Odkąd poszłam do szkoły, zawsze byłam za gruba. Była to zasługa głównie mojej kochanej Babci, która z wielkiej miłości i troski całkiem niechcący mnie zatuczyła
Inne dzieci się ze mnie śmiały (szczególnie na wf-ie, ale nie tylko), podczas każdej wizyty w przychodni lekarka mówiła mojej matce, że przydałoby się mnie odchudzić... Wstydziłam się, ale myślałam, że tak już musi być. W czasach liceum też jeszcze byłam gruba, ale wtedy w sumie niewiele mi to przeszkadzało, ponieważ jako zdeklarowane dziecię-kwiat 
i tak chadzałam w luźnych, długich kieckach, workowatych swetrach i koszulach po ojcu. No a poza tym - miałam Kogoś, kto akceptował mnie taką jaka byłam i w dodatku do szaleństwa kochał. Kiedy zostałam sama, wpadłam w dwuletni wielki dół. Nie uczyłam się, nie pracowałam - głównie spałam i żarłam. W efekcie: koszmarnie utyłam (przy moim nędznym wzroście doszłam do 75 kg 
). Potem, kiedy psychicznie udało mi się już odrobinę ogarnąć, popatrzyłam na siebie w lustrze i przeżyłam szok Przeszłam na 'dyktę', warzywka, owoce i chudy nabiał. Przez kilka miesięcy schudłam prawie 20 kg i doszłam do wagi 55-56 kg, co uczyniło mnie znacznie szczuplejszą niż kiedykolwiek przedtem w 'dorosłym' (tzn. licealnym) życiu. No i właśnie od tego czasu zaczęła się moja obsesja... Ważenie się po kilka razy dziennie, liczenie kalorii, katowanie się od nowa dietami, kiedy tylko przytyłam 2 czy 3 kilogramy... Co było dalej, przemilczę. W każdym razie, po skutecznym zaleczeniu prawie trzyletniego koszmaru, to od czasu tamtego spektalkularnego schudnięcia mam obsesję na punkcie swojej wagi, nienawidzę siebie za wszystkie te kilogramy, które wróciły (obecnie 3-4, nie więcej - szczuplejsza być wcale nie pragnę) i czuję się jak prosiak. Naprawdę. To nie ma być kokieteria, tylko naprawdę wydaję się sobie o dużo za gruba (kiedy patrzę na siebie w lustrze w samej bieliźnie albo i bez, mam wściekłą ochotę zrobić sobie krzywdę bo od wielu lat to ja i tylko ja jestem winna faktu, że tak wyglądam - no bo jak niby miałabym wyglądać, skoro od rana do nocy wpieprzam słodycze ...?) Także to też kolejny 'supeł' mojej pokręconej psychiki
, nawet jeśli w rzeczywistości wcale nie jestem taka gruba.Wiecie, co robiłam przez cały wieczór...?
Przekopywałam szafy i 'z grubsza' odkładałam do oddania wszystkie ciuchy, z którymi nadeszła najwyższa pora się rozstać. Te kupowane dla mnie przez moją matkę - właściwie ZAWSZE przynajmniej o rozmiar-dwa za duże, b. często również totalnie nie w moim stylu (np. sportowe bluzy albo rzeczy w kratkę czy w paski, podczas kiedy od zawsze nie cierpię wszelkiej geometrii
), albo przeze mnie samą, w przypływie zastraszająco dobrego samopoczucia (bluzeczki opinające się na figurze, topy na cienkich ramiączkach, rzeczy w rozmiarze "małe 36" - pewnie z nadzieją, że skoro w normalne 36 na ogół się mieszczę, to w zaniżone może KIEDYŚ też się zmieszczę ) albo 'w ciemno' (na szczęście za nieduże pieniądze) na Allegro lub w szmateksach bez mierzenia... Po wstępnej przebiórce uzbierało się tego już trzy wielkie reklamówki. Następna tura wykopków zaowocuje zapewne porównywalną porcją - i dopiero w momencie, kiedy z obu szaf całkowicie wyeliminuję rzeczy bezużyteczne, zacznę całą resztę układać, rozwieszać na wieszakach itp. Roboty minimum na jakieś trzy-cztery podejścia 
, ale dobrze, że chociaż już zaczęłam.Maciej i Lichuś mruczą.
Bierze mnie jakieś przeziębienie i zaczyna boleć gardło
...)
Cudzych ojców, mężów i kochanków odbijam nałogowo i bezlitośnie, tak sobie dla sportu 
uwielbiam to! 
