Zaginiona OGRYNIA - już w nowym domu ze swoją przyjaciółką!

felin pisze:Chyba Hemingway stwierdzil, że "posiadanie jednego kota prowadzi do kolejnych"
Sam mial bodaj czternaście

Tego to nawet nie wiedziałam, nie wiedziałam że w ogóle miał koty.
Ostatnio oglądałam kilka odcinków dokumentalnej serii pt. Zwierzęca Obsesja.
Rzecz dotyczy m.in. osób mających po 50 kotów, albo i więcej.
Ciekawe studium ludzkich postaw. Oczywiście ani ludziom ani kotom nie jest dobrze.

Ja mam 5 + 1. Burak mieszka osobno, bo napada na pozostałe i się go panicznie boją. Więc mam jedynaka i stadko, dość zintegrowane.

Iwonami pisze:
felin pisze:Chyba Hemingway stwierdzil, że "posiadanie jednego kota prowadzi do kolejnych"
Sam mial bodaj czternaście

Tego to nawet nie wiedziałam, nie wiedziałam że w ogóle miał koty.
Ostatnio oglądałam kilka odcinków dokumentalnej serii pt. Zwierzęca Obsesja.
Rzecz dotyczy m.in. osób mających po 50 kotów, albo i więcej.
Ciekawe studium ludzkich postaw. Oczywiście ani ludziom ani kotom nie jest dobrze.

Fakt, ale odnoszę wrażenie, że program jest nieco tendencyjny.
A Hemingway mial koty i do dziś w Key West żyją potomkowie tych kotów zażywając wielkiej czci

Podobno mialy szczególną cechę - polidaktylię - i po jednym palcu więcej u lap niż normalnie.

felin pisze:Fakt, ale odnoszę wrażenie, że program jest nieco tendencyjny.

Nie odniosłam takiego wrażenia, może jest trochę udramatyzowany, żeby zwiększyć oglądalność.
Mam tylko nadzieję, że są to sytuacje ekstremalne, choć niedawno czytałam tu na forum podobną historię o kobiecie z Bielan w Warszawie, która w strasznych warunkach trzymała dziesiątki kotów. Niewysterylizowanych, chorych, bo nie miała pieniędzy na ich leczenie i pielęgnację, co oczywiste.
A jeśli chodzi o Hemingwaya, to rzeczywiście jest to niezwykle interesująca historia.

mziel52 pisze:Ja mam 5 + 1. Burak mieszka osobno, bo napada na pozostałe i się go panicznie boją. Więc mam jedynaka i stadko, dość zintegrowane.

Przypomniała mi się moja historia z psami. Były w domu dwa i strasznie się kochały. To były moje ostatnie psy. Jeden piesek był maleńki, prawie 90% chichuahua, drugi prawie szkocki terier. Mały był znajdą z ulicy, większy ze schroniska na Paluchu.
Po trzech latach bycia razem pewnego dnia spojrzały sobie w oczy i zaczęła się wojna.
Od tamtej pory jeden mieszkał w jednym pokoju drugi w drugim. Trzeba było uważać żeby się nie spotkały. Oczywiście spacery były oddzielnie. Niestety kiedyś większy rzucił się na małego i go trochę poturbował. Co było dziwne, zawsze bardziej zaczepny był ten mały, tymczasem wtedy agresorem był większy.

Poszłam niedługo po tym do sklepu żeby kupić kagańce. Dla szkota nie było problemu, natomiast dla małego był. Przebierałam w tych kagańcach najmniejszych aż mnie z ironią w głosie zapytał sprzedawca cóż to mam za brytana w domu. Opowiedziałam więc, że tak się psy kochały, aż pewnego dnia.... itd. Pan mi na to odpowiedział "to zupełnie tak jak w małżeństwie"

Nadszedł jednak taki czas, że tak jak psy nagle zaczęły ze sobą wojować, tak sytuacja się odwróciła i psy się znowu zaczęły kochać. Gdy umarł większy, mały zawsze po powrocie ze spaceru chodził w miejsce gdzie stała budka dużego i sprawdzał, czy większy nie wrócił w czasie gdy go w domu nie było. Bardzo to było wzruszające.

Może i u Ciebie tak się pewnego dnia odmieni, że koty się dogadają?
U mnie jak już pisałam parę postów wyżej, trwają potyczki między Babunią a Rysiem i pytałam się czy je izolować od siebie, czy nie zwracać na to uwagi, niech się dogadują między sobą.

Iwonami pisze:Może i u Ciebie tak się pewnego dnia odmieni, że koty się dogadają?
U mnie jak już pisałam parę postów wyżej, trwają potyczki między Babunią a Rysiem i pytałam się czy je izolować od siebie, czy nie zwracać na to uwagi, niech się dogadują między sobą.

Wiążę pewne nadzieje z kastracją Buraka, ale to za rok z hakiem, kiedy zniknie mu hemobartonella. Póki co, robi się napalony, skacze na tamte, one wrzeszczą, jakby ze skóry je obdzierali, sikają pod siebie i muszę odrywać Buraka siłą od ofiary.

mziel52 pisze:Wiążę pewne nadzieje z kastracją Buraka, ale to za rok z hakiem, kiedy zniknie mu hemobartonella. Póki co, robi się napalony, skacze na tamte, one wrzeszczą, jakby ze skóry je obdzierali, sikają pod siebie i muszę odrywać Buraka siłą od ofiary.

No tak, to jest rzeczywiście problem, pamiętam jak na Babunię i Ogrynię rzucał się ojciec moich małych - one wtedy strasznie się jego bały i siusiały ze strachu.
Też był nie wykastrowany i tak jest do dzisiaj. Jedyny kot jaki pozostał w mojej okolicy.
Dokarmiam go oczywiście, ale on sobie jakoś radzi, kotki sobie niestety nie radziły.
(Jak ja straszliwie tęsknię za Ogrynią, to tylko ja wiem :cry:

)

Przypuszczam jednak, że kastracja Buraka pomoże, kocina złagodnieje.

Burak złagodnieje, ale czy one pozbędą się wdrukowanego już strachu, to nie wiem.
Dziś odwiedził mnie kot sąsiadki, też niekastrowany, i zachowywał się grzecznie, więc tylko mój to taki chamski macho.

Może Frania i Fasolka też się pokochają

Może z czasem się to unormuje :ok:

Mam wiadomość od jasnowidza, z którym jestem w kontakcie od dłuższego czasu.
Przekazał mi, że Ogrynia żyje, co do miejsca jej pobytu - mam się z nim kontaktować na początku przyszłego tygodnia.
Dobre choć to, że żyje kocina.

Teraz najważniejsze, że żyje.
Oby jeszcze dała się znaleźć :ok:

Wmówiłam w siebie, że ją odnajdę wiosną i tego się trzymam.
Oczywiście gdyby się udało wcześniej, to byłabym w siódmym niebie.
Będzie tylko duży problem, jak ja ją złapię?

A do klatki - łapki nie wejdzie?

Zaginiona OGRYNIA - już w nowym domu ze swoją przyjaciółką!

Kto przegląda forum