietu dwa najpiękniejsze liście i wetknęła je do kieszonki tweedowej marynarki Melchiora.
„ Więc to tak…” pomyślałem i najszybciej jak się dało pobiegłem za bliźniakami, byłem bowiem równie ciekaw jak oni, co przywiózł ze sobą z miasta ich starszy brat.

cdn

[madziaki]

No proszę, proszę - sytuacja się wyjasnia.....

[MaryLux]

Aaaaa, Ramol i Rupol to stryjeczni dziadkowie Pacynki

[caty]

W kubraku mokrym od liści, z przemoczonymi butami dotarłem za braćmi do wysokiej kamieniczki w środku rynku, tej samej, w której mieściła się przytulna cukiernia, i niezauważony wszedłem ich śladem na piętro, a następnie krętymi schodami do pokoju na poddaszu.
Na środku pokoju stał wysoki przedmiot osłonięty kawałkiem aksamitnej zasłony. Bracia wstrzymując oddech zbliżyli się don i ostrożnie ściągnęli zasłonę.
- Teleskop ! – zawołali jednym głosem, po czym wydali z siebie nieartykułowany wrzask.
Noc była chłodna i wysoka. Cały wieczór starszy brat montował teleskop w pokoju na poddaszu, ale wyraz jego twarzy nie zmienił się ani na trochę od chwili spotkania w parku. Co więcej, dwa kolorowe liście przypiął szpilką do firanki, gdzie lekko szeleściły przypominając dwa zabłąkane, letnie motyle.
A kiedy wszystko było gotowe, na miejskim zegarze wybiła północ.
- Bim-bom, bim-bom – zadzwonił zegar na ratuszowej wieży tak głośno, że aż przestraszyłem się. Dotychczas bowiem jego głos docierał do mojego zakątka za piecem stłumiony przez korony wysokich drzew, a teraz znajdowałem się w pokoju dokładnie naprzeciw jego wąsatej twarzy.
- A teraz zaparzymy sobie dobrej herbaty – powiedział ojciec chłopców, który przez cały czas siedział w fotelu i z uśmiechem spoglądał na swych synów i wszyscy zeszli krętymi schodkami na dół. Zostałem w pokoju zupełnie sam.
Dobrze wiedziałem czym jest i do czego służy teleskop, więc – nie bez trudu – wdrapałem się na wysokość okularu, uchwyciłem się mocno rękoma brzegu i spojrzałem w górę.
Oślepiło mnie światło. Było ciepłe i złote i świeciło mi prosto w twarz. Zamrugałem oczyma, przekrzywiłem głowę i na jeden moment moje oczy napotkały aksamitną czerń tu i ówdzie połyskującą srebrzystym pyłem, zupełnie jakby ktoś rozsypał na niebie kryształowy pył.
Wśród tego pyłu płonęło jasne światło naszej gwiazdy, gwiazdy, która ongiś prowadziła mnie i Bazylego nam tylko znanymi nocnymi ścieżkami, gwiazdy, która na długo przed mym urodzeniem wiodła do domów zagubionych wędrowców dając im światło w mroku i napełniając serca nadzieją.
Zapatrzony w niebo nie usłyszałem cichego skrzypnięcia drzwi.
- Cicho – szepnął ktoś za moimi plecami. – To domowy…
Zdrętwiałem. Niepisane prawo głosiło, że skrzaty nie powinny bez szczególnej przyczyny zbliżać się do świata ludzi, bowiem, jak uczono mnie od najwcześniejszych lat ludzie bywali różni. Niektórzy z nich nawet posuwali się do tego, aby schwytanego podstępem skrzata więzić w klatce i zmuszać do spełniania życzeń, czego jak wiadomo skrzat uczynić nie mógł, ale żadną miarą ludziom owym nie dało się tego wytłumaczyć…
Co prawda nie słyszałem, aby w naszym mieście zamieszkiwali tego rodzaju ludzie, ale słowa Leśnego głęboko zapadły mi w serce i spoglądając w szeroko otwarte ze zdumienia oczy czwórki ludzi miałem wrażenie, że przekraczam odwieczne prawo.
Jednakże nie pozostało mi nic innego, jak tylko zeskoczyć na podłogę, ukłonić się i jak najszybciej zniknąć pozostawiając gospodarzy w stanie najwyższego zdumienia.
A potem zbiegłem na dół krętymi schodami i wybiegłem na rynek. Było zimno, na tafli wody w fontannie pojawiła się cieniutka warstewka pierwszego lodu.
Przebiegłem przez kocie łby i obierając drogę na skróty skierowałem się w stronę dworu.
Moja rodzina nie ułożyła się jeszcze do snu. Od progu powitał mnie zapach fajkowego dymu, a mój brat podał mi kubeczek mleka.
Wypiłem parę łyków i spojrzałem na brata.
- Patrzyłem dzisiaj w niebo – powiedziałem.
Brat poruszył krzaczastymi brwiami.
- Widziałem naszą gwiazdę – dodałem. – Jest najjaśniejsza ze wszystkich.
- Patrzyłem w niebo wiele razy – odezwał się mój zazwyczaj milczący dziadek, - ale ty znalazłeś się najbliżej niej…Muszę kiedyś wybrać się z tobą.
- Dobrze, dziadku – obiecałem kładąc rękę na sercu.
Nagle poczułem się bardzo dorosły i z dziwnym uczuciem ni to radości ni to smutku udałem się do snu.

