Stella, kolorowa tygryska i Alfie, który okazał się Cirillą

Zobaczymy . Zresztą kocury są bardziej prostolinijne :twisted:

I nagle mi się koty zaktywizowały i sprały się oba po pyszczkach

Wolę to niż ostentacyjne lekceważenie. Przynajmniej jest jakas interakcja

Skoro mały potrafi odsyczeć i wrąbać ukradziony stek to on tylko na małego wygląda

Zachowanie Igi, tfu, Stelli jest jak najbardziej prawidłowe.
Trwa próba sił.
Mały przypomina naszą Miki. Z maluśkiego kotka stała się ogromnym i żarłocznym kociszczem. Największym z całej bandy.
Stella wie, co robi :ok:

To ona czuje się zagrożona, mały nie. Zresztą on sobie dobrze radzi.

Mała Miki zdobywała sobie terytorium kawałek po kawałku, bez broni, była jak potop szwedzki.
Gryzła zestresowanego Diabła w kark. Nie pozwalaliśmy jej na to i za każdym razem była zdejmowana i napominana.
Próbowała walczyć o przywództwo i pewnie zdobyłaby je.
No, ale Tereska temu zapobiegła.
Dała smarkatej do zrozumienia, że ona sobie nie pozwoli na gryzienie i wyjadanie z miski.
Za każdym razem Miki żałowała, kiedy podeszła za blisko do jedzącej Tereski. Był syk i łomot. Wreszcie nauczyła się, że Tereski się nie odgania.

Diabła i Igę muszę wciąż wspomagać i czekam z nimi przy michach zanim nasyca pierwszy głód. Kiedyś żarłoczny kotfur sykiem odganiał je od własnych misek, albo i łapą. Teraz tylko łypie czy patrzę i strasznie nie lubi słówka "nooo!"

Wydaje mi się, że to Stella bardziej potrzebuje wsparcia niż Alfik.
Kiedy Duży wróci już z pracy, może dobrze by było podrzucić mu pingwinka. Wtedy Ty bawiłabyś się tylko ze Stellą, żeby mała miała namiastkę tego, co było kiedyś i Ciebie tylko dla siebie choć trochę, bez obecności mazgaja... :wink:

Kotimont pisze:Skoro mały potrafi odsyczeć i wrąbać ukradziony stek to on tylko na małego wygląda
Zachowanie Igi, tfu, Stelli jest jak najbardziej prawidłowe.
Trwa próba sił.
Mały przypomina naszą Miki. Z maluśkiego kotka stała się ogromnym i żarłocznym kociszczem. Największym z całej bandy.
Stella wie, co robi
To ona czuje się zagrożona, mały nie. Zresztą on sobie dobrze radzi.

Mała Miki zdobywała sobie terytorium kawałek po kawałku, bez broni, była jak potop szwedzki.
Gryzła zestresowanego Diabła w kark. Nie pozwalaliśmy jej na to i za każdym razem była zdejmowana i napominana.
Próbowała walczyć o przywództwo i pewnie zdobyłaby je.
No, ale Tereska temu zapobiegła.
Dała smarkatej do zrozumienia, że ona sobie nie pozwoli na gryzienie i wyjadanie z miski.
Za każdym razem Miki żałowała, kiedy podeszła za blisko do jedzącej Tereski. Był syk i łomot. Wreszcie nauczyła się, że Tereski się nie odgania.

Diabła i Igę muszę wciąż wspomagać i czekam z nimi przy michach zanim nasyca pierwszy głód. Kiedyś żarłoczny kotfur sykiem odganiał je od własnych misek, albo i łapą. Teraz tylko łypie czy patrzę i strasznie nie lubi słówka "nooo!"

Wydaje mi się, że to Stella bardziej potrzebuje wsparcia niż Alfik.
Kiedy Duży wróci już z pracy, może dobrze by było podrzucić mu pingwinka. Wtedy Ty bawiłabyś się tylko ze Stellą, żeby mała miała namiastkę tego, co było kiedyś i Ciebie tylko dla siebie choć trochę, bez obecności mazgaja...

Stosujemy taką terapię - tylko ja i Stella - jak mały spi to my idziemy do drugiego pokoju i tam szalejemy z piórkiem albo inną zabawką. Ale to już na pewno nie taka ilosć i częstotliwosć zabawy jak kiedys. I ona, jesli młody jest w pobliżu, zupełnie nie umie się skupić na zabawie. Drugi sposób na chwile dla siebie, jak dawniej - to czesanie. Zawsze dwa razy dziennie ją czeszę, bo ona to uwielbia, baranki wtedy rozdaje obficie i łasi się, i mruczy. Nieraz włazi mi na kolana. Teraz może aż tak czule nie jest, ale jednak znacznie milej niż przez większosc dnia

Co do syczenia i walk - na razie zdecydowanie przeważa Stella. Ale w jej posykiwaniu widać często strach. Dzisiaj np. mały zaczął wspinać się na drapak - jej bezpieczne miejsce. Syknęła, ale nie pacnęła go łapką. Stała bezradnie. Myslę, że jak on się zrobi większy, a będzie równie pewny siebie jak teraz, to może ją całkiem zdominować. I tego się boję od początku. Z drugiej strony może gdyby teraz była dla niego milsza, to jakos by poukładali swoje relacje bardziej przyjaźnie?
Nic już nie wiem i boję się o to wszystko. Ale wzięlismy go, trzeba jakos sobie radzić...
A Alfik ma takie grubiutkie łapy w stosunku do ciała, wydaje mi się że to zapowiada że jeszcze solidnie urosnie. A Stella do dużych nie należy...
Jako że tak ogólnie to o Stellę się bardziej martwię, cieszę się, że dzis np. się zdecydowała i zajęła mu transporterek. Bo on bezczelnie pakuje się do jej pudełka i kradnie zabawki.

O, podoba mi się zdecydowane zachowanie Stelli :ok:

Bardzo dobrze, że macie czas dla siebie. I o barankach dziewusia nie zapomniała :1luvu:

Ucieszyło mnie, że Stella nie jest bierna i wlała małemu. Niech czuje respekt przed królową

Podejrzewam, że Alfik będzie dużym kotem. Ale kocury chyba na ogół są spokojniejsze. Choć zdarzają się też dranie :mrgreen:

Stella na pewno będzie Ci wdzięczna za wspieranie.

I pomoc w wychowywaniu młodego.
Swoją drogą dobrze jest kiedy kocury znają swoje miejsce w stadzie

Hej hej

musi być do d.. żeby potem bylo cudownie

gorzej nie będzie i.to najważniejsze:) juz tylko lepiej!

Kotimont pisze:O, podoba mi się zdecydowane zachowanie Stelli
Bardzo dobrze, że macie czas dla siebie. I o barankach dziewusia nie zapomniała
Ucieszyło mnie, że Stella nie jest bierna i wlała małemu. Niech czuje respekt przed królową
Podejrzewam, że Alfik będzie dużym kotem. Ale kocury chyba na ogół są spokojniejsze. Choć zdarzają się też dranie
Stella na pewno będzie Ci wdzięczna za wspieranie. I pomoc w wychowywaniu młodego.
Swoją drogą dobrze jest kiedy kocury znają swoje miejsce w stadzie

Ona raz mu wlewa, a zaraz potem odskakuje w strachu. Tym drapakiem mnie zmartwiła. No mogła chociaż go pacnąć albo co? A ona wyglądałą jakby się chciałą rozpłakać. A mały włazi wszędzie, to istna wiewiórka - zachowuje się jak fajny, odważny kociak.
Ja Stellę strasznie kocham. Nie mogę zniesć mysli, ze ją skrzywdzilismy. Raz jestem nastawiona pozytywnie, za chwilę oblatuje mnie lęk i żal. Wystawiłam małego do drugiego pokoju z zabawkami na chwilkę i rzuciłam jej piłkę. Była taka zadowolona i rozwaliła się na brzuszku - dawno tego nie widziałąm, taki relaks. A ja jej to odebrałam na codzień

a przecież zanim do mnie trafiła, miała parszywe życie - potem mi zaufała a ja co jej zafundowałam?
Momentami mam ochotę spakować się, zabrać Stellę i wyjechać do swojego mieszkania do Polski. A chłopaki niech się tu rządzą.
Ja w ogóle nie wiem jak ją wspierać. Kiedy interweniować. Jak wychowywać młodego. Co mam robić? nie mogę mu wszystkiego zabraniać, przecież to młody kot, musi szaleć. No i fajny jest naprawdę, kochany.

