Bez Bombilli i reszty - Kropcia i Tysia

[kciuk]

Ja to aż się boję pomyśleć, że Broni zabraknie, że będzie chorować...
Choć minęło już parę lat, cały czas pamiętam, jak mój pierwszy kot, Kajtuś odchodził.
Jak jechałam do weterynarza, od którego wyszliśmy z 10 minut wcześniej.
Jak wracaliśmy do pustego domu już bez Kajtusia.
I to samo miałoby powtórzyć się z Bronią?
Aż boję się o tym myśleć.

[mb]

Pożegnanie na zawsze kociego przyjaciela to straszliwe przeżycie.

A potem ta pustka, której nic nie jest w stanie zapełnić.

Niestety, prędzej czy później to się wydarza, a człowiek nigdy - bez względu na okoliczności - nie jest na to przygotowany.
I nie ma znaczenia, czy byliście razem długo czy krótko.

[Anna61]

Pożegnanie na zawsze kociego przyjaciela to straszliwe przeżycie.

A potem ta pustka, której nic nie jest w stanie zapełnić.

Niestety, prędzej czy później to się wydarza, a człowiek nigdy - bez względu na okoliczności - nie jest na to przygotowany.
I nie ma znaczenia, czy byliście razem długo czy krótko.

To prawda.

[mb]

Mnie nadal wydaje się, że śni mi się jakiś ponury, przerażający sen, z którego przecież muszę się obudzić.

A gdy budzę się rano, to okazuje się, że obudzić się z tego nie można - że to nie sen, lecz inne życie, inny świat, smutny i obcy.

[kciuk]

Trzeba wziąć się w garść. Otrząsnąć się ze smutku i iść służyć naszym kotkom

[mb]

Trzeba wziąć się w garść. Otrząsnąć się ze smutku i iść służyć naszym kotkom

Masz rację, bo taki smutek niczego już nie zmieni dla tych, których nie ma - tak naprawdę to tylko użalanie się nad sobą.
A to nie jest dobre dla nikogo.

[ryśka]

Oj, żeby to takie łatwe było "wziąć się w garść"...
Pamiętam o Twoich dziewczynkach, o Kidzie także.

[mb]

Oj, żeby to takie łatwe było "wziąć się w garść"...
Pamiętam o Twoich dziewczynkach, o Kidzie także.

O Kidzie myślę do dzisiaj.
To był taki mądry kotek.
Za te wszystkie straszne rzeczy, jakich doświadczył, należało mu się coś więcej od życia, a otrzymał tak niewiele.

Trudno jest się wziąć w garść, bo taka strata oznacza zmianę całego dotychczasowego sposobu życia. Trzeba się jakoś do niej przystosować, a to wymaga ogromnego wysiłku, bo cały czas wszystko w człowieku krzyczy "nie mam siły, nie potrafię, nie chcę!!!"

[kciuk]

Ja to wszystko rozumiem, tym bardziej, że niedawno odeszła moja Mama

[mb]

Ja to wszystko rozumiem, tym bardziej, że niedawno odeszła moja Mama

Ogromnie Ci współczuję.

Ludziom, którzy tego jeszcze nie doświadczyli wydaje się na ogół, że to normalne, że rodzice odchodzą, bo taki jest porządek świata.
Ale tak naprawdę to jest koniec świata, w którym przeżyliśmy większą część czasu, jaki jest nam dany.
Straciliśmy kogoś, kto był zainteresowany nami w zupełnie wyjątkowy sposób - kogoś, dla kogo byliśmy najważniejsi.

Po pewnym czasie człowiek przystosowuje się i do tej zmiany, ale życie jest już wtedy całkiem inne.

[mb]

Wiele razy pisało się tu o Kidzie, więc trzeba wreszcie go zobaczyć.

Gdyby nie Kid to pewnie nie zainteresowałabym się innymi kotami z Cichego Kąta i pewnie nie adoptowałabym Kasi, Kropci, Mrusi i Bisi.
Kid pochodził z tej samej grupy kotów, co Mrusia - z interwencji u jakiegoś menela psychopaty.

Oto biedaczek Kid - był taki niewyrośnięty z niedożywienia.

[kciuk]

wygląda, jak mój Kajtuś, jak miał ze 3 miesiące.

I co się z kotkiem stało ?

[mb]

Kida adoptowałam 15 września 2004 r., prawie bezpośrednio po interwencji.
Był wręcz zagłodzony - tak potwornie chudy, że wyglądał jak szkielet w marnym futerku.
Początkowo bał się mnie panicznie - kulił się i piszczał na widok wyciągniętej ręki, jednak dość szybko się przełamał, gdy zrozumiał, że mu nic nie grozi.
Z dnia na dzień stał się zwykłym, mruczącym kotkiem, uwielbiającym spanie w pościeli.

Okazało się, że miał bardzo zaawansowaną przewlekłą niewydolność nerek.
Ja byłam wtedy początkująca, jeśli chodzi o wiedzę o kocich chorobach i zawierzyłam wetom z pobliskiej lecznicy, która była filią jednej z najbardziej popularnych lecznic w Krakowie. Niestety nie zajęto się tam Kidem odpowiednio. Wiem, że nie udało by się już utrzymać go przy życiu dłużej - nerki nie zagęszczały moczu od samego początku - ale właściwa diagnoza i postępowanie oszczędziłyby Kidowi i mnie niepotrzebnego stresu.

W przeddzień śmierci Kida trafiłam z nim do lecznicy, do której chodzę obecnie, cały czas od tamtej pory. Tam zrobiono wszystko, żeby nie cierpiał i podjęto próbę ratowania go.
Niestety Kid umarł następnego dnia, 11 grudnia 2004 r. przed południem.

[kciuk]

Biedny kotek

[mb]

Biedny kotek

Do dzisiaj, jak myślę o nim, to łzy same napływają mi do oczu.
W tej grupie Kida, z tej interwencji, było 17 kotów i wszystkie były w podobnym stanie.

Część z nich nie przetrwała epidemii kociego kataru (w tym brat bliźniak Kida), a pozostałe wszystkie zostały adoptowane i przeżyły po parę lat w swoich domach, ale większość cierpiała na różne choroby będące wynikiem skrajnego zaniedbania.