[madziaki]

jak zawsze

[mar9]

Witam stałe bywalczynie tego wątku
W ostatnim wydaniu Kocich Spraw znalazłam wywiad z Caty i z ciekawości sprawdziłam, czy na naszym forum jest osoba o takim nicku i dzięki temu znalazłam ten cudny wątek.
Wiem Caty, że już nasłuchalaś się mnóstwa pochwał, więc ja też skromnie chciałabym się dołączyć do grupy "czytaczy" tego wątku.
To, co piszesz to cudowna bajka, dziękuję Ci za chwile oderwania się od codziennego świata, gdzie nie jest tak pięknie, gdzie źli ludzie topią kocięta, gdzie koty duże i małe giną pod kołami samochodów, umierają samotnie w ciemnych piwnicach, schroniskach, zamarzają albo umierają z głodu na działkach.
Jak dobrze oderwać się choć na chwilę od tych smutnych spraw i jak Alicja, choć na chwilę wejść do świata baśni.
W tych chwilach czuję się znowu jak dziecko i z wypiekami na mojej już nie młodej twarzy czytać o przygodach bohaterów Twoich opowieści, nie martwiąc się równocześnie o zakończenie, bo jak wiadomo w bajkach i baśniach MUSI wszystko skończyć się dobrze.
I za to dziękuję Ci caty
Ps. znajdzie się dla mnie miejsce w Twojej bajkowej szafie ?
(jako wkupne mogę przynieść małe co nieco)

[MaryLux]

I znów si wszyscy zapowietrzyliśmy - i jakoś dziwnie nam się oczy pocą
InkaKocinka, Psot i KULKA

[caty]

13.


Nigdy nie sądziłem, że pojawienie się w miasteczku nowych mieszkańców może spowodować tyle zamieszania. Kolorowe szale i peleryny młodej malarki ściągały do okien wszystkich mieszkańców kamieniczek otaczających rynek, ona zaś, zupełnie nie zwracając na to uwagi wychodziła mimo porannych chłodów ze swoim drewnianym pudelkiem i udawała się w coraz to inny zakątek miasteczka. Dzień kończyła herbatą z malinowym sokiem w cukierni, gdzie z ukrycia obserwował ją - z coraz głupszą, moim zdaniem, miną – Melchior.
Malarka prowadziła niekończące się dyskusje ze starszą panią i z wyraźną przyjemnością opychała się kruchymi ciasteczkami z marmoladą z róży.
Z początkiem zimy, kiedy pierwszy śnieg założył drzewom w parku białe czapy i przykrył okoliczne ścierniska do miasteczka zawitał brat młodej kobiety, niosąc na ramieniu narty i przykuwając wzrok kolorowymi skarpetami i fantazyjną czapką.
Obok niego dreptał długi, gruby, czarny pies we włóczkowym kubraku na grzbiecie.
Rzecz jasna świat nie byłby światem, a ludzie nie byliby ludźmi, gdyby jasnowłosi bliźniacy i brat malarki nie wpadli na siebie któregoś dnia i oczywiście tak bardzo przypadli sobie do gustu, że całymi godzinami przesiadywali w kawiarni grając w szachy lub w karty, a za dnia, kiedy słońce rozpalało diamentowe błyski w śnieżnych zaspach włóczyli się po okolicy rzucając do siebie śnieżkami, albo lepiąc w szczerym polu dziwaczne śniegowe stwory na widok których mieszkańcy wsi spluwali przez lewe ramię.
Melchior zaś melancholijnie spoglądał w filiżankę kawy i pisał wiersze na kolorowych serwetkach…
Prawdę mówiąc trochę mnie to wszystko śmieszyło, zauważyłem bowiem, że ludzie mają szczególny dar do komplikowania sobie życia i jeżeli tylko cos można było załatwić na dwa sposoby, zwykle wybierali ten trudniejszy i bardziej zawiły…
Malarka najprawdopodobniej musiała coś na ten temat wiedzieć, bo często na widok Melchiora skrywała uśmiech, a czasami nawet zdarzało się jej powstrzymywać wybuch serdecznego śmiechu, ale jako osoba delikatna i taktowna – milczała, a Melchior plątał się coraz bardziej…
Po Świętach Bożego Narodzenia nadszedł czas karnawału . Wieczorami dzwoniły dzwonki u sań, a ślady płóz przecinały tam i z powrotem rynek z fontanną, w której zamarzła woda.
W dworskiej kuchni pod dostatkiem było miodu i orzechów, okruszyn słodkich ciastek i suszonych bakalii, we wszystkich piecach palił się polana, a przez dom przewijali się przyjaciele i bliższa lub dalsza rodzina.
Pewnego wieczora mój ojciec sprosił wszystkich wieczystych zamieszkujących okolicę
I za piecem zrobiło się równie gwarno jak na pokojach ; przybyli nawet krewni zza lasu, w kożuszkach i ciepłych butach, przywożąc ze sobą pitne miody i orzechy laskowe, a pewnego wieczora do gości dołączył również skrzat domowy z dużego miasta przywożąc ze sobą najprawdziwszy tytoń, którego i mi – w drodze wyjątku – pozwolono spróbować.
Wypaliłem moją fajkę dzielnie, mimo, iż dym gryzł mnie w oczy i wyciskał z nich łzy, wystukałem cybuszek do szufladki z popiołem i wymknąłem się za piec.
Moje posłanie było miękkie i ciepłe, na suficie tańczył odblask płomieni, a drewno, złożone tuz obok, na podłodze pachniało lasem.
Pomyślałem o Leśnym, śpiącym w jakimś wykrocie , o pierwszym wiosennym ognisku i zapadłem w sen.


cdn

[caty]

I żadna z was pewnie nie przypuszcza, że te opowiesci to równiez dla mnie koło ratunkowe...moja depresja czasmi drapnie pazurem i wtedy...coż, lepsze pisanie niż prozac