"I tak człowiek trafił na kota..."

Villenie, ja zaczynam pojmować jak wygląda życie w dwukotnym domu. Od jakiejś godziny, z przerwami na mordowanie myszki, śmietankę lub złapanie oddechu, trwa u mnie głupawka czyli koci moment pędu w wydaniu na osiem łapek. O mało nie straciłam butelki czerwonego wytrawnego wina, która spokojnie stała koło szafki i czekała na weekendową wizytę koleżanki. Mam nadzieję, że już nic nie poleci.
A, zapraszam na wątek Małej Czarnej

. Wstawiłam parę fotek. Niezbyt artystyczne, ale są.

MB&Ofelio.
Dwukotny dom jest super, a trzykotny to dopiero prawdziwa męska przygoda. To coś tak jakby łazić po chwiejącej się drabinie z wiadrem wody. Przy czterokotnym wymieniamy wodę na farbę. Powodzenia.
Carmen jest śliczności, już ją widziałem. Nie oszukujmy się, nigdzie nie pójdzie. Ona już ma dom. :1luvu:

Recepta na to, jak żyć niebanalnie.

"Weź dzikość tygrysa, łagodność owcy, wdzięk tancerki z Alicante i zalotność Paryżanki. Weź kobiece kochanie i męską przyjaźń. Dumę Anglika, niezależność Szkota z gór. Weź oddanie Rosjanki i solidność Niemca. Dołóż pazury rozwścieczonego smoka i oczy królowej Egiptu. Zmieszaj w tyglu wieków. Oblecz to wszystko w piękne futerko. Zadrzyj dumnie ogon.
Przypraw mruczeniem Brahmsa."

To kot. Twój towarzysz na życie.

Piękne, masz tego więcej?

Wow. Ale tekścik! Muszę sobie go zapisać.

AYO.
Przykro mi, nie mam. Ja nie piszę do szuflady, na zapas. Co mi w łeb strzeli to wywalam od razu. Jesteście pierwszymi odbiorcami.

MB & Ofelio.
Ten najnowszy tekst właśnie Wy zainspirowałyście. Powstał dziś.

Jak najłatwiej dostać zawału?
Najłatwiej kotem.
Wpadam do mieszkania i pierwsze pytanie "Gdzie moje koty??!". Albert wita zawsze mnie przy drzwiach, no to ok. Gdzie reszta?
Szybki ogląd robię - Marutek jest.

Gdzie Odik? Odik???

Ooodi, Odi, Odi?

Cisza. Ani mruknięcia. Nie ma Odika. Rzucam się szczupakiem pod łóżko - pusto. Wyrywam drzwi szafy - kota brak. Co jest? Myślę, myślę, myślę "czyżby ktoś go niechcąco wypuścił?" Mnie tu raczej lubią, a moje koty to MOJE KOTY. Mają immunitet. Ale gdzie Odinio? Cud mniemany? Panika, kot zaginął w dwóch pokojach...
Dupa tam, "zaginął".

Tu kota nie ma.

A tu jest.

Ja zawału dostanę przez nich kiedyś, dostanę no!

Każdy to przerabiał zapewniam cię :mrgreen:

Miejscóweczka pierwsza klasa :piwa:

Wyobrażasz sobie moje zdumienie, kiedy moja czarna bluza dostała nagle białych wąsów i ziewnęła na mnie z obrzydzeniem, ponieważ w desperacji zawrzasłam na cały dom "KOOOOOT!" :mrgreen:

Heh! Cudo! Moje się tajniaczą okropnie. Trzeba się naszukać a naszukać. I jeszcze są wnętrzności mebli. Uwielbiają to. Świetna zabawa. No, może nie wszyscy się świetnie bawią... Ale jakie szczęście jak się już kocura nakryje...

A jeszcze zabawniej jest jak wieczorkiem, złotym spojrzeniem przyjrzą Ci się buty, które masz właśnie zamiar ubrać...

Villentretenmerth pisze:Recepta na to, jak żyć niebanalnie.

"Weź dzikość tygrysa, łagodność owcy, wdzięk tancerki z Alicante i zalotność Paryżanki. Weź kobiece kochanie i męską przyjaźń. Dumę Anglika, niezależność Szkota z gór. Weź oddanie Rosjanki i solidność Niemca. Dołóż pazury rozwścieczonego smoka i oczy królowej Egiptu. Zmieszaj w tyglu wieków. Oblecz to wszystko w piękne futerko. Zadrzyj dumnie ogon.
Przypraw mruczeniem Brahmsa."

To kot. Twój towarzysz na życie.

Musiałam zacytować w całości - bo coś tu wykroić to jak okaleczyć kota by było...

Piękne to i takie pełne...
Piękny tekst.
Biały wiersz.
Istota kota.
Sedno.

Piękne...

Piękne słowa

Stuprocentowa prawda o kotach naszych kochanych

Chciałem uczcić przydział nowego domu Maru - bo dziś otrzymał własny - ale Maru i Odik olali ceremonię a do nowego domku Maru wpakował się Albertos... No i tak.

Własny domek dla Maru :1luvu:

Albert jako prawdziwy gospodarz domu musiał pierwszy sprawdzić wygodę nowego lokum nowego kolegi :wink:

ale widzę, że dotychczas najbardziej ulubionym miejscem Maru jest łóżko

Marutek jeszcze się nie zdecydował. Łóżko tak, ale jak puste, poza tym fotel, karton z butami, domek Alberta, kocyk na wersalce, wnętrze wersalki, amerykanka, wnętrze amerykanki, stół, drugi stół, krzesło, lodówka, kuchenka gazowa i inne miękkie płaszczyzny... Coś chyba w końcu ten leniwiec wybierze. To ja zacznę żyć normalnie. Ale czy z kotami może być normalnie?

AYO pisze:Każdy to przerabiał zapewniam cię

Przestań! Kiedyś wrzeszczałam na cały dom, wyłam rzewnymi łzami, obleciałam klatkę schodową a ta @ spała w wersalce którą otwierałam i sprawdzałam - do dzisiaj trzęsą mi się ręce :evil:

Mnie też się trzęsą jak mi się koty nie odliczą. Ale w sytuacji zagrożenia zawsze działam konkretnie i bez paniki. I się znajdują. Przeważnie rozespane, rozmymłane i zdziwione... I wtedy mogę spuścić powietrze. I jest ok.

Dwa dni wstecz szukałem Marudy po całym dwupiętrowym biurowcu. Bez efektu. Objawił się wieczorkiem sam, w mieszkaniu, zdrowy i wesoły. Nie wiem gdzie się zarył. Przeszukałem wszystko. Z kotem się nie zanudzisz, oj nie.

Villentretenmerth pisze:Ale w sytuacji zagrożenia zawsze działam konkretnie i bez paniki.

No, fajnie - zapewniam Cię, że przez pierwsze piętnaście minut szukania ja też nie panikowałam :twisted:

"I tak człowiek trafił na kota..."

Kto przegląda forum