A co do kocurów i miejsca w stadzie to stanowczo popieram

klaudiafj pisze:Hej hej musi być do d.. żeby potem bylo cudownie gorzej nie będzie i.to najważniejsze:) juz tylko lepiej!

Ja własnie sama nie wiem czy nie będzie gorzej.
Nic już nie wiem. Dawno nie byłam tak rozsypana psychicznie i zdezorientowana. Chyba podobnie jak Stella...

Musisz się uspokoić. Zachowuj się normalnie jakby nic się nie stało, żyj swoim życiem. Koty się dotrą. Ale takie myślenie i nastawienie im nie pomaga. One wyczuwają nasz nastrój. Czas to nie jest parę dni tylko znacznie więcej.
Moja Marysia zapadła się w sobie i to był dramat. A Stella dobrze dobie radzi. Naprawdę poczytaj na uspokojenie jak to działo się u innych i jak wszystko się ułożyło.
U Ciebie tez tak będzie ale wiele zależy od Ciebie

A na pewno to nie będzie nieudane dokocenie, takie młode kotki radzą sobie dużo lepiej od starszych jakie ja mam :ok:

Siedziałam w wannie i myślałam o Tobie

I przypomniało mi się coś. Kiedy przyszła do nas Tosia to Marysia zapadła się w sobie, przestała jeść, załatwiać się, nie wychodziła z pokoju, nie patrzyła mi w oczy i rozchorowała się. Wyglądało to jakby postanowiła umrzeć. Co ja wtedy miałam czuć? Beczałam co chwile nad nią. Ciągle biegałam z nią do weta. Nie było relacji między Tosią a Marysią, Marysia znienawidziła Tosię i mnie. Wierz mi, że byłam psychicznym wrakiem, ale starałam się żyć normalnie i normalnie Marysię traktować.
Dzień w którym MArysia wyszła i nabuczała na Tosię uważam za jeden z najlepszych w życiu. Dziewczyny wiedzą, bo się tym chwaliłam. Mówiłam, że zniosę wszystko - futro w powietrzu - byle by MArysia nie miała takiej depresji. Długo czekałam aż Marysia zacznie się wkurzać i okazywać złość, zacznie buczeć na Tosie. Nie wiem ile to bylo - miesiąc? Żal mi było Tosi, ale Tosia jakoś to przyjmowała na klatę. Długo Marysia się złościła - złość to zdrowa relakcja, normalna, porządana!!! Aż nagle zobaczyłam jak Tosia dupkę wciska do MArysi na podusie. Potem jak zaczynają razem się bawić, a potem jak Marysia szoruje Tosią podłogi. Każdy krok opisałam na forum, z każdego się cieszyłam jak głupia. Nagle stały się najlepszymi kumpelkami - nikt by w to nie uwierzył

Twoje kotki są od razu na tym levelu "złości", to naprawdę dobrze rokuje. Kup sobie winko, przyjmij to na luzie. Jak mama będzie spokojna to i dzieciom się udzieli - nie tak od razu, ale szybciej niż kiedy mama jest zdenerwowana.
Głowa do góry

Od popołudnia Stella nie złosci się, głownie popłakuje:(

A może ona płacze bo chce się bawić, żąda uwagi?

To też. Ale i bawię się z nią, i poswięcam jej uwagę. Nie wiem co mam zrobić więcej.

Ona po prostu opowiada co się dzieje.

Witajcie Kochane!

Stella, kolorowa tygryska i Alfie, który okazał się Cirillą

Kto przegląda